Uchylenie decyzji w sprawie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego - Wyrok NSA z dnia 10 czerwca 2025 r., sygn. I OSK 1521/24

Rezygnacja z zatrudnienia lub niepodejmowanie pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną musi być bezpośrednią przyczyną uniemożliwiającą podjęcie zatrudnienia, co stanowi przesłankę przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.

Teza AI

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Piotr Przybysz Sędziowie: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka (spr.) Sędzia del. WSA Joanna Skiba po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2025 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej I. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 1 lutego 2024 r., sygn. akt III SA/Kr 1352/23 w sprawie ze skargi I. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 27 czerwca 2023 r. nr SKO.ŚR/4111/396/2023 w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego 1. uchyla zaskarżony wyrok, zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 22 lutego 2023 r. nr SO-04-8252.242.2022-1/22; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie na rzecz I. D. kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 1 lutego 2024 r., sygn. akt III SA/Kr 1352/23 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie (dalej: "Sąd I instancji"), na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r. poz. 1634, dalej: "p.p.s.a"), oddalił skargę I. D. (dalej: "Skarżąca", "Skarżąca kasacyjnie") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie (dalej: Kolegium) z 27 czerwca 2023 r. znak SKO.ŚR/4111/396/2023 w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Skarżąca wnioskiem z 17 maja 2022 r. (data wpływu do organu) wystąpiła o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością sprawowania stałej opieki nad niepełnosprawną S. D. (dalej: "matka"), urodzoną 14 maja 1939 r., posiadającą orzeczenie lekarza KRUS z 3 grudnia 2019 r., z którego wynika, że ww. wymaga stałej opieki innej osoby od 1 października 2019 r.

Prezydent Miasta Krakowa (dalej: "Prezydent") decyzją z 17 sierpnia 2022 r. nr SO-04.8252.242.2022 orzekł o odmowie przyznania świadczenia

pielęgnacyjnego, a jego decyzja została uchylona następnie przez Kolegium decyzją z

14 października 2022 r. nr SKO.ŚR/4111/1196/2022.

Ponownie orzekając w sprawie, Prezydent decyzją z 22 lutego 2023 r. nr SO-04.8252.242.2022 orzekł o odmowie przyznania świadczenia pielęgnacyjnego. Kolegium, po rozpatrzeniu odwołania Skarżącej, decyzją z 27 czerwca 2023 r. nr SKO.ŚR/4111/396/2023 utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Jak wyjaśnił organ, na Skarżącej ciąży obowiązek alimentacyjny względem matki. Kolegium wskazało, że Skarżąca sprawuje całodobową opiekę nad matką, która jest po operacji kręgosłupa, cierpi na cukrzycę, na stwierdzoną retinopatię i nefropatię. Jest w leczeniu psychiatrycznym – z uwagi na demencję. Kolegium wskazało przy tym, że z wywiadu środowiskowego wynika ponadto, że Skarżąca nie może podjąć zatrudnienia nawet w niepełnym wymiarze czasu pracy, gdyż matka jest osobą leżącą, która wymaga całodobowej opieki nawet w nocy. Podopieczna nie opuszcza sama mieszkania, nie pamięta drogi powrotnej, może zostawić włączony gaz co stanowi zagrożenie życia.

Następnie Kolegium podało, że Skarżąca w 2014 r. wróciła ze Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, z uwagi na konieczność zapewnienia matce opieki. Za granicą pracowała dorywczo, w związku z czym nie ma żadnych świadectw pracy. Po powrocie do Polski nie pracowała (zarejestrowała się jako osoba bezrobotna), bowiem opiekowała się matką.

Zdaniem Kolegium, w sprawie brak jest związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy rezygnacją z zatrudnienia, a koniecznością zapewnienia opieki matce. W ocenie Kolegium, rezygnacja z zatrudnienia przez Skarżącą nie ma bezpośredniego związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji jej matki. Rezygnacja z pracy nastąpiła bowiem znacznie wcześniej niż wystąpiły, potwierdzone orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji okoliczności uzasadniające rezygnację z zatrudnienia w celu zapewnienia opieki.

Skarżąca wniosła skargę na opisaną wyżej decyzję, a Sąd I instancji uznał, że skarga ta nie jest zasadna.

