Wyrok NSA z dnia 7 listopada 2024 r., sygn. II GSK 1764/23
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas (spr.) Sędzia NSA Marcin Kamiński Sędzia del. WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Protokolant starszy asystent sędziego Agnieszka Cudna po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2024 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej J. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lutego 2023 r. sygn. akt VI SA/Wa 2327/22 w sprawie ze skargi J. S. na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia 24 czerwca 2022 r. nr DPS-DPSZA2.456.3.2020.ASK w przedmiocie kary pieniężnej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od J. S. na rzecz Komisji Nadzoru Finansowego 8100 (osiem tysięcy sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 9 lutego 2023 r., sygn. akt VI SA/Wa 2327/22, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r., poz. 935; powoływanej dalej jako: p.p.s.a.), oddalił skargę J. S. na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia 24 czerwca 2022 r., w przedmiocie kary pieniężnej za rozpowszechnianie fałszywych informacji.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła J. S., zaskarżając orzeczenie w całości oraz domagając się jego uchylenia w całości, uchylenia decyzji i umorzenia postępowania, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji, a także zasądzenia zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:
I. przepisów prawa materialnego, tj.:
a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. w zw. z art. 169a ust. 1c ustawy z dnia 29 lipca 2005 r., o obrocie instrumentami finansowymi (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 328; powoływanej dalej jako: UOIF lub ustawa o obrocie) w zw. z art. 31za ust. 1 i 2 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych z dnia 2 marca 2020 r. (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 2095 ze zm.; powoływanej dalej jako: ustawa COVID-19 lub ustawa covidowa) w zw. z art. 2 Konstytucji RP, poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że termin przedawnienia możliwości nałożenia kary podlegał zawieszeniu w przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, tj. iż termin wskazany w art. 169a ust. 1c UOIF jest jednym z terminów objętych zastosowaniem art. 31za ust. 1 ustawy COVID-19, podczas gdy prawidłowa wykładnia art. 31za ust. 1 ustawy COVID-19 wskazuje, że jest to przepis proceduralny, regulujący bieg terminów procesowych, a nie materialnoprawnych takich jak termin, o którym mowa w art. 169a ust. 1c UOIF;
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
