Wyrok NSA z dnia 10 czerwca 2025 r., sygn. II GSK 2460/21
Brak zaistnienia "szczególnie uzasadnionego przypadku" na gruncie art. 39 ust. 3 u.d.p. uzasadnia odmowę przyznania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego na kolejny okres dla funkcjonowania obiektu handlowego, zgodnie z założeniami planistycznymi i estetycznymi organu.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marcin Kamiński Sędzia NSA Dorota Dąbek (spr.) Sędzia NSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Protokolant asystent sędziego Agata Skorupska po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2025 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej K. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 marca 2021 r. sygn. akt VI SA/Wa 2616/20 w sprawie ze skargi K. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2020 r. nr KOC/6202/Dr/19 w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od K. W. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
I
Wyrokiem z 2 marca 2021 r., sygn. akt VI SA/Wa 2616/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie: tekst jedn. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) oddalił skargę K. W. (dalej: skarżący) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z 25 sierpnia 2020 r. w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego.
Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.
Wnioskiem z 7 maja 2019 r. skarżący wystąpił o wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego drogi wojewódzkiej A. w rej. ul. K. o powierzchni 25,00 m2 w celu dalszego funkcjonowania na nim pawilonu handlowego na okres od dnia 1 czerwca 2019 r. do dnia 31 maja 2020 r.
Decyzją z 30 sierpnia 2019 r. Prezydent m. st. Warszawy zezwolił na zajęcie ww. odcinka pasa drogowego drogi na okres od dnia 1 czerwca 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. (pkt 1 do 7 decyzji) oraz odmówił wydania zezwolenia na zajęcie tego odcinka pasa drogowego na dalszy okres, a mianowicie od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 maja 2020 r. (pkt 8 decyzji).
W uzasadnieniu organ pierwszej instancji wskazał, że rozpatrując wniosek wystąpił do Zarządu Zieleni m.st. Warszawy, który pismem z 17 lipca 2019 r. podtrzymał stanowisko wyrażone w piśmie z 11 marca 2019 r., że opiniuje warunkowo pozytywnie lokalizację kiosku handlowego do dnia 31 grudnia 2019 r. Zarząd Zieleni m.st. Warszawy poinformował, że w 2020 r. zaplanowane jest posadzenie szpaleru drzew wzdłuż al. [...] , wobec którego położenie przedmiotowego obiektu pozostaje w kolizji. Organ pierwszej instancji wystąpił także do Wydziału Architektury i Budownictwa dla Dzielnicy Praga-Południe, który pismem z 25 lipca 2019 r. poinformował, że nie wnosi uwag ze względu na brak obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania terenu dla tego obszaru. Na skutek wniosku organu pierwszej instancji, Biuro Architektury i Planowania Przestrzennego Wydziału Ochrony Krajobrazu Miasta Urzędu m.st. Warszawy poinformowało, że wobec niezmienionych uwarunkowań planistycznych dla terenu na którym zlokalizowany jest obiekt podtrzymuje stanowisko z 26 lipca 2016 r. i z 28 lutego 2019 r., w których wskazano, że funkcjonowanie opiniowanego obiektu w obecnej lokalizacji wpływa negatywnie na ład przestrzenny i jest niezgodne z dobrymi praktykami kształtowania przestrzeni publicznej, w tym przestrzeni pasa drogowego. Biuro Architektury i Planowania Przestrzennego Wydziału Ochrony Krajobrazu Miasta Urzędu m.st. Warszawy poinformowało także, że w piśmie z 28 lutego 2019 r. wskazano jako okres przejściowy umożliwiający przedsiębiorcy przeniesienie działalności - do 31 grudnia 2019 r.
Na skutek odwołania skarżącego decyzją z 25 sierpnia 2020 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie utrzymało w mocy decyzję Prezydenta m.st. Warszawy z 30 sierpnia 2019 r.
Skargę na powyższą decyzję organu odwoławczego wniósł skarżący.
