Wyrok SN z dnia 14 stycznia 2025 r., sygn. I PSKP 31/24

Istota problemu

Główny problem prawny dotyczył oceny zasadności wypowiedzenia umowy o pracę w związku z utratą zaufania pracodawcy wobec pracownika, który w okresie pandemii COVID-19 odmówił pełnienia dyżurów w siedzibie pracodawcy, deklarując gotowość do pracy wyłącznie w trybie zdalnym i jednocześnie korzystając z dodatkowego zasiłku opiekuńczego przewidzianego w ustawie covidowej.

Problem obejmował kilka kwestii szczegółowych:

czy postawa pracownika polegająca na żądaniu pracy wyłącznie zdalnej przy jednoczesnym deklarowaniu korzystania z zasiłku opiekuńczego w przypadku odmowy takiej pracy stanowi naruszenie obowiązków pracowniczych uzasadniające utratę zaufania

czy korzystanie z zasiłku opiekuńczego z jednoczesną deklaracją gotowości do natychmiastowego podjęcia pracy zdalnej stanowi instrumentalne wykorzystanie tego uprawnienia

jakie są wymogi proceduralne dotyczące uzasadnienia wyroku sądu drugiej instancji w kontekście możliwości kontroli kasacyjnej

Rozstrzygnięcie

Sąd Najwyższy nie rozstrzygał sprawy co do istoty, lecz uchylił wyrok Sądu Okręgowego z przyczyn procesowych i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Rozstrzygnięcie dotyczyło przede wszystkim naruszenia przepisów postępowania:

Po pierwsze, Sąd stwierdził, że Sąd Okręgowy naruszył wymogi dotyczące sporządzania uzasadnienia wyroku (art. 387 § 21 k.p.c.). Uzasadnienie nie wskazywało, na jakich ustaleniach faktycznych oparto rozstrzygnięcie, nie odniosło się do poszczególnych zarzutów apelacyjnych i nie zawierało oceny dowodów.