Wyrok SN z dnia 13 lutego 2025 r., sygn. III USKP 128/23

Istota problemu

Główny problem prawny dotyczył właściwej wykładni i zastosowania przepisów rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w zakresie ustalenia właściwego ustawodawstwa w sytuacji, gdy ubezpieczony wykonywał pracę w więcej niż jednym państwie członkowskim UE. Spór koncentrował się wokół kwestii, czy w przypadku P.W. należy zastosować art. 11 ust. 3 lit. a (wykonywanie pracy wyłącznie na terytorium jednego państwa), art. 12 ust. 1 (delegowanie pracownika przez pracodawcę normalnie prowadzącego działalność w kraju wysyłającym), czy art. 13 ust. 1 lit. b (ii) rozporządzenia (wykonywanie pracy w dwóch lub więcej państwach członkowskich przez osobę zatrudnioną u pracodawców mających siedzibę w jednym państwie). Problem wynikał z niejednoznacznych ustaleń faktycznych dotyczących rzeczywistego charakteru wykonywanej pracy oraz działalności pracodawców.

Rozstrzygnięcie

Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, uznając skargę kasacyjną za uzasadnioną. Sąd wskazał, że Sąd Apelacyjny błędnie pominął przy ustalaniu sytuacji ubezpieczonego przepis art. 13 ust. 1 lit. b (ii) rozporządzenia nr 883/2004, koncentrując się wyłącznie na art. 12 ust. 1 tego rozporządzenia. W uzasadnieniu podkreślił, że przedmiot sporu wyznacza zaskarżona decyzja organu rentowego, która odnosiła się do niepodlegania ustawodawstwu polskiemu na podstawie art. 11 ust. 3 lit. a, podczas gdy odwołujący się powoływał art. 13 ust. 1 lit. b (ii). Sąd stwierdził również, że dotychczasowe ustalenia faktyczne nie pozwalają na określenie, czy zainteresowany wykonywał pracę wyłącznie w jednym kraju, czy w dwóch lub więcej państwach członkowskich, co uniemożliwia prawidłową subsumcję.