Sąd pierwszej instancji oddalając skargę w uzasadnieniu wskazał, że zasadnie zarówno organ pierwszej, jak i drugiej instancji, dokonały oceny interesu publicznego, jak i interesu strony postępowania uznając, że w przypadku skarżącego nie występuje szczególnie uzasadniony przypadek. Konkretyzując interes publiczny organy wskazały na wydaną w tej sprawie opinię Biura Architektury i Planowania Przestrzennego Wydziału Ochrony Krajobrazu Miasta Urzędu m.st. Warszawy, z której wynika, że funkcjonowanie kiosku handlowego w obecnej lokalizacji wpływa negatywnie na ład przestrzenny i jest niezgodne z dobrymi praktykami kształtowania przestrzeni publicznej, jak również opinię Zarządu Zieleni Miejskiej z 11 marca 2019 r., w której warunkowo zaaprobowano lokalizację kiosku, lecz tylko do dnia 31 grudnia 2019 r., co umożliwi skarżącemu znalezienie innego lokalu do prowadzenia działalności gospodarczej. Zgodnie z ww. pismem w 2020 r. miasto zaplanowało posadzenie szpaleru drzew w miejscu lokalizacji kiosku handlowego. Odniesiono się także do opinii Biura Architektury i Planowania Przestrzennego Wydziału Ochrony Krajobrazu Miasta Urzędu m.st. Warszawy z 28 lutego 2019 r. z którego wynikało, że kiosk nie wkomponowuje się estetycznie w otaczającą zabudowę, a ponadto kiosk nie odpowiada standardom jakościowym, które powinny spełniać obiekty funkcjonujące w przestrzeniach publicznych m.st. Warszawy oraz nie spełnia również wytycznych w zakresie branży prowadzonej działalności.
Sąd wskazał także, że skarżący w decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z 30 sierpnia 2019 r. uzyskał zgodę na lokalizację spornego kiosku do dnia 31 grudnia 2019r., przy czym zgoda ta została wydana pod warunkiem, że właściciel obiektu nie będzie handlował dopalaczami, nie będzie prowadził w kiosku gier hazardowych oraz nie będzie udostępniał terenu osobom trzecim oraz umieszczał reklam bez zgody zarządu drogi.
W konsekwencji powyższego Sąd za nieuzasadnione uznał zarzuty skarżącego dotyczące naruszenia przepisów postępowania, w tym art. 7, art. 77 i art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodek postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 256 ze zm.; dalej: k.p.a.). Sąd uznał, że organy nie naruszyły także art. 8 k.p.a., albowiem organ pierwszej instancji dużo wcześniej, bo w decyzji z 12 kwietnia 2019 r. uprzedził skarżącego o tym, że może otrzymać decyzję odmowną na dalszą lokalizację kiosku w pasie drogowym, dając jednocześnie czas na znalezienie nowej lokalizacji swojego punktu handlowego.
II
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku WSA w Warszawie złożył skarżący, zaskarżając orzeczenie w całości. Na podstawie art. 174 p.p.s.a zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:
a) mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie art. 145 ust. 1 pkt c p.p.s.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. poprzez nieuchylenie decyzji, w której nie dokonano wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego w tym w szczególności:
← niedostatecznie wyjaśniono kwestię wskazywanych przez Zarząd Zieleni m.st Warszawy zamiarów posadzenia w 2020 r. szpalerów drzew w miejscu, gdzie zlokalizowany jest pawilon handlowy co miało stać na przeszkodzie wydaniu pozytywnej opinii co do dalszej lokalizacji pawilonu w sytuacji, gdy jak wynika z doręczonego pełnomocnikowi pisma Zarządu Zieleni m. st. Warszawy, które stanowi odpowiedź na wniosek o udostępnienie informacji publicznej Zarząd Zieleni m. st. Warszawy nie miał i nie ma planu realizacji takiej inwestycji co doprowadziło do wydania decyzji w oparciu o stan faktyczny ustalony niezgodnie z rzeczywistością;
← niedostateczne rozpatrzenie istnienia interesu strony do uzyskania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego które wynika z trwającego w wskazanym we wniosku okresie stanu epidemii w tym w szczególności okoliczności związanych z charakterem prowadzonej działalności i możliwościami związanymi w prowadzeniem handlu w sposób zgody z obowiązującym reżimem sanitarnym co świadczy o istnieniu szczególnie uzasadnionego przypadku;