W ocenie Sądu I instancji prawidłowo przyjęto w zaskarżonej decyzji, że w sprawie nie zostały spełnione przesłanki przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, ponieważ między brakiem aktywności zawodowej Skarżącej a opieką nad matką brak jest związku przyczynowo skutkowego. Zdaniem Sądu I instancji, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy sprawy brak jest podstaw do przyjęcia, aby rezygnacja przez Skarżącą z zatrudnienia w 2014 r. miała związek z opieką nad matką. Co więcej, zdaniem Sądu I instancji, z akt sprawy nie wynika, aby stan zdrowia matki Skarżącej oraz zakres wymaganej opieki był tego rodzaju, aby całkowicie wykluczał podjęcie przez Skarżącą z zatrudnienia. Podkreślono przy tym, że sprawa była dwukrotnie rozpoznawana przez Prezydenta, a Skarżąca na żadnym etapie postępowania nie wykazała, aby pomiędzy rezygnacją z zatrudnienia w 2014 r. a opieką nad matką istniał związek przyczynowo-skutkowy.

Końcowo Sąd I instancji podał, że opieka Skarżącej nad matką obejmuje: podawanie leków, pomiar poziomu glukozy, podanie insuliny, podanie posiłków, zmianę opatrunków, pomoc przy utrzymaniu higieny osobistej, sprzątanie, umawianie wizyt lekarskich, zakup leków, towarzyszenie w wizytach lekarskich. W ocenie Sądu I instancji, brak było zatem podstaw do przyjęcia, że zakres opieki Skarżącej nad matką wyklucza podjęcie zatrudnienia choćby w częściowym wymiarze czasu pracy.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła Skarżąca. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie:

1. prawa materialnego, tj. art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2023 r., poz. 390 ze zm., dalej: "u.ś.r.") poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie skutkujące uznaniem, iż zakres sprawowanej przez stronę Skarżącą opieki nie uniemożliwia jej podjęcia zatrudnienia oraz że między rezygnacją lub niepodejmowaniem przez stronę skarżącą zatrudnienia nie występuje związek przyczynowy;

2. prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 135 p.p.s.a. poprzez niewzięcie pod uwagę całości materiału dowodowego w sprawie, czego skutkiem było niesłuszne oddalenie skargi na podstawie art. 151 p.p.s.a. oraz uznanie, iż zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa;

b) art. 151 p.p.s.a. poprzez niesłuszne oddalenie skargi podczas gdy zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem art. 7 i 77 § 1 i 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2022 r. poz. 2000, dalej: "k.p.a"), bowiem organ odwoławczy orzekł jednoznacznie sprzecznie z zebranym materiałem dowodowym oceniając go zupełnie dowolnie, czym naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów zdecydowanie wykraczając poza granice tej swobody.

Wobec powyższego Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Nadto, wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zrzekła się przeprowadzenia rozprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie należy podać, że sprawa została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 182 § 2 p.p.s.a., ponieważ Skarżąca kasacyjnie zrzekła się rozprawy, a druga strona, w terminie czternastu dni od dnia doręczenia skargi kasacyjnej, nie zażądała przeprowadzenia rozprawy.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a. Z tego względu Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpoznaniu sprawy związany był granicami skargi kasacyjnej. Granice te są wyznaczone wskazanymi w niej podstawami, którymi może być naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.), a także naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.).

W skardze kasacyjnej został podniesiony jeden zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 17 ust. 1 pkt 4 u.ś.r. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie

Zdaniem autora skargi kasacyjnej błędne jest stanowisko Sądu I instancji, że dla istnienia związku przyczynowego określonego w art. 17 ust. 1 u.ś.r. konieczne jest wykazanie, że rezygnacja z zatrudnienia nastąpiła w związku z pogorszeniem się stanu zdrowia osoby z niepełnosprawnością i że zdarzenia te pozostawały w związku czasowym ze sobą, co z kolei doprowadziło do błędnego uznania, że w przedmiotowej sprawie nie występuje związek przyczynowy między rezygnacją lub niepodejmowaniem zatrudnienia a sprawowaniem opieki nad osobą z niepełnosprawnością, podczas gdy poprawna wykładnia tego przepisu nakazuje ustalić, czy na dzień złożenia wniosku zakres opieki sprawowanej przez wnoszącą skargę kasacyjną był na tyle szeroki, że obiektywnie uniemożliwiał jej podjęcie jakiegokolwiek zatrudnienia.

