Postanowienie SN z dnia 15 stycznia 2025 r., sygn. III USK 256/24
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Bohdan Bieniek
w sprawie z odwołania E. L.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Legnicy
o emeryturę pomostową,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 15 stycznia 2025 r.,
na skutek skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu
z dnia 28 grudnia 2023 r., sygn. akt III AUa 869/22,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od odwołującego się na rzecz pozwanego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
ł.n
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, wyrokiem z 28 grudnia 2023 r., oddalił apelację E. L. od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy z 9 maja 2022 r., oddalającego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w Legnicy z 13 stycznia 2022 r.
W sprawie zostało ustalone, że wnioskodawca po 31 grudnia 2008 r., pracował w firmie U. sp. z o.o. w L. i O. na stanowisku kierowcy autobusu przez około trzy godziny w ciągu dnia roboczego. Ubezpieczony zawoził pracowników firmy autobusem na budowy i odwoził ich po pracy do domów. Ten okres pracy, w ocenie orzekających sądów, nie jest okresem pracy o szczególnym charakterze, o jakim mowa w załączniku nr 2 (pkt 8) ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (obecnie jednolity tekst: Dz.U. z 2024 r., poz. 1696), bowiem decydujące znaczenie ma ustalenie, czy dana praca mieści się w definicji pracy w transporcie publicznym (art. 4 pkt 14 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (jednolity tekst: Dz.U. z 2023 r., poz. 2778). Sąd drugiej instancji wskazał, że ubezpieczony przewoził pracowników firmy z ich domów do miejsca zatrudnienia, wobec czego nie można stwierdzić, że był to transport powszechnie dostępny, skoro korzystała z niego tylko określona grupa mieszkańców. O ile te przewozy odbywały się w regularnych odstępach czasu, o tyle czas ten był uzależniony od harmonogramu pracy obowiązującego w firmie. Istotne jest przy to, że nie było powszechnie znanych miejsc zatrzymywania się autobusu, bowiem wyznaczone przystanki zależne były od miejsc zamieszkania przewożonej grupy osób (pracowników). W ocenie Sądu Apelacyjnego, taki przewóz odpowiadał definicji przewozu regularnego specjalnego, gdyż dotyczył określonej grupy osób z wyłączeniem innych osób. Podbudowaniem tego stanowiska jest brak wyznaczonych przystanków, których lokalizacja byłaby poddana do publicznej wiadomości, a także brak powszechnie dostępnego rozkładu jazdy takiego autobusu. W tej sytuacji praca odwołującego się nie mogła być uznana za pracę wymienioną w pkt 8 zał. Nr 2 do ustawy o emeryturach pomostowych.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