← ustalenie, że w interesie społecznym jest, aby w pasie drogowym nie znajdował się sporny pawilon handlowy w sytuacji, gdy interes społeczny przemawia za jego dalszym funkcjonowaniem co pozostaje również w interesie wnioskodawcy;
b) mające istotny wpływ na wynika sprawy naruszenie art. 7 k.p.a. poprzez:
← utrzymanie w mocy decyzji w toku której organ nie podjął z urzędu czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i nie wykazał zagrożeń płynących z umiejscowienia kiosku handlowego w wnioskowanej lokalizacji, a tym samym dowolnie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowego w miejsce prawidłowej swobodnej oceny tych dowodów;
← utrzymanie w mocy decyzji w toku której organ nie respektował interesu społecznego i słusznego interesu obywatela, tj. składającego odwołanie oraz pracowników zatrudnionych w punkcie handlowym i klientów (czyli interesu społecznego) poprzez narażenie tych osób na utratę pracy oraz usunięcie osiedlowego punktu handlowego który służył mieszkańcom od lat;
c) mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie art. 145 ust. 1 pkt c p.p.s.a. w zw. z art. 8 k.p.a. poprzez nieuchylenie decyzji, w której organ odstąpił od utrwalonej praktyki rozstrzygania spraw w takim samym stanie faktycznym w sytuacji, gdy przez wiele lat wstecz ów interes w ocenie organu istniał i na najbliższym sąsiedztwie znajduje się inny funkcjonujący punkt handlowy który dysponował zgodą na zajęcie pasa drogowego co najmniej do dnia 31 grudnia 2020 r.;
d) mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie art. 145 ust. 1 pkt c p.p.s.a. w zw. z art. 85 k.p.a. w zw. z art. 7 i art. 77 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji wydanej w postępowaniu, w którym organ nie przeprowadził oględzin miejsca zajęcia pasa drogowego w trakcie których strona mogłaby wykazać, że w sprawie nie istnieją
przesłanki negatywne dla wydania zezwolenia i jednocześnie istnieje szczególnie uzasadniony przypadek;
e) mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie art. 39 ust. 3 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2068 ze zm.; dalej: u.d.p.) poprzez jego niewłaściwą wykładnię i błędne niezastosowanie i oddalenie skargi na decyzję, w której organ odmówił wydania zgody na zajęcie pasa pomimo iż wykazane w wniosku okoliczności świadczą o istnieniu szczególnego interesu społecznego i interesu wnioskodawcy.
Na podstawie art. 193 p.p.s.a w związku z art. 106 § 3 p.p.s.a wniesiono o przeprowadzenie uzupełniającego dowodu z dokumentów złączonych do skargi tj. odpowiedzi na wnioski o udostępnienie informacji publicznej celem wykazania, że Zarząd Zieleni m.st. Warszawy nie ma i nie miał planów zasadzenia szpaleru drzew w miejscu, którego dotyczy wniosek o zajęcie pasa, oraz celem wykazania, że w najbliższej okolicy istnieje inny obiekt handlowy w stosunku do którego Zarząd Dróg Miejskich rokrocznie wydawał zezwolenia na zajęcia pasa drogowego.
Wobec powyższego wniesiono o uchylenie w całości wyroku WSA w Warszawie
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Ponadto wniesiono o zasądzenie na rzecz skarżącego od organu zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa świadczonego przez radcę prawnego według norm przepisanych.
III
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie jest zasadna i podlega oddaleniu.
Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a. Z tego względu Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpoznaniu sprawy związany był granicami skargi kasacyjnej. Granice te są wyznaczone wskazanymi w niej podstawami, którymi – zgodnie z art. 174 p.p.s.a. – może być naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) albo naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.).
Istotą sporu prawnego w rozpoznawanej sprawie jest weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia Sądu pierwszej instancji uznającego za zgodną z prawem decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z 25 sierpnia 2020 r. w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, z uwagi na to, że nie zaistniał "szczególnie uzasadniony przypadek" pozwalający na podstawie art. 39 ust. 3 u.d.p. udzielić zezwolenia na zajęcie pasa drogowego w celu posadowienia w nim kiosku handlowego.
