Postanowienie SN z dnia 7 października 2025 r., sygn. I CSK 4529/23
7 października 2025 r.
Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:
SSN Dariusz Pawłyszcze
na posiedzeniu niejawnym 7 października 2025 r. w Warszawie
w sprawie z powództwa M.K. i H.K.
przeciwko Bankowi S.A. w W.
o ustalenie i zapłatę,
na skutek skargi kasacyjnej Banku S.A. w W.
od wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 22 czerwca 2023 r., I ACa 665/22,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
(G.G.)
UZASADNIENIE
Wyrokiem z 7 marca 2022 r., I C 235/21, Sąd Okręgowy w Łomży ustalił nieważność umowy kredytu zawartej 18 września 2008 r. i zasądził od pozwanego banku na rzecz powodowych kredytobiorców 9147,50 zł i 43 524,51 CHF z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 17 stycznia 2022 r. oraz oddalił powództwo w pozostałym zakresie.
Wyrokiem zaskarżonym skargą kasacyjną Sąd Apelacyjny w Białymstoku zmienił wyrok Sądu pierwszej instancji w zakresie odsetek w ten sposób, że zasądził od banku na rzecz kredytobiorców ustawowe odsetki za opóźnienie od 7 marca 2022 r. do 12 września 2022 r. oraz uwzględniła zarzut zatrzymania do zaofiarowania przez kredytobiorców zwrotu na rzecz banku kwoty 130 400 zł lub zabezpieczenia roszczenia o zwrot tej sumy oraz oddalił powództwo o zasądzenie odsetek w pozostałym zakresie.
Sąd drugiej instancji uznał, że strony zawarły umowę kredytu złotowego z klauzulą waloryzacyjną, a nie umowę kredytu walutowego. Zgodnie z umową zarówno wypłata środków pochodzących z kredytu, jak i spłata rat kapitałowo-odsetkowych odbywać się miała w złotych polskich. Między stronami nie dochodziło zatem do transferu wartości dewizowych, a odniesienie do kursu waluty obcej stanowiło mechanizm waloryzacyjny. Takie klauzule waloryzacyjne dotyczą świadczenia głównego kredytobiorcy kredytu waloryzowanego kursem waluty obcej. To one bowiem kreują ryzyko kursowe i w związku z tym są immanentnie związane z umową kredytu powiązanego z walutą obcą. Jednak kredytobiorcy przed zawarciem spornej umowy nie zostali poinformowani o ryzyku kursowym w sposób wystarczający, tj. taki, który mógłby uzasadniać ocenę, że główne świadczenie zostało sformułowane w sposób jednoznaczny w rozumieniu art. 385 § 1 k.c. Umowa nie była też indywidualnie uzgodniona, gdyż została sporządzona z wykorzystaniem wzorca umownego banku (art. 385 § 3 k.c.), a zatem to na banku spoczywał ciężar dowodu z art. 385 § 4 k.c. Ciężaru tego nie zdołał udźwignąć bowiem nie przedstawił żadnych dowodów na to, by kredytobiorcy mieli rzeczywisty wpływ na treść umowy. Wbrew zapatrywaniom banku, o indywidualnym charakterze spornych klauzul nie świadczy fakt wyboru przez kredytobiorców określonego produktu bankowego, tj. złożenia wniosku o udzielenie kredytu w oznaczonej kwocie PLN z opcją indeksacji do CHF i tym samym rezygnacja z klasycznego kredytu złotowego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
