Postanowienie SN z dnia 31 lipca 2025 r., sygn. I CSK 1859/24

31 lipca 2025 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Monika Koba

na posiedzeniu niejawnym 31 lipca 2025 r. w Warszawie
‎w sprawie z powództwa J.N. i E.N.
‎przeciwko Bank w W.
‎o zapłatę i ustalenie,
‎na skutek skargi kasacyjnej Bank w W.
‎od wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi
‎z 18 stycznia 2024 r., I ACa 2698/22,

1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 29 września 2022 r. Sąd Okręgowy w Kaliszu zasądził od pozwanego Bank w W. łącznie na rzecz powodów J.N. i E.N. kwotę 80 206,66 zł oraz kwotę 15 872,56 CHF z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 7 września 2022 r. do dnia zapłaty, zastrzegając jednocześnie pozwanemu prawo wstrzymania się ze spełnieniem powyższego świadczenia do czasu zaoferowania przez powodów zwrotu świadczenia wzajemnego w kwocie 180 000 zł albo zabezpieczenia roszczenia o jego zwrot; ustalił nieistnienie stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu hipotecznego zawartej 1 lutego 2008 r. pomiędzy powodami a poprzednikiem prawnym pozwanego – Bank1 spółką akcyjną Oddział w P. z siedzibą w W. (obecnie Bank z siedzibą w W.); oddalił powództwo w pozostałym zakresie i orzekł o kosztach procesu.

Wyrokiem z 18 stycznia 2024 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi – na skutek apelacji obu stron, (I.) z apelacji powodów zmienił zaskarżony wyrok w punktach 1 i 3 w ten sposób, że: punktowi 1 nadał następującą treść: „1. zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwotę 80 206,66 zł oraz kwotę 15 872,56 CHF, obie kwoty z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 września 2019 r. do dnia zapłaty;” uchylił punkt 3 wyroku; (II.) oddalił apelację strony pozwanej w całości i orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego.

Orzeczenie to zostało zaskarżone skargą kasacyjną przez pozwanego. Skarżący we wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania powołał się na przesłanki z art. 398⁹ § 1 pkt 1 i 2 k.p.c.

Jego zdaniem w sprawie występują istotne zagadnienia prawne związane z wykładnią art. 385¹ § 1 zd. 2 k.c. w zw. z art. 4 ust. 2 Dyrektywy 93/13 z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (dalej: „Dyrektywa”) oraz art. 385§ 2 k.c. w zw. z motywem 21 tej Dyrektywy, sprowadzające się do odpowiedzi na pytanie:

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się