Wyrok SN z dnia 18 czerwca 2025 r., sygn. II CSKP 136/23

Istota problemu

Główny problem prawny dotyczył prawidłowego stosowania art. 362 k.c. w zakresie oceny stopnia przyczynienia się poszkodowanego do wypadku komunikacyjnego oraz związanej z tym redukcji odszkodowania i zadośćuczynienia. Sądy meriti, ustalając 90% przyczynienie się pieszego do wypadku, nie dokonały wystarczających ustaleń faktycznych co do prawidłowej obserwacji drogi przez kierowcę pojazdu i adekwatności jego reakcji. Dodatkowo, sądy błędnie oceniły wysokość zadośćuczynienia dla córki zmarłego oraz termin naliczania odsetek od tego świadczenia.

Rozstrzygnięcie

Sąd Najwyższy uznał, że ustalenie tak wysokiego stopnia przyczynienia (90%) wymaga stanowczych ustaleń co do prawidłowej obserwacji drogi przez kierowcę i adekwatności jego reakcji na zagrożenie. W braku takich ustaleń faktycznych, przy jednoczesnym przyjęciu odpowiedzialności na zasadzie ryzyka (art. 436 § 1 k.c.), redukcja odszkodowania w tak znacznym zakresie była nieuzasadniona. Ponadto, sąd stwierdził, że zadośćuczynienie w wysokości 5.000 zł dla 5-letniej córki zmarłego było rażąco niskie, a odsetki powinny być naliczane od daty wcześniejszej niż wyrokowanie, gdyż rozmiar krzywdy nie zwiększył się w toku postępowania.