Wyrok NSA z dnia 4 października 2024 r., sygn. I FSK 2475/21
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka-Medek, Sędzia NSA Marek Olejnik, Sędzia del. WSA Dominik Mączyński (sprawozdawca), Protokolant Adam Goliasz, po rozpoznaniu w dniu 4 października 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej E. sp. z o.o. z siedzibą w Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 marca 2021 r. sygn. akt V SA/Wa 1931/20 w sprawie ze skargi E. sp. z o.o. z siedzibą w Z. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 14 września 2020 r. nr 1401-IOA1.4105.123.2020.UB w przedmiocie odmowy zwrotu podatku akcyzowego 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie na rzecz E. sp. z o.o. z siedzibą w Z. kwotę 1012 zł (słownie: tysiąc dwanaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
1. Postępowanie przed organami podatkowymi.
1.1. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie, decyzją z dnia 14 września 2020 r., utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Ursynów z dnia 22 czerwca 2020 r. w przedmiocie podatku akcyzowego.
1.2. Z ustaleń organów wynikało, że E. sp. z o.o. z siedzibą w Z., wnioskiem z 27 stycznia 2020 r., zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Ursynów o zwrot podatku akcyzowego z tytułu dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy 4 samochodów osobowych.
1.3. W toku postępowania podatkowego ustalono, że samochody osobowe były zarejestrowane w dniu dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, zatem nie spełniały jednej z obligatoryjnych przesłanek wynikających z art. 107 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t. j. Dz. U. z 2020 r., poz. 722; dalej: u.p.a.), co wyklucza możliwość dokonania zwrotu podatku akcyzowego.
1.4. Organ odwoławczy wskazał nadto, że Skarżąca nie spełniła również przesłanki w zakresie dysponowania prawem rozporządzania spornymi pojazdami jako właściciel oraz dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej pojazdów osobiście lub przez inną osobę lecz na jej rzecz. Na podstawie danych zawartych w listach przewozowych CMR i przy braku innych dowodów (np. faktury transportowej, zlecenia transportowego, umowy przewozu) trudno przyjąć, że Skarżąca była dysponentem pojazdów od chwili nadania do dostarczenia samochodów do wskazanego przez nabywcę miejsca oraz, że dokonała bezpośrednio dostawy wewnątrzwspólnotowej lub też zleciła wykonanie tej czynności.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
