Wyrok SN z dnia 13 marca 2025 r., sygn. II CSKP 770/24

Istota problemu

Główny problem prawny dotyczył oceny skuteczności przerwy biegu terminu przedawnienia roszczenia w wyniku złożenia kolejnego wniosku o zawezwanie do próby ugodowej. Sąd musiał rozstrzygnąć, czy wniosek o zawezwanie do próby ugodowej złożony przez wierzyciela w sytuacji, gdy realność zawarcia ugody była znikoma ze względu na stanowisko dłużnika prezentowane w równolegle toczącym się procesie, stanowi czynność przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia w rozumieniu art. 123 § 1 pkt 1 k.c. i czy może przerwać bieg przedawnienia.

Rozstrzygnięcie

Sąd Najwyższy podzielił stanowisko Sądu Apelacyjnego i stwierdził, że nie każde zawezwanie do próby ugodowej automatycznie przerywa bieg terminu przedawnienia. Czynność ta musi być przedsięwzięta bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia, a nie jedynie w celu wydłużenia okresu zaskarżalności wierzytelności przez doprowadzenie do kolejnej przerwy biegu przedawnienia. Sąd przyjął, że konieczna jest ocena przesłanki bezpośredniości przez pryzmat konkretnego celu działania wierzyciela. W okolicznościach sprawy, gdy pozwany konsekwentnie odmawiał uznania roszczeń powoda w równolegle toczącym się postępowaniu, realność zawarcia ugody była znikoma, a drugi wniosek o zawezwanie do próby ugodowej nie został przedsięwzięty bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia. Sąd podkreślił, że powód miał możliwość rozszerzenia powództwa wzajemnego lub wytoczenia osobnego powództwa, ale z przysługującego mu prawa nie skorzystał przed upływem terminu przedawnienia.