W skardze kasacyjnej podniesiono zarzuty dotyczące naruszenia zarówno przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, jak i przepisu prawa materialnego. Brak wprawdzie w pełni prawidłowego zakwalifikowania podniesionych zarzutów jako materialnoprawnych lub procesowych oraz powiązania ich z odpowiednimi przepisami p.p.s.a., jednakże po dokonaniu zrekonstruowania i systematyzacji tych zarzutów przez Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie uzasadnienia skargi kasacyjnej, zgodnie z poglądem wyrażonym w uchwale pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 października 2009r. (sygn. akt I OPS 10/09, ONSAiWSA nr 1/2010, poz. 1), NSA uznał, że przedmiot obu rodzajów zarzutów i kierunek argumentacji pozostają w ścisłym związku, koncentrując się zasadniczo na wykładni art. 39 ust. 3 u.d.p., która była zdaniem skarżącego kasacyjnie błędna, co doprowadziło do nieprawidłowych ustaleń faktycznych dokonanych przez organy i ich oceny przez Sąd pierwszej instancji. Mając zatem na względzie powyższy związek treściowy pomiędzy podniesionymi w skardze kasacyjnej zarzutami, w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlegał zarzut naruszenia prawa materialnego, gdyż dopiero wynik tego aspektu kontroli kasacyjnej mógł zostać nałożony na ocenę zarzutów naruszenia przepisów postępowania mającego istotny wpływ na wynik sprawy.
Naruszenia prawa materialnego upatruje skarżący w niewłaściwej wykładni i błędnym niezastosowaniu art. 39 ust. 3 u.d.p. (punkt e petitum skargi kasacyjnej), nie precyzuje jednak na czym ten błąd wykładni polegał i jaka powinna być prawidłowa wykładnia tego przepisu. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej ograniczono się jedynie do zacytowania fragmentów kilku wyroków wydanych w innych sprawach, odnosząc to tylko jednozdaniowo do faktu, że odmowa zezwolenia w tej sprawie uzasadniona została inwestycją miejską, która nie była i nie jest planowana.
Po dokonaniu oceny zasadności tak sformułowanego zarzutu naruszenia prawa materialnego, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że nie mógł on zostać uwzględniony, gdyż nie doszło w tej sprawie do zarzucanej niewłaściwej wykładni i błędnego zastosowania art. 39 ust. 3 u.d.p.
Na wstępie wskazać trzeba, że w art. 39 ust. 1 pkt 1 u.d.p. ustanowiono generalny zakaz umieszczania w pasie drogowym urządzeń obcych, przedmiotów i materiałów niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego. Zatem zezwolenie na umieszczenie w pasie drogowym takiego obiektu (urządzenia), na podstawie art. 40 ust. 2 pkt 3 u.d.p., jest dopuszczalne tylko wówczas, gdy przemawiają za tym szczególnie uzasadnione względy, a ponadto, gdy ich umieszczenie nie zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, nie narusza wymagań wynikających z przepisów odrębnych lub nie doprowadzi do utraty uprawnień z tytułu gwarancji lub rękojmi w zakresie budowy, przebudowy lub remontu dróg. Zezwolenie takie ma charakter czasowy. Toteż w sprawie o zezwolenie na zajęcie pasa drogowego na kolejny okres konieczne jest ponowne ustalenie, czy zlokalizowanie określonego obiektu budowlanego w konkretnym miejscu stanowi "szczególnie uzasadniony przypadek" w rozumieniu art. 39 ust. 3 u.d.p.
Skarżący zarzuca, że przepis ten został naruszony poprzez jego niewłaściwą wykładnię i niezastosowanie w rozpatrywanej sprawie, pomimo że zaistniał przypadek w nim przewidziany uprawniający organ do wydania decyzji korzystnej dla skarżącego, czyli wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 maja 2020 r.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, z tym stanowiskiem nie można się zgodzić. W rozpatrywanej sprawie, podzielając stanowisko Sądu pierwszej instancji, zauważyć należy, że organy obu instancji dokonały prawidłowej wykładni tego przepisu i prawidłowo go zastosowały, na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego sprawy.
Zarówno organy, jak i Sąd pierwszej instancji prawidłowo wskazały, że przedmiotem postępowania w sprawie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego jest badanie, czy w danej sprawie szczególnie uzasadniony przypadek uzasadniający odstępstwo od zasady wynikającej z art. 39 ust. 1 u.d.p. Powołując się na argumentację przedstawioną przez Zarząd Zieleni m.st. Warszawy, Wydział Architektury i Budownictwa dla Dzielnicy Praga-Południe, Biuro Architektury i Planowania Przestrzennego Wydziału Ochrony Krajobrazu Miasta Urzędu m.st. Warszawy, a także w dotychczas wydanych decyzjach, w szczególności decyzji Prezydenta m. st. Warszawy z 12 kwietnia 2019 r. Sąd pierwszej instancji za organami administracji doszedł do zasadnego przekonania, że taki przypadek w tej sprawie nie zachodził.
