Wyrok SN z dnia 21 stycznia 2025 r., sygn. II CSKP 256/23

Istota problemu

Problem prawny dotyczył ustalenia wysokości zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez powoda w wyniku wypadku komunikacyjnego oraz zastosowania przepisu art. 362 k.c. o przyczynieniu się poszkodowanego do powstania szkody. Spór koncentrował się wokół kilku zagadnień: po pierwsze, czy Sąd Apelacyjny prawidłowo ustalił stopień przyczynienia się powoda do wypadku na 40%, uwzględniając jego jazdę z nadmierną prędkością w porze nocnej; po drugie, czy wysokość zadośćuczynienia powinna wynosić 800 000 zł czy 1 000 000 zł, biorąc pod uwagę skalę doznanej krzywdy (powód doznał urazu wielonarządowego z 295% trwałym uszczerbkiem na zdrowiu i wymaga dożywotniej opieki); po trzecie, czy w przypadku tak poważnego uszczerbku na zdrowiu można stosować argument o niedopuszczalności wzbogacenia się poszkodowanego; po czwarte, kwestie dotyczące zmiany powództwa w instancji apelacyjnej w zakresie wysokości renty.

Rozstrzygnięcie

Sąd Najwyższy częściowo uwzględnił skargę kasacyjną powoda. W zakresie stopnia przyczynienia się Sąd uznał za prawidłowe ustalenie go na poziomie 40%, uwzględniając jazdę powoda z nadmierną prędkością w porze nocnej i niezachowanie należytej ostrożności przy zbliżaniu się do skrzyżowania. Jednak w kwestii wysokości zadośćuczynienia Sąd podzielił zarzut powoda, podkreślając, że zdrowie ludzkie jest wartością bezcenną, której trwała utrata nie może być w pełni zrekompensowana. Sąd uznał za nietrafne posługiwanie się argumentem o niedopuszczalności wzbogacenia się poszkodowanego w przypadku osoby w tak ciężkim stanie zdrowia, która realnie nie może się wzbogacić ze względu na pozbawienie pozytywnych perspektyw życiowych. W konsekwencji Sąd podwyższył należne zadośćuczynienie o 200 000 zł, zasądzając na rzecz powoda (po uwzględnieniu 40% redukcji z tytułu przyczynienia się) dodatkową kwotę 120 000 zł. Pozostałe zarzuty zostały oddalone.