W związku z powyższym istota sporu sprowadza się w sprawie do oceny istnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy niepodejmowaniem zatrudnienia przez Skarżącą a sprawowaną przez nią opieką nad niepełnosprawną matką.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 u.ś.r. – w brzmieniu tego przepisu aktualnym w dacie orzekania przez organy administracji publicznej - świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przysługuje: 1) matce albo ojcu, 2) opiekunowi faktycznemu dziecka, 3) osobie będącej rodziną zastępczą spokrewnioną w rozumieniu ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, 4) innym osobom, na których zgodnie z przepisami ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy ciąży obowiązek alimentacyjny, z wyjątkiem osób o znacznym stopniu niepełnosprawności

- jeżeli nie podejmują lub rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności albo orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji.

W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, że wprawdzie rezygnacja z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej jest warunkiem niezbędnym do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, ale jej spełnienie nie może być sprowadzane wyłącznie do współwystępowania rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej z faktem opieki nad niepełnosprawną osobą, w stosunku do której na wnioskodawcy ciążą obowiązki alimentacyjne. Zgodnie bowiem z utrwaloną linią orzeczniczą sądów administracyjnych pomiędzy rezygnacją z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej a sprawowaniem opieki nad osobą niepełnosprawną musi istnieć taki związek, w którym to konieczność sprawowania opieki jest przyczyną, a zarazem przeszkodą w podejmowaniu pracy zarobkowej. Dopiero istnienie takiego związku powoduje, że świadczenie pielęgnacyjne staje się surogatem wynagrodzenia za pracę, której opiekun nie może podjąć bądź kontynuować (zob. m.in. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 sierpnia 2023 r. sygn. akt I OSK 1575/22, z 14 marca 2023 r. sygn. akt I OSK 1239/22, z 21 lutego 2023 r. sygn. akt I OSK 794/22, z 23 czerwca 2020 r. sygn. akt I OSK 237/20, z 16 listopada 2023 r. sygn. akt I OSK 1899/22, czy z 23 listopada 2023 r. sygn. akt I OSK 1948/22 wyrok dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, pod adresem internetowym http:/orzeczenia.nsa.gov.pl – dalej jako "CBOSA). Należy przy tym podkreślić, że wymóg rezygnacji z możliwości zarobkowania - rzeczywistej bądź potencjalnej - w celu sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną nie został przez ustawodawcę powiązany z żadnym zakresem – czy to etatowym, czasowym, godzinowym, czy też zadaniowym – jak również jest niezależny nie tylko od wysokości uzyskiwanych dochodów, ale również od tego, czy takie dochody w ogóle są uzyskiwane. Przesłanką świadczenia pielęgnacyjnego jest bowiem niepozostawanie w zatrudnieniu osoby zdolnej do pracy, bez względu na okoliczności tego stanu rzeczy. Z tego też powodu organ pomocowy nie może ustalać wcześniejszych przyczyn braku zatrudnienia osoby ubiegającej się o świadczenie pielęgnacyjne. Organ jest jedynie zobowiązany do ustalenia, czy osoba taka jest zdolna do pracy i czy wyłączną przyczyną rezygnacji z zatrudnienia jest konieczność sprawowania opieki. Opieka ta musi stanowić oczywistą przeszkodę do wykonywania pracy zawodowej, a więc powodować faktyczny brak możliwości podjęcia zatrudnienia lub prowadzić do rezygnacji z zatrudnienia w celu jej sprawowania. Związek między rezygnacją bądź niepodejmowaniem zatrudnienia a sprawowaną opieką, musi być bezpośredni i ścisły.