W wyniku prawidłowego zbadania i oceny okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy z punktu widzenia zastosowania art. 39 ust. 3 u.d.p., prawidłowo w tej sprawie stwierdzono, że podstawą odmowy wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 maja 2020 r. poprzez umieszczenie w nim kiosku handlowego stanowiły w szczególności opinia Biura Architektury i Planowania Przestrzennego Wydziału Ochrony Krajobrazu Miasta Urzędu m.st. Warszawy, z której wynika, że funkcjonowanie kiosku handlowego w obecnej lokalizacji wpływa negatywnie na ład przestrzenny i jest niezgodne z dobrymi praktykami kształtowania przestrzeni publicznej, jak również opinia Zarządu Zieleni Miejskiej z dnia 11 marca 2019 r., w której warunkowo zaaprobowano lokalizację kiosku tylko do dnia 31 grudnia 2019 r., by umożliwić stronie znalezienie innego lokalu do prowadzenia działalności gospodarczej, ze względu na zaplanowane w 2020 r. posadzenie szpaleru drzew w miejscu lokalizacji kiosku handlowego.
Skarżącemu znana była także opinia Biura Architektury i Planowania Przestrzennego Wydziału Ochrony Krajobrazu Miasta Urzędu m.st. Warszawy z 28 lutego 2019 r. z której wynikało m.in. zgodnym z zasadami ładu przestrzennego standardem jest lokalizowanie usług w parterach budynków wielofunkcyjnych lub wyspecjalizowanych budynkach o funkcji komercyjnej. Skarżącego poinformowano, iż w odległości ok. 80 metrów od przedmiotowego kiosku handlowego, przy ul. K. występuje podaż lokali usługowych, w związku z czym funkcjonowanie w przestrzeni publicznej wolnostojących obiektów usługowych jest nieuzasadnione. Jednocześnie wskazać trzeba, że już w decyzji Prezydenta m. st. Warszawy z 12 kwietnia 2019 r. skarżący był informowany, że istnieje ryzyko nieuzyskania zgody na zajęcie pasa drogowego na kolejny okres, wobec tego powinien podjąć działania zmierzające do przeniesienia swojej działalności w inne miejsce. Nadto w punkcie 2 i 3 decyzji Prezydenta m. st. Warszawy z 30 sierpnia 2019 r. wskazano, że skarżący uzyskał zgodę na lokalizację spornego kiosku do dnia 31 grudnia 2019 r. pod warunkiem, nie będzie handlował w kiosku dopalaczami, nie będzie prowadził w kiosku gier hazardowych oraz będzie udostępniał terenu osobom trzecim oraz umieszczał reklam bez zgody zarządu drogi.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zatem za niezasadny zarzut naruszenia art. 39 ust. 3 u.d.p. zawarty w punkcie e petitum skargi kasacyjnej.
W konsekwencji powyższego Naczelny Sąd Administracyjny za nieuzasadnione uznał zarzuty kasacyjne dotyczące naruszenia przepisów postępowania zawarte w punktach a i b oraz d petitum skargi kasacyjnej, tj. zarzuty naruszenia art. 145 ust. 1 pkt c p.p.s.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. (punkt a) oraz art. 7 k.p.a. (punkt b) i art. 85 k.p.a. (punkt d).
Także te zarzuty nie zostały skonstruowane w sposób w pełni prawidłowy. Skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem prawnym, gdyż prawidłowo sformułowane zarzuty kasacyjne wyznaczają Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu dopuszczalne granice kontroli. Skarżący kasacyjnie zarzucając naruszenie przepisów postępowania administracyjnego powinien powiązać je z naruszeniem przez Sąd pierwszej instancji odpowiednich przepisów postępowania sądowoadministracyjnego – czego w punkcie b petitum skargi kasacyjnej nie uczynił.
Oceniając zasadność powyższych zarzutów Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, że organy dokonały prawidłowych ustaleń faktycznych, co nie zostało skutecznie podważone przez skarżącego. W szczególności skarżący nie wykazał, że w niniejszej sprawie istnieje "szczególnie uzasadniony przypadek" pozwalający na lokalizację w pasie drogowym kiosku handlowego.
