Postanowienie SN z dnia 26 lutego 2025 r., sygn. III KK 15/25
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Wiesław Kozielewicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 26 lutego 2025 r.,
sprawy F. S., Ł. T., P. K., A. S., P. Z., M. K., A. K. i J. C.
skazanych z art. 258 § 1 k.k. i innych
z powodu kasacji wniesionych przez obrońców skazanych
od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie
z dnia 22 kwietnia 2024 r., sygn. akt II AKa 176/23
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w Tarnowie
z dnia 3 października 2022 r., sygn. akt II K 27/22
oddala wszystkie kasacje jako oczywiście bezzasadne, a kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanych w częściach na nich przypadających.
[J.J.]
UZASADNIENIE
Od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 22 kwietnia 2024 r., sygn. akt II AKa 176/23, zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w Tarnowie z dnia 3 października 2022 r., sygn. akt II K 27/22, kasacje złożyli obrońcy skazanych: J. C., P. K., M. K., A. K., F. S., A. S., Ł. T., P. Z..
Anna Pałka – prokurator Prokuratury Okręgowej w Krakowie w pisemnej odpowiedzi na te kasacje wniosła o oddalenie kasacji złożonych przez obrońców skazanych J. C., P. K., M. K., A. K., F. S., A. S., Ł. T. i P. Z. jako oczywiście bezzasadnych (por. pismo z dnia 3 grudnia 2024 r., Sygn. akt […]).
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Wszystkie dziewięć kasacji złożonych w niniejszej sprawie jest oczywiście bezzasadnych w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k., na co trafnie wskazano w pisemnej odpowiedzi na te kasacje. W doktrynie podkreśla się, że kasacja oczywiście bezzasadna to taka kasacja, która bądź to już po jej analizie i skonfrontowaniu z materiałami sprawy, bez potrzeby głębszego w nie wnikania, bądź po takim wniknięciu, jest w sposób niebudzący wątpliwości niezasadna, gdyż stanowi jedynie polemikę z argumentacją sądu, którego orzeczenie zaskarża lub przedstawia argumentację nie mającą żadnego pokrycia w przepisach prawa albo nieprzystającą do realiów danego procesu lub wskazuje na uchybienia, jakie w ogóle w niepowtarzalnych realiach danej sprawy nie wystąpiły, albo na uchybienia, które wprawdzie rzeczywiście wystąpiły, ale nie budzi żadnych wątpliwości, iż nie mogły one mieć istotnego wpływu na treść zaskarżonego kasacją orzeczenia (por. np. T. Grzegorczyk, Kasacja jako nadzwyczajny środek zaskarżenia w sprawach karnych i jej skuteczność w praktyce, Państwo i Prawo 2015, nr 6, L. Paprzycki, Oczywista bezzasadność i oczywista zasadność kasacji, w: P. Hofmański, K. Zgryzek (red.), Współczesne problemy procesu karnego i wymiaru sprawiedliwości. Księga ku czci Profesora Kazimierza Marszała, Katowice 2003). Pamiętać trzeba, że w polskim modelu środków odwoławczych w sprawach karnych, kasacja strony, jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia i jej podstaw (przyczyn kasacyjnych) nie można w żadnym wypadku łączyć z przyczynami odwoławczymi charakterystycznymi dla apelacji. Kasacja strony jest wnoszona od orzeczenia sądu odwoławczego, nie zaś od orzeczenia sądu pierwszej instancji, co jasno wynika z treści przepisu art. 519 k.p.k. W przypadku apelacji zarzuty mogą obejmować: obrazę prawa materialnego (art. 438 pkt 1 k.p.k. i art. 438 pkt 1 a k.p.k.), obrazę przepisów prawa procesowego (art. 438 pkt 2 k.p.k.), błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia ( art. 438 pkt 3 k.p.k.), rażącą niewspółmierność orzeczonej kary (art. 438 pkt. 4 k.p.k.). Kontrolą zaś kasacyjną objęte są wyłącznie kwestie prawne, i to jeszcze zawężone do kategorii uchybień wymienionych w art. 523 § 1 k.p.k. popełnionych przez sąd odwoławczy. W myśl tego przepisu podstawą kasacyjną, oprócz uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. (gdzie są wskazane tzw. bezwzględne podstawy uchylania zaskarżonego orzeczenia), może być jedynie inne rażące naruszenie prawa (przepisów prawa materialnego, jak też przepisów prawa procesowego), jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść orzeczenia sądu odwoławczego. W trybie kasacji dochodzi zatem do kontroli zaskarżonego orzeczenia sądu odwoławczego tylko z punktu widzenia naruszenia prawa, z wyłączeniem, w zasadzie, badania prawidłowości poczynionych przez sąd ustaleń faktycznych. Sąd Najwyższy orzekając w trybie kasacji, nie jest władny dokonywać ponownej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie i na podstawie własnej ich oceny kontrolować poprawność dokonanych ustaleń faktycznych. Z wagi na przyjęty w Polsce model postępowania kasacyjnego nie jest też możliwe, aby Sąd Najwyższy dokonał swojej własnej oceny przeprowadzonych dowodów. Rola Sądu Najwyższego rozpoznającego kasację sprowadza się wyłącznie do oceny zarzutów, a następnie podjęcia decyzji w tym zakresie. Nie wydaje się trafne przyjęcie, że Sąd Najwyższy powinien oceniać zarzuty kasacyjne jedynie w zakresie decyzji pierwotnej, tj. uwzględnienia kasacji, a następnie będzie miał otwartą drogę do własnej oceny uprzednio przeprowadzonych dowodów i mógł decydować, czy np. zeznania danego świadka były wiarygodne. Sąd Najwyższy nie jest powołany do bezpośredniego stosowania reguł rozumowania określonych w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k., ale jedynie do kontroli tego, czy reguły te zostały prawidłowo zastosowane w poddanym kontroli kasacyjnej orzeczeniu sądu (por. np. M. Zbrojewska, Rola i stanowisko prawne Sądu Najwyższego w procesie karnym, Warszawa 2013, s. 301).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