Okoliczności rezygnacji z zatrudnienia lub jego niepodejmowania oraz brak możliwości jego podjęcia z uwagi na konieczność sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną należy więc oceniać na moment rozpoznawania wniosku o przyznanie pomocy w formie świadczenia pielęgnacyjnego. Irrelewantne jest zatem, czy wnioskodawca zrezygnował z pracy zarobkowej lub jej nie podejmował wcześniej z innych przyczyn, o ile w dacie wystąpienia z wnioskiem o świadczenie pielęgnacyjne zaistniała rzeczywista konieczność sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną, uniemożliwiająca stronie podjęcie/wykonywanie zatrudnienia. Akceptując stanowisko organów administracji o braku związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy niepodejmowaniem zatrudnienia przez Skarżącą a koniecznością sprawowania opieki nad niepełnosprawną matką, Sąd I instancji naruszył zatem art. 17 ust. 1 pkt 4 u.ś.r. w powiązaniu z art. 151 p.p.s.a.

Tym samym trafnie zarzucono Sądowi I instancji dokonanie błędnej wykładni normy prawnej zawartej w art. 17 ust. 1 pkt 4 u.ś.r. polegająca na takim rozumieniu przesłanki istnienia związku przyczynowo-skutkowego, które zakłada współwystępowanie rezygnacji z zatrudnienia lub niepodejmowaniem zatrudnienia ze sprawowaniem opieki nad osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym. Sąd I instancji, wskazując bowiem jakie okoliczności stanu faktycznego w odniesieniu do Skarżącej zostały ustalone przez organy administracyjne i jak w ocenie Sądu I instancji należałoby je ocenić w kontekście przesłanki niepodejmowania przez Skarżącą zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej z powodu opieki nad matką, za relewantną uznał okoliczność dotyczącą niepodejmowania przez Skarżącą zatrudnienia w okresie poprzedzającym datę, w której jej matka stała się osobą niepełnosprawną, jak i w okresie, gdy posiadała już orzeczenie o niepełnosprawności, uznając, że jest to wybór życiowy Skarżącej nie mający związku z chorobą matki.

Stanowisko Sądu I instancji można by uznać za słuszne co do zasady, jednak dotyczy ono wyłącznie oczywistego stanu faktycznego, gdy rezygnacja z wykonywania pracy zawodowej wynika z bieżącej zmiany sytuacji zdrowotnej osoby, wobec której ciąży na osobie wnioskującej o świadczenie pielęgnacyjne obowiązek alimentacyjny. Dowodowo taka sytuacja zazwyczaj nie nastręcza trudności. Inaczej kształtuje się sytuacja niepodejmowania zatrudnienia z powodu sprawowania stałej opieki nad osobą niepełnosprawną. Dlatego w każdej sprawie właściwy organ musi dokonać dogłębnej oceny, czy w okolicznościach konkretnej sprawy istotnie osoba sprawująca opiekę nie ma możliwości podjęcia zatrudnienia lub zmuszona jest zrezygnować z zatrudnienia

Jak słusznie zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 listopada 2022 r. sygn. akt I OSK 85/22 organy stosujące (wykonujące) ustawę o świadczeniach rodzinnych nie są uprawnione w toku prowadzonego postępowania administracyjnego w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego uzależniać przyznania albo odmowy przyznania tego świadczenia od przesłanek (warunków, wymogów), które nie zostały ustanowione w prawie materialnym, tj. w u.ś.r. Obowiązkiem organów wykonujących ustawę o świadczeniach rodzinnych jest zbadanie zgodnie z wymogami K.p.a. zarówno pozytywnych jak i negatywnych warunków w zakresie załatwianej sprawy, ale – tylko – ustanowionych przez normodawcę w treści ustawy oraz następnie wydanie odpowiedniej treści decyzji administracyjnej. Z przepisu art. 17 ust. 1 u.ś.r. wynika, że dla przyznania świadczenia wystarczające jest by osoba ubiegająca się o świadczenie nie podejmowała zatrudnienia z uwagi na opiekę nad osobą niepełnosprawną. Wprawdzie Sąd I instancji wskazał prawidłowo, że musi istnieć wyraźny i bezpośredni związek, tak czasowy, jak i co do motywów, między rezygnacją z zatrudnienia lub jego niepodejmowaniem a sprawowaniem opieki nad wskazaną w ustawie osobą, to jednak wywiódł z tego stwierdzenia nieprawidłowe wnioski. Skoro wnosząca skargę kasacyjną jest osobą zdolną do pracy, a ponadto opiekuje się matką w sposób stały, to niewątpliwie istnieje po jej stronie obiektywny brak możliwości podjęcia zatrudnienia. Zasadnie podniesiono w skardze kasacyjnej, że przedstawione przez Skarżącą okoliczności związane z pogarszającym się stanem zdrowia matki powinny być badane pod kątem związku pomiędzy niepodejmowaniem zatrudnienia a koniecznością sprawowania opieki nad matką.

