Wyrok SN z dnia 2 kwietnia 2025 r., sygn. I PSKP 47/24

Istota problemu

Problem prawny w niniejszej sprawie polegał na ustaleniu, czy system równoważnego czasu pracy stosowany wobec powodów został wprowadzony w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami prawa pracy, w szczególności czy uzgodnienia dotyczące stosowania tego systemu zostały dokonane z zachowaniem procedury określonej w art. 150 § 1 k.p. w związku z art. 104¹ § 1 pkt 2 k.p. oraz art. 104² k.p., a także art. 30 ust. 4 u.z.z. (obecnie art. 30 ust. 5 u.z.z.), wymagającej – w przypadku funkcjonowania u pracodawcy wielu zakładowych organizacji związkowych – przedstawienia wspólnie uzgodnionego stanowiska przez wspólną reprezentację związkową, a nie odrębnych stanowisk poszczególnych związków zawodowych. Od rozstrzygnięcia tej kwestii zależało ustalenie, czy powodowie prawidłowo otrzymywali wynagrodzenie, czy też przysługiwało im wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych.

Rozstrzygnięcie

Sąd Najwyższy uznał skargę kasacyjną za uzasadnioną i uchylił zaskarżony wyrok, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania. Sąd stwierdził, że obowiązujący u pozwanej Regulamin pracy ma jedynie blankietowy charakter, odsyłając w kwestii określenia grup zawodowych objętych systemem równoważnego czasu pracy do następczych uzgodnień z przedstawicielami organizacji związkowych, co nie spełnia wymogów wynikających z art. 150 § 1 k.p. oraz art. 104¹ § 1 pkt 2 k.p. Sąd wskazał, że przedmiotem dalszej analizy powinny być przede wszystkim uzgodnienia z dnia 24 czerwca 2013 r., które należy zbadać pod kątem spełnienia wymogów z art. 30 ust. 4 u.z.z., w szczególności czy zostały poczynione w trybie przewidzianym dla wprowadzenia regulaminu pracy i czy uczestniczące w nich związki zawodowe stanowiły wspólną reprezentację związkową. Sąd podkreślił, że za wiążące można uznać tylko takie uzgodnienia, które zostały poczynione zgodnie z wymogami ustawowymi, a dotychczasowe ustalenia faktyczne nie pozwalają na jednoznaczną konstatację w tym zakresie.