Wyrok SN z dnia 21 stycznia 2025 r., sygn. II CSKP 153/24

Istota problemu

Problem prawny dotyczył ustalenia wysokości zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez powoda w wyniku wypadku komunikacyjnego, który wydarzył się gdy miał 4 lata, oraz kwestii związanych z odpowiedzialnością ubezpieczyciela. Spór koncentrował się wokół kilku zagadnień: po pierwsze, czy wysokość zadośćuczynienia w kwocie 680 000 zł (480 000 zł + 200 000 zł zasądzone przez sądy) była adekwatna do rozmiaru krzywdy doznanej przez powoda, który w wyniku wypadku doznał trwałego kalectwa i wymaga stałej opieki; po drugie, od jakiego momentu powinny być naliczane odsetki od przyznanego zadośćuczynienia; po trzecie, czy można uwzględnić przyczynienie się rodziców powoda przy ustalaniu stopnia jego własnego przyczynienia się do szkody; po czwarte, czy zasadne było podwyższenie sumy gwarancyjnej ubezpieczenia z kwoty 2 476 320 zł do 14 759 500 zł na podstawie art. 357¹ k.c.

Rozstrzygnięcie

Sąd Najwyższy częściowo uwzględnił skargi kasacyjne. W zakresie wysokości zadośćuczynienia Sąd uznał za prawidłowe stanowisko Sądu Apelacyjnego o zasądzeniu dodatkowej kwoty 200 000 zł, podkreślając, że zdrowie ludzkie stanowi dobro najwyższej wartości, a szczególne okoliczności sprawy (wiek powoda w chwili wypadku - 4 lata, brak perspektyw na normalne życie) uzasadniały takie rozstrzygnięcie. Sąd odrzucił jednak żądanie dalszego podwyższenia zadośćuczynienia. W kwestii odsetek Sąd potwierdził prawidłowość naliczania ich od dnia następującego po wydaniu wyroku, a nie od wcześniejszego wezwania do zapłaty, gdyż dopiero w chwili wyrokowania ustalany jest pełny zakres krzywdy. Sąd uznał za błędne uwzględnienie przez sąd pierwszej instancji przyczynienia się rodziców przy ocenie stopnia przyczynienia się powoda. Skarga kasacyjna pozwanej dotycząca podwyższenia sumy gwarancyjnej została w całości oddalone jako oczywiście bezzasadna.