Postanowienie SN z dnia 8 maja 2025 r., sygn. II USK 328/24
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z odwołania W. D.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T.
o prawo do rekompensaty,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 8 maja 2025 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku
z dnia 5 kwietnia 2024 r., sygn. akt III AUa 1953/22,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. zasądza od W. D. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T. tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia zobowiązanemu orzeczenia do dnia zapłaty.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2024 r. oddalił apelację W. D. od wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 30 września 2022 r., którym oddalono jego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T. z dnia 5 lutego 2020 r. odmawiającej W. D. prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że w okresie od 15 czerwca 1992 r. do 25 lipca 2018 r. ubezpieczony był pracownikiem służby cywilnej i nie pełnił służby w Służbie Celnej lub Służbie Celno-Skarbowej.
W. D. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, zaskarżając orzeczenie w całości i opierając skargę na podstawach naruszenia prawa materialnego: 1) § 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43), przez jego zastosowanie w niniejszej sprawie; 2) art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2024 r., poz. 1696), w związku z art. 3 ust. 7 tej ustawy w związku z art. 32 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2024 r., poz. 1631), przez błędną wykładnię poczynioną bez uwzględnienia wykładni literalnej, funkcjonalnej oraz zasady racjonalności ustawodawcy, co w konsekwencji doprowadziło do uznania, że ubezpieczony nie spełnił warunków do przyznania rekompensaty z tytułu pracy w szczególnym charakterze; 3) art. 2 ust. 5 ustawy o emeryturach pomostowych, przez jego błędną wykładnię w odniesieniu do ustawowej definicji rekompensaty i przyjęcie, że szkodę, jaką rekompensata ma naprawić, stanowi niemożność skorzystania z prawa do wcześniejszej emerytury ustalonego wyłącznie na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów, w sytuacji gdy powstanie tej szkody należy wyprowadzić w oparciu o obiektywną wykładnię przepisów ustawy; 4) art. 32 ust. 3 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w związku z art. 3 ust. 7 ustawy o emeryturach pomostowych, przez błędną jego interpretację, jakoby do pracowników organów kontroli państwowej należało jedynie zaliczyć pracowników NIK; 5) art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, przez jego niewłaściwe zastosowanie w sprawie; 6) art. 146 ust. 4 pkt 1 i pkt 4 Konstytucji RP w związku z art. 1, art. 2, art. 3, art. 3a i art. 4 ustawy z dnia 28 kwietnia 1991 r. o kontroli skarbowej (jednolity tekst: Dz.U. z 2016 r., poz. 720), przez pominięcie, że cele i zadania kontroli skarbowej wynikające z przepisów ustawy stanowią realizację konstytucyjnych zadań Rady Ministrów w zakresie zapewnienia wykonania i realizacji ustaw oraz ochrony interesów Skarbu Państwa, które to pominięcie prowadzi do błędnego wniosku, jakoby realizacja celów i zadań kontroli skarbowej nie stanowiła czynności kontroli państwowej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
