Postanowienie SN z dnia 21 maja 2025 r., sygn. I CSK 4084/23
21 maja 2025 r.
Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:
SSN Dariusz Pawłyszcze
na posiedzeniu niejawnym 21 maja 2025 r. w Warszawie
w sprawie z powództwa M.W. i K.W.
przeciwko Bank w W.
o ustalenie i zapłatę,
na skutek skargi kasacyjnej Bank w W.
od wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 29 czerwca 2023 r., I ACa 722/22,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
UZASADNIENIE
Wyrokiem z 31 marca 2022 r., I C 318/21, Sąd Okręgowy w Koszalinie ustalił nieważność umowy kredytu zawartej 28 maja 2008 r. i zasądził od pozwanego banku na rzecz powodowych kredytobiorców 88 224,19 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 9 października 2020 r.
Wyrokiem z 29 czerwca 2023 r., I ACa 722/22, Sąd Apelacyjny w Szczecinie zmienił zaskarżony wyrok jedynie w tym zakresie, że oddalił powództwo co do żądania odsetek przed 7 listopada 2020 r., oddalając apelację pozwanego banku w pozostałym zakresie. Sąd wskazał, że kredytobiorcy działali jako konsumenci, zaś kwestionowane postanowienia umowy nie były indywidualnie uzgodnione skoro bank posługiwał się wzorcem umowy i nie przedstawił dowodów; z których wynikałoby, że strony rzeczywiście podjęły rozmowy, prowadziły negocjacje, a ich wynikiem było dokonanie zmian we wzorcu. Kwestionowane przez kredytobiorców klauzule umowy wprawdzie określają główne świadczenia stron, jednak nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Postanowienia nie określały jednoznacznie wartości świadczeń stron, pozwany bank nie zrealizował też obowiązków informacyjnych odnoszących się do ryzyka kursowego.
Sąd Apelacyjny wskazał, że zawarte w umowie klauzula waloryzacyjna i spreadowa mają niedozwolony charakter. Pozwalały bankowi na przeliczanie świadczenia przy uwzględnieniu kursu ustalonego jednostronnie przez przedsiębiorcę w dacie wymagalności świadczenia, w umowie nie przedstawiono mechanizmu ustalania kursów przez bank zatem konsumenci pozbawieni zostali jakiejkolwiek możliwości czy to weryfikacji sposobu ustalania kursu przez druga stronę umowy, czy też przewidzenia, wjaki sposób będzie się to odbywać w przyszłości. W konsekwencji kredytobiorcy nie byli w stanie określić zakresu swojego świadczenia wynikającego z umowy. Dodatkowo nakładały na kredytobiorców w istocie nieograniczone ryzyko deprecjacji polskiej waluty w stosunku do waluty obcej użytej dla „denominacji” świadczenia. Abuzywności postanowień umownych nie znosi art. 4 ustawy antyspreadowej, gdyż ustawa ta nie wyłącza możliwości powoływania się na abuzywność klauzul związanych z niejasnym i jednostronnym sposobem określania kursu waluty. Brak jest możliwości zmiany umowy przez zastosowanie stawki referencyjnej WIBOR. Nie ma również podstawy prawnej, aby w drodze analogii lub odpowiedniego stosowania, lub zwyczaju, lub innej podstawy zastosować kurs średni NBP, kurs rynkowy czy jakikolwiek inny kurs. Ponadto, powodowie reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika, w sposób jednoznaczny w toku postępowania zarówno przed Sądem 1 instancji, jak i w toku postępowania apelacyjnego potwierdzili odmowę związania się klauzulami uznanymi przez Sąd za abuzywne.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
