Postanowienie SN z dnia 13 grudnia 2024 r., sygn. I CSK 4337/23
Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:
SSN Marta Romańska
na posiedzeniu niejawnym 13 grudnia 2024 r. w Warszawie
w sprawie z powództwa K.T.
przeciwko P. spółce akcyjnej w B.
o zapłatę, rentę i ustalenie,
na skutek skargi kasacyjnej K.T.
od wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach
z 23 czerwca 2023 r., I ACa 238/22,
1.odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2.odstępuje od obciążenia powoda kosztami postępowania kasacyjnego na rzecz pozwanego.
A.W.
UZASADNIENIE
Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona (art. 3989 § 1 k.p.c.). Obowiązkiem skarżącego jest sformułowanie i uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania w nawiązaniu do przytoczonych przesłanek, a rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania wynika z oceny, czy okoliczności powołane przez skarżącego odpowiadają tym, o których jest mowa w art. 3989 § 1 k.p.c.
Powód wniósł o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania z powołaniem się na jej oczywistą zasadność w odniesieniu do podstaw kasacyjnych, które wymienił w pkt 1,2,3,6,7,8,9 skargi (art. 398§ 1 pkt 4 k.p.c.), a mianowicie naruszenia: a) art. 233 § 1, art. 290, art. 278 § 1, art. 316 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c. polegającego na dowolnej ocenie Sądu Apelacyjnego polemizującej w sferze wymagającej wiadomości specjalnych z pisemną opinią instytutu i wnioskami biegłych, że nawracające zakażenia układu moczowego nie powodują trwałego procentowego poziomu uszczerbku na zdrowiu, że zaburzenia układu immunologicznego nie powodują uszczerbku na zdrowiu, zaprzeczenie, że ocena poziomu uszczerbku na zdrowiu w chwili zawarcia ugody w 2001 r. ustalona na poziomie 100% była zbyt lakoniczna i ogólna, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż naruszenie przepisów procesowych prowadziło do zaniżenia przez Sąd Apelacyjny przyjętego przez biegłych poziomu procentowego uszczerbku na zdrowiu, a tym samym do nienależytego uwzględnienia okoliczności istotnych dla oceny odpowiedniej kwoty zadośćuczynienia należnego powodowi; b) art. 445 § 1 k.c. przez jego wadliwe zastosowanie, polegające na nieprawidłowym i niepełnym uwzględnieniu przez Sąd Apelacyjny kryteriów, jakimi należy kierować się przy ustalaniu wysokości odpowiedniego zadośćuczynienia, co doprowadziło do nieuzasadnionego obniżenia wysokości zasądzonego na rzecz powoda zadośćuczynienia; (b) art. 445 § 1 k.c. przez błędną wykładnię i uznanie, że za tzw. nową krzywdę w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. nie mogą być uznane skutki doznanego uszkodzenia ciała powstałe na skutek wypadku, które pojawiły się po zawarciu ugody, a które nie mogły być, obiektywnie z medycznego punktu widzenia, dostrzeżone i ocenione, co doprowadziło do nieuzasadnionego zaniżenia wysokości zasądzonego na rzecz powoda zadośćuczynienia; (c) art. 444 § 1 k.c. przez niewłaściwe zastosowanie i nieprawidłowe i niepełne uwzględnienie przez Sąd Apelacyjny kryteriów, jakimi należy kierować się przy ustalaniu czasookresu opieki w ciągu doby nad osobą niepełnosprawną; (d) art. 65 § 1 i § 2 oraz art. 917 k.c., przez niewłaściwą wykładnię ugody sądowej dotyczącej zadośćuczynienia i uznanie, że roszczenia dochodzone niniejszym pozwem nie mogą być uznane w całości, gdyż wysokość ustalonego w ugodzie zadośćuczynienia obejmowała także krzywdy mogące ujawnić się w przyszłości oraz że zawarta ugoda skutecznie i zgodnie z prawem określała wysokość zadośćuczynienia za uszkodzenia ciała i rozstrój zdrowia powoda; (e) art. 357 k.c. przez niezastosowanie i uznanie na gruncie sprawy, że pomimo nadzwyczajnej zmiany stosunków ugoda sądowa zawarta w 2001 r. jest wiążąca, a wysokość zadośćuczynienia nie może być zmieniona do kwoty adekwatnej w chwili orzekania; (f) art. 189 k.p.c. w zw. z art. 442 § 3 k.c. w zw. z art. 2 ustawy z 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 80, poz. 538) przez błędną wykładnię i uznanie, że powód nie ma interesu prawnego w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego na przyszłość.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
