Wyrok SN z dnia 14 listopada 2024 r., sygn. II CNPP 44/22
14 listopada 2024 r.
Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:
SSN Mariusz Łodko (przewodniczący)
SSN Adam Doliwa (sprawozdawca)
SSN Dariusz Pawłyszcze
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 14 listopada 2024 r. w Warszawie
skargi Miasta B.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w Bydgoszczy
z 19 marca 2020 r., II Ca 755/19,
wydanego w sprawie z powództwa P. spółki akcyjnej w W.
przeciwko Miastu B.
o zapłatę,
oddala skargę.
Adam Doliwa Mariusz Łodko Dariusz Pawłyszcze
[D.R.]
UZASADNIENIE
Wyrokiem z 28 maja 2019 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy uwzględnił powództwo (pkt 1), rozstrzygnął o kosztach procesu (pkt 2) i o kosztach sądowych (pkt 3).
Wyrokiem z 19 marca 2020 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy, po rozpoznaniu apelacji pozwanej, oddalił apelację (pkt I) oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania odwoławczego (pkt II).
Sąd Okręgowy podzielił i przyjął za własne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy, zgodnie z którymi pozwana, tj. miasto B. jako jednostka samorządu terytorialnego (gmina), mimo obowiązku dostarczenia osobom eksmitowanym lokalu socjalnego, wynikającego z prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 5 listopada 1998 r., takiego lokalu uprawnionym nie dostarczyła. Nadto w okresie objętym powództwem lokatorzy nadal zajmowali bez tytułu prawnego mieszkanie będące własnością powódki i nie ponosili opłat, czego pozwana nie kwestionowała. Odnosząc się do zarzutów apelacji Sąd odwoławczy zauważył, że w istocie dotyczą one kwestii możliwości egzekwowania przez powódkę wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 5 listopada 1998 r., nakazującego opróżnienie lokalu M., W. i S. W. oraz przyznającego im prawo do lokalu socjalnego. W ocenie Sadu Okręgowego wskazane w apelacji argumenty nie podważyły prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego i stanowiły jedynie nie dającą się uwzględnić polemikę ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji. Sąd Okręgowy podkreślił, że lokatorzy zajmujący lokal bez tytułu prawnego w okresie objętym powództwem nie uiszczali opłat eksploatacyjnych, w tym należności za wodę, energię elektryczną i ogrzewanie mieszkania. Ponadto powódka poniosła szkodę w zakresie utraconych korzyści, tj. wysokości czynszu, jaki mogłaby uzyskać, gdyby stosunek najmu trwał nadal. Do opróżnienia przedmiotowego lokalu doszło dopiero 10 lutego 2014 r. Przez okres 15 lat pozwana nie przedstawiła lokatorom oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, do czego była na mocy orzeczenia sądu zobowiązana. Sąd odwoławczy uznał za chybiony zarzut apelującej, że powódka nie egzekwowała z należytą starannością wyroku nakazującego eksmisję i w związku z tym przynajmniej przyczyniła się do powstania szkody (art. 361 § 2 i art. 362 k.c.). Sąd Okręgowy nie podzielił także twierdzeń pozwanej w zakresie naruszenia art. 481 § 1 w zw. z art. 455 k.c. poprzez bezzasadne przyjęcie, że nota księgowa powódki z 5 lutego 2014 r. stanowiła wezwanie do zapłaty przekształcające zobowiązanie deliktowe pozwanej z bezterminowego w terminowe. Sąd odwoławczy uznał, że nota księgowa, którą powódka doręczyła pozwanej i zakreśliła w niej czternastodniowy termin zapłaty odszkodowania, została sporządzona w sposób prawidłowy i zawierała wszelkie elementy wezwania do zapłaty.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
