Postanowienie SN z dnia 13 marca 2025 r., sygn. III PSK 15/24
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z powództwa K. J.
przeciwko Straży Miejskiej w L.
o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 13 marca 2025 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
z dnia 6 czerwca 2023 r., sygn. akt VII Pa 48/22,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od K. J. na rzecz Straży Miejskiej w L. tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego kwotę 1590 (tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia zobowiązanemu orzeczenia do dnia zapłaty.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Lubaniu wyrokiem z dnia 28 lipca 2022 r., w sprawie z powództwa K. J. przeciwko Straży Miejskiej w L. o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie, w pkt I. przywrócił powoda K. J. do pracy w pozwanej Straży Miejskiej w L. na poprzednio zajmowane stanowisko starszego inspektora straży miejskiej na poprzednich warunkach, w pkt II. zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 12.261,27 zł brutto tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia pracy, w pkt III. zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.880 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, w pkt IV. nie obciążył strony pozwanej pozostałymi kosztami postępowania oraz w pkt V. nadał wyrokowi w pkt I. rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 4.087,09 zł.
Po rozpoznaniu apelacji strony pozwanej Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 6 czerwca 2023 r. zmienił zaskarżone orzeczenie w pkt I, II i V w ten sposób, że oddalił powództwo oraz w pkt III w ten sposób, że zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2.880 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i nie obciążył powoda kosztami sądowymi w instancji odwoławczej.
Powód wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze, zaskarżając orzeczenie w całości i opierając skargę na podstawie naruszenia prawa materialnego - art. 52 § 1 pkt 1 k.p., przez jego błędną wykładnię i uznanie, że skarżący dopuścił się ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych z uwagi na to, iż podana przez pozwaną przyczyna rozwiązania łączącej strony umowy o pracę jest prawdziwa i uzasadnia rozwiązanie stosunku pracy bez wypowiedzenia, w szczególności że zostały spełnione przesłanki o naruszeniu danych osobowych w sytuacji, w której na kanwie niniejszej sprawy zachowanie powoda nie spełniło przesłanek niezbędnych do takiego uznania, nie było ono bezprawne, zawinione oraz naruszające lub zagrażające interesom pracodawcy, tym samym nie naruszyło rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) z dnia 27 kwietnia 2016 r. dotyczącego przetwarzania danych osobowych, albowiem powód nie dopuścił się jakiejkolwiek czynności związanej z czynnościami wymienionymi w art. 4 pkt 2 powyższego aktu prawnego, nie mniej nawet w przypadku uznania przez Sąd Najwyższy, iż faktycznie miało to miejsce, zgodnie z rozporządzeniem prawo do ochrony danych osobowych nie jest prawem bezwzględnym i w tym konkretnym przypadku nie naruszałoby praw lub wolności osób fizycznych, wręcz przeciwnie - powód jedynie działał w uzasadnionym interesie społecznym.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