Błędna wykładnia prawa materialnego dokonana przez organy administracyjne i zaaprobowana przez Sąd I instancji, ma wpływ na wynik niniejszej sprawy, ponieważ w decyzjach organów obu instancji wskazano, że matka Skarżącej legitymuje się orzeczeniem lekarza KRUS z 3 grudnia 2019 r., z którego wynika, że ww. wymaga stałej opieki innej osoby od 1 października 2019 r. Ponadto na podstawie informacji ustalonych w drodze wywiadu środowiskowego organ ustalił, że wnioskodawczyni mieszka z matką, sprawuje nad nią całodobową, osobistą opiekę i jest jedyną osobą, która tę opiekę sprawuje. Oznacza to, że nie został zakwestionowany fakt sprawowania przez Skarżącą stałej opieki nad matką. Organy administracyjne nie czyniły natomiast żadnych ustaleń mających na celu zbadanie, czy możliwe jest jednoczesne sprawowanie przez Skarżącą opieki nad matką i podjęcie zatrudnienia. Sąd I instancji zgodził się natomiast z powyższym stanowiskiem Kolegium oraz uznał dodatkowo, że zakres opieki Skarżącej nad matką nie jest tego rodzaju, aby wykluczał podjęcie przez nią zatrudnienia. Zdaniem, bowiem Sądu I instancji, z akt sprawy nie wynika, aby stan zdrowia matki Skarżącej oraz zakres wymaganej opieki był tego rodzaju, aby całkowicie wykluczał podjęcie przez Skarżącą z zatrudnienia. Kolegium natomiast ograniczyło się do przywołania okoliczności związanych z niepodejmowaniem pracy zawodowej przez Skarżącą. Z tego organy wywiodły, że niepodejmowanie zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej nie było konsekwencją sprawowania opieki nad matką. Okoliczności te, jak wskazano powyżej, są jednak dla sprawy indyferentne. Konieczne jest natomiast ustalenie w ponownie prowadzonym postępowaniu, czy możliwe jest jednoczesne sprawowanie przez Skarżącą opieki nad matką i podjęcie zatrudnienia. Wziąć należy przy tym pod uwagę to, że matka Skarżącej jest po operacji kręgosłupa, cierpi na cukrzycę, na stwierdzoną retinopatię i nefropatię. Jest w leczeniu psychiatrycznym – z uwagi na demencję.

Ponownie rozpoznając sprawę właściwy organ administracji uwzględni powyżej przedstawioną ocenę prawną w kontekście okoliczności niepodejmowania przez Skarżącą zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej.

Odnośnie do zarzutu naruszenia art. 135 p.p.s.a. należy wskazać, że przepis ten ma zastosowanie, gdy Sąd stosując przewidziane ustawą środki w stosunku do zaskarżonego aktu, dostrzeże możliwość końcowego załatwienia sprawy poprzez wzruszenie także innych aktów wydanych w granicach sprawy. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie miała miejsca, bowiem Sąd I instancji nie wzruszył zaskarżonego aktu. Zatem nie mógł stosować wymienionego przepisu. Dlatego zarzut naruszenia tego przepisu postępowania nie mógł być skuteczny.

Zasadny okazał się także zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 151 p.p.s.a., albowiem słusznie wskazano w skardze kasacyjnej, że zaskarżona decyzja została wydana wbrew przepisom art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., gdyż w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym sprawy wydano wadliwe rozstrzygnięcie o odmowie przyznania Skarżącej świadczenia pielęgnacyjnego.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 188 w zw. z art. 193 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a. (480 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Sądem I instancji) oraz na podstawie art. 203 pkt 1 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. (240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, https://orzeczenia.nsa.gov.pl/

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się