Wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2024 r., sygn. I OSK 2086/21
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Karol Kiczka (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Piotr Niczyporuk Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński Protokolant starszy asystent sędziego Anna Kuklińska po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2024 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...], [...], [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 stycznia 2021 r. sygn. akt I SA/Wa 936/20 w sprawie ze skargi [...], [...], [...] na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 7 lutego 2020 r. nr GZ.rn.625.58.1.2019 w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 14 stycznia 2021 r., sygn. akt I SA/Wa 936/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę [...] , [...] i [...] na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 7 lutego 2020 r. nr GZ.rn.625.58.1.2019 w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia.
Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.
Zaskarżoną do Sądu decyzją Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi utrzymał w mocy decyzję Wojewody Małopolskiego z dnia 3 lipca 2017 r. o odmowie stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Nowym Sączu z dnia 15.11.1955 r., nr L.Rol.U/I/Og/c/20/1/55 o przejęciu na własność Skarbu Państwa nieruchomości ziemskich położonych we wsi [...], gromada Muszyna, powiat Nowy Sącz w części stanowiącej w dacie przejęcia własność [...] ([...]) [...] i [...] ([...]) [...] wymienionych w punktach 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 i 11 orzeczenia. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Minister wskazał, że po pierwszym rozpoznaniu sprawy swoją decyzją z 10.01.2019 r., utrzymał w mocy decyzję Wojewody Małopolskiego z dnia 03.07.2017 r., który odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Nowym Sączu z dnia 15.11.1955 r. wskazując, że decyzja nie zawiera wad powodujących jej nieważność. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie prawomocnym wyrokiem z dnia 1.08.2019 r., sygn. akt I SA/Wa 443/19 stwierdził nieważność decyzji Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 10.01.2019 r., argumentując, że została ona skierowana do osoby nieżyjącej - tj. [...], który zmarł w dniu 23.11.2018 r. - co zostało ocenione jako rażące naruszenie prawa. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Świebodzinie z dnia 12.12.2019 r., wydanym w sprawie o sygn. akt I Ns 389/19 stwierdzono, że spadek po zmarłym [...] nabyli: [...], [...] oraz [...]. Minister rozpoznając sprawę ponownie – zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją z 7 lutego 2020 r. utrzymał w mocy decyzję Wojewody Małopolskiego z dnia 3 lipca 2017 r. o odmowie stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Nowym Sączu z dnia 15 listopada 1955 r. Wskazał, że weryfikowane orzeczenie Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Nowym Sączu z dnia 15 listopada 1955 r. dotyczy dwóch kategorii nieruchomości. Część z nich, na podstawie tego orzeczenia przeszła na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o przepisy dekretu z dnia 6 września 1947 r. o przejściu na własność Państwa mienia pozostałego po osobach przesiedlonych do Z.S.R.R. (Dz. U. nr 59, poz. 318 ze zm.), a część została przejęta na rzecz Skarbu Państwa, na mocy dekretu z dnia 27 lipca 1949 r. o przejęciu na własność Państwa nie pozostających w faktycznym władaniu właścicieli nieruchomości ziemskich, położonych w niektórych powiatach województwa białostockiego, lubelskiego, rzeszowskiego i krakowskiego (Dz. U. Nr 46, poz. 339 ze zm.). Z akt sprawy wynika, że [...] oraz [...] zostali przesiedleni na tak zwane Ziemie Zachodnie i nie powrócili na teren powiatu nowosądeckiego, dlatego, zdaniem Ministra, nie budzi wątpliwości, że w stosunku do ich byłych nieruchomości miał zastosowanie tylko dekret z 1949 r. Tym samym, zdaniem Ministra, orzeczenie Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Nowym Sączu z dnia 15.11.1955 r. w części kwestionowanej przez skarżących wydane zostało zgodnie z przesłankami materialnoprawnymi z art. 1 ust. 1 dekretu z 1949 r. Minister wyjaśnił, że zbiorczy charakter spornego orzeczenia z dnia 15.11.1955 r. nie narusza rażąco prawa. Minister podniósł, że wbrew twierdzeniu skarżących adresowanie aktów wywłaszczeniowych do wielu osób jednocześnie było konstrukcją typową w ówczesnym ustawodawstwie i nie ma żadnego wpływu na ich prawidłowość. Zdaniem Ministra również opis mienia został dokonany w sposób umożliwiający jego jednoznaczną identyfikację, co z kolei przesądza, że w tym zakresie nie doszło do rażącego naruszenia prawa. Powoływanie się na dane geodezyjne nie było już konieczne, szczególnie przy równoprawności kryteriów charakteryzujących nieruchomość, skoro dane wieczystoksięgowe umożliwiają jednoznaczną identyfikację nieruchomości. Zdaniem organu całkowicie błędne jest również twierdzenie o naruszeniu przepisów rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z dnia 16 września 1950 r. w sprawie sposobu określenia przyjmowanych na własność Państwa nieruchomości ziemskich w razie, gdy ich granice zostały zatarte, oraz trybu postępowania w przypadku, gdy właściciel nieruchomości jest nieznany (Dz. U. z 1950 r. Nr 45, poz. 416). Minister wyjaśnił, że z żadnego dokumentu z akt sprawy, w szczególności z samego ocenianego orzeczenia Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Nowym Sączu z dnia 15.11.1955 r. nie wynika, aby granice nieruchomości uważano za zatarte, bądź aby istniały podstawy, by uważać je za zatarte. Ewentualne zaś wady doręczenia orzeczenia nie stanowią przesłanki nieważnościowej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
