Postanowienie SN z dnia 27 marca 2025 r., sygn. I KK 19/25
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki
w sprawie S. S. i T. K.
skazanych z art. 200 § 1 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
w dniu 27 marca 2025 r.,
kasacji wniesionych przez obrońców skazanych
od wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy
z dnia 19 lipca 2024 r., sygn. akt IV Ka 855/23,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy
z dnia 2 czerwca 2023 r., sygn. akt VI K 528/20,
postanowił:
1. oddalić obie kasacje jako oczywiście bezzasadne;
2. obciążyć kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego skazanych S. S. i T. K. w częściach na nich przypadających.
[J.J.]
UZASADNIENIE
Kasację od wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 19 lipca 2024 r., sygn. akt IV Ka 855/23, zmieniającego w stosunku do S. S., a utrzymującego w mocy w stosunku do T. K. wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 2 czerwca 2023 r., sygn. akt VI K 528/20, wnieśli obrońcy tych skazanych.
Obrońca S. S., zaskarżając wskazany wyrok w całości, podniósł zarzut rażącego naruszenia przepisów prawa karnego procesowego, mającego istotny wpływ na jego treść, a mianowicie art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k.:
1. sprowadzającego się do zaaprobowania przez Sąd Okręgowy prawidłowości przeprowadzonego przez Sąd I instancji dowodu z zeznań małoletniego świadka A. G., podczas gdy sposób procedowania przez Sąd Rejonowy w sposób rażący naruszał treść art. 182 § 1 k.p.k. w zw. z art. 185 k.p.k. w zw. z art. 186 § 1 k.p.k. w zw. z art. 191 § 2 k.p.k. w zw. z art. 300 § 3 k.p.k., z uwagi na to, że ww. pokrzywdzonemu, jako osobie najbliższej skazanej (- zstępnemu), przysługiwało prawo odmowy składania zeznań, o czym powinien być pouczony, a zaniechanie owego doprowadziło do rażącego naruszenia przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 115 § 11 k.k. poprzez odmówienie małoletniemu możliwości skorzystania z przysługujących mu uprawnień, w sytuacji gdy świadek ten jako syn S. S., winien być zaliczony do tego kręgu osób wskazanych w ww. przepisie, jak również sprowadzające się do nieuprawnionego usprawiedliwienia takiego zaniechania Sądu a quo poprzez argumentację, iż zeznania małoletniego nie były jedynym dowodem na potwierdzenie zarzutów skierowanych przeciwko podsądnej, przy pominięciu, że pozostali świadkowie a to R. G., jak i L. G. byli świadkami ze słyszenia, a nie zaś bezpośrednimi świadkami zdarzenia, a także w sytuacji, gdy dziecko w wieku przedszkolnym nie mogło zdawać sobie sprawy z wagi swoich depozycji, zaś przy braku pouczenia małoletniego świadka o istocie przesłuchania wiarygodność tychże zeznań winna być poddawana w wątpliwość;
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
