Częściowa nieważność ugody sądowej w sprawie roszczeń deliktowych z tytułu renty za zwiększone potrzeby -Wyrok SN z dnia 9 maja 2025 r., sygn. II CSKP 444/23

Istota problemu

Główny problem prawny dotyczył częściowej nieważności ugody sądowej zawartej w zakresie renty z tytułu zwiększonych potrzeb oraz zakresu związania stron powagą rzeczy ugodzonej. Sąd musiał rozstrzygnąć, czy ugoda zawarta w sprawie I C 544/12, która objęła roszczenia odszkodowawcze wynikające z wypadku komunikacyjnego (zadośćuczynienie, rentę z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej oraz rentę z tytułu zwiększonych potrzeb), była w pełni skuteczna prawnie, czy też w części naruszała art. 447 k.c. poprzez rażące naruszenie interesów poszkodowanej. Kluczowe było ustalenie, które roszczenia zostały skutecznie objęte ugodą, a które mogą być dochodzone ponownie w odrębnym postępowaniu.

Rozstrzygnięcie

Sąd Najwyższy przyjął częściową nieważność ugody w zakresie renty z tytułu zwiększonych potrzeb. Uzasadnienie oparto na następujących przesłankach:

W zakresie renty z tytułu zwiększonych potrzeb: Sąd uznał, że ugoda naruszyła art. 447 k.c., gdyż objęte nią świadczenie pozwoliło zaspokoić jedynie część rzeczywistych potrzeb powódki. Faktyczne koszty opieki, rehabilitacji i zwiększonych potrzeb znacznie przewyższały kwotę przyznana w ugodzie.

W zakresie pozostałych roszczeń: Sąd potwierdził skuteczność ugody co do:

• zadośćuczynienia za krzywdę
• renty z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej
• renty z tytułu zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość

Podstawą tego rozstrzygnięcia było szerokie brzmienie oświadczenia powódki w ugodzie o zrzeczeniu się "wszelkich teraźniejszych i przyszłych roszczeń" oraz fakt, że ugoda była zawierana w 2013 r., gdy stan niepełnosprawności był już utrwalony.