Skutki uznania za abuzywne klauzul przeliczeniowych w umowie kredytu denominowanego do waluty obcej i niemożność zastąpienia ich innymi mechanizmami określania kursu waluty - Wyrok SN z dnia 23 kwietnia 2025 r., sygn. II CSKP 2380/22

Istota problemu

Istotą problemu prawnego rozstrzyganego przez Sąd Najwyższy była kwestia abuzywności postanowień umowy kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego (CHF) dotyczących mechanizmu przeliczeniowego oraz konsekwencji prawnych uznania tych postanowień za niedozwolone. W szczególności rozstrzygnięcia wymagało, czy w przypadku wyeliminowania z umowy kredytu denominowanego klauzul przeliczeniowych uznanych za abuzywne możliwe jest: (1) zastąpienie tych klauzul innymi zasadami określania kursu waluty wynikającymi z przepisów prawa (np. kursem średnim NBP z art. 358 § 2 k.c.); (2) utrzymanie umowy jako kredytu złotowego oprocentowanego według stawki LIBOR; czy też (3) należy stwierdzić nieważność całej umowy kredytu.

Rozstrzygnięcie

Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Bank, podtrzymując tym samym wyrok Sądu Okręgowego, który uznał umowę kredytu za nieważną wskutek wyeliminowania z niej abuzywnych klauzul przeliczeniowych. W uzasadnieniu Sąd Najwyższy wskazał, że:

Postanowienia umowne pozwalające bankowi na swobodne ustalanie kursu walutowego stanowiącego podstawę do przeliczenia kredytu i rat spłaty mają charakter niedozwolony (abuzywny) w rozumieniu art. 385¹ § 1 k.c.

Klauzule te określają główne świadczenia stron w rozumieniu art. 385¹ § 1 k.c. i art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13/EWG, wpływając na wysokość kwoty kredytu w złotych, którą ma wypłacić bank, oraz kwoty w złotych przypadającej do spłaty.