Wyrok SN z dnia 18 lutego 2025 r., sygn. II CSKP 2130/22

Istota problemu

Główny problem prawny dotyczył odpowiedzialności odszkodowawczej zarządzającego lotniskiem za szkody polegające na konieczności poniesienia nakładów na rewitalizację akustyczną budynku mieszkalnego położonego w strefie zewnętrznej obszaru ograniczonego użytkowania (OOU) utworzonego dla lotniska. Spór koncentrował się wokół kwestii, czy właściciele nieruchomości położonej w strefie zewnętrznej OOU mogą dochodzić odszkodowania z tytułu kosztów zapewnienia właściwego klimatu akustycznego na podstawie art. 129 ust. 2 ustawy - Prawo ochrony środowiska, mimo że uchwała tworząca OOU nie nałożyła na nich bezpośredniego obowiązku zapewnienia takiego klimatu. Problem obejmował również kwestię temporalną - czy roszczenie może być dochodzone z uwagi na przyszłe przekroczenia norm hałasu, czy też konieczne jest już aktualne przekroczenie tych norm.

Rozstrzygnięcie

Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną pozwanej i potwierdził stanowisko sądów niższych instancji o zasadności roszczenia powodów. Sąd uznał, że pozwana ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą na podstawie art. 129 ust. 2 ustawy - Prawo ochrony środowiska za szkodę polegającą na konieczności poniesienia nakładów na rewitalizację akustyczną budynku mieszkalnego. Kluczowe dla rozstrzygnięcia było stwierdzenie, że powodowie wskutek ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania nie mogą chronić swojej własności przed nadmiernym hałasem w drodze innych roszczeń, gdyż ustanowienie OOU uczyniło takie oddziaływanie lotniska na ich nieruchomość legalnym. Sąd podkreślił również aspekt temporalny ochrony - wymaganie zaistnienia przekroczenia norm hałasu już obecnie i warunkowanie tym zasadności roszczenia narażałoby powodów na ryzyko przedawnienia roszczenia zgodnie z art. 129 ust. 4 ustawy, co czyniłoby ochronę wywodzoną z przepisów ustawy iluzoryczną.