Postanowienie SN z dnia 16 kwietnia 2025 r., sygn. II USK 185/24

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Dawid Miąsik

w sprawie z odwołania K. W.
‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Gdańsku
‎z udziałem O. S.
‎o ustalenie podlegania ustawodawstwu polskiemu w zakresie ubezpieczeń społecznych oraz wydania zaświadczenia w stosunku do O. S.,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 16 kwietnia 2025 r.,
‎skargi kasacyjnej odwołującej się od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku
‎z dnia 6 grudnia 2023 r., sygn. akt III AUa 1171/21,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2. zasądza od odwołującej się na rzecz organu rentowego kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych wraz z odsetkami z art. 98 par. 1¹ kpc tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

UZASADNIENIE

Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z 6 grudnia 2023 r., III AUa 1171/21 oddalił apelację K.W. (odwołująca się, płatnik składek) od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z 15 kwietnia 2021 r., VII U 4517/19 oddalającego jej odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku (organ rentowy) z 16 maja 2019 r. wycofującej - po uprawomocnieniu się ustalonego ostatecznie ustawodawstwa niemieckiego w okresie 1 lutego do 31 lipca 2012 r. i od 1 września 2012 r. do 31 lipca 2013 r. - zaświadczenia A1 wydane w trybie art. 13 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (dalej rozporządzenie nr 883/2004) potwierdzające, że w okresach: od 1 marca do 30 czerwca i od 1 października do 30 grudnia 2012 r. oraz od 27 stycznia do 28 kwietnia 2013 r. i od 25 maja do 30 czerwca 2013 r. wobec O.S. (ubezpieczonej) zastosowanie miało ustawodawstwo polskie.

Sąd Apelacyjny wyjaśnił, że w niniejszej sprawie przedmiotem sporu było, czy organ rentowy prawidłowo wycofał zaświadczenia A1 dla ubezpieczonej z art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 883/2004 potwierdzające, że wobec niej zastosowanie miało ustawodawstwo polskie, co nastąpiło po ustaleniu - w wyniku przeprowadzonej procedury koncyliacyjnej - ostatecznie jako właściwego w spornym okresie ustawodawstwa niemieckiego, to kontroli sądowej podlegało tylko to, czy organ rentowy wywiązał się z wymagań wynikających z rozporządzenia nr 987/2009, a dotyczących przeprowadzenia odpowiedniej procedury koordynacyjnej. Tym samym zarzut nierozpoznania istoty sprawy Sąd Apelacyjny uznał za niezasadny, podobnie jak zarzut naruszenia art. 16 rozporządzenia nr 987/2009 przez błędne uznanie, że w niniejszej sprawie Sąd był zobligowany do zbadania od strony merytorycznej prawidłowości rozstrzygnięcia poczynionego przez organ rentowy w przedmiocie ustalenia dla ubezpieczonej niemieckiego ustawodawstwa jako właściwego.

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się