Zasadnie stwierdził Sąd pierwszej instancji, że zarówno organ pierwszej, jak i drugiej instancji wzięły pod uwagę i należycie rozważyły wszystkie istotne okoliczności, związane zarówno z podstawowym dla ochrony pasa drogowego zakazem lokalizowania w nim obiektów i urządzeń niezwiązanych z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg oraz zakazem rozszerzającej wykładni wyjątków od tej zasady. Wskazane w decyzji okoliczności, z jednoczesnym uwzględnieniem słusznego interesu skarżącego poprzez zapewnienie mu odpowiedniego czas na opuszczenie zajętego przez kiosk handlowy pasa drogowego, uzasadniały wydaną w sprawie decyzje. Podkreślenia wymaga, że decyzja w przedmiocie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego jest decyzją uznaniową. W ocenie NSA organy należycie wyjaśniły z jakiego powodu odmówiły dalszego udzielania zgody na zajmowanie pasa drogowego. Skarga kasacyjna nie wykazała przekroczenia granic przyznanego w tej sprawie organom uznania administracyjnego.
Nie miał wpływu na zmianę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie brak dokonania przez organ oględzin pasa drogowego, bowiem materiał dowodowy w niniejszej sprawie został zebrany w sposób wyczerpujący i dokładnie wyjaśniony, a rozstrzygający sprawę organ dokonał jego prawidłowej kwalifikacji prawnej.
Odnosząc się do zarzutu zawartego w punkcie c petitum skargi kasacyjnej, podkreślić raz jeszcze należy, że pas drogowy ze swej istoty nie służy do prowadzenia działalności handlowej czy gospodarczej. Kwalifikacji danego przypadku jako szczególnie uzasadnionego w rozumieniu art. 38 ust. 3 u.d.p. nie uzasadnia to, że wcześniej skarżącemu udzielono zezwolenia na zajęcie spornego pasa przez umieszczenie kiosku handlowego. Podkreślenia bowiem ponownie wymaga czasowy charakter takiego zezwolenia i konieczność badania każdego kolejnego wniosku na ogólnych zasadach przepisów ustawy u.d.p.
Kwalifikacji danego przypadku jako szczególnie uzasadnionego w rozumieniu art. 38 ust. 3 u.d.p. nie uzasadnia również wskazywane przez skarżącego istnienie w niedalekiej lokalizacji od spornego kiosku innego obiektu handlowego o podobnym charakterze. Nie może to stanowić argumentu przesądzającego o naruszeniu w niniejszej sprawie art. 8 k.p.a., ponieważ sprawy dotyczące zajęcia pasa drogowego wymagają przed wydaniem kolejnego zezwolenia każdorazowej oceny interesu publicznego, tak jak i interesu strony postępowania w sposób indywidualny.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że tak sformułowane zarzuty kasacyjne nie zakwestionowały skutecznie zgodności z prawem poglądu Sądu pierwszej instancji akceptującego stanowisko organów, że w niniejszej sprawie nie zachodzi przewidziana w art. 39 ust. 3 u.d.p. przesłanka uprawniająca do wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego na dalszy okres, a mianowicie od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 maja 2020 r.
Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 106 § 3 p.p.s.a. oddalił złożony przez skarżącego kasacyjnie na etapie postępowania kasacyjnego wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodów z załączonych dokumentów. NSA uznał, że przeprowadzenie tych dowodów na etapie rozpoznawania skargi kasacyjnej nie było niezbędne do rozstrzygnięcia sprawy sądowoadministracyjnej, tj. do dokonania kontroli legalności zaskarżonego wyroku Sądu pierwszej instancji. Prowadzenie postępowania dowodowego przed sądem administracyjnym jest wyjątkiem od zasady, że sąd takiego postępowania nie prowadzi i jest możliwe jedynie wówczas, gdy bez tych dowodów nie jest możliwe dokonanie przez sąd kontroli legalności zaskarżonego aktu. Wniosek dowodowy został przez NSA oddalony, gdyż taka sytuacja nie wystąpiła przed NSA. Jak bowiem wskazano powyżej, dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, tj. oceny istnienia szczególnie uzasadnionego przypadku, nie miało znaczenia ani istnienie w najbliższej okolicy innego obiektu handlowego, ani dalsze losy planów zadrzewienia tego obszaru.
W tym stanie rzeczy, ponieważ skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a. (punkt 1 sentencji wyroku).
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. c w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r., poz. 1935 ze zm.). Zasądzona kwota 360 zł stanowi zwrot kosztów za udział w rozprawie przed NSA pełnomocnika organu, który nie występował przed sądem pierwszej instancji (pkt 2 sentencji).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
