Wyrok NSA z dnia 4 grudnia 2024 r., sygn. III FSK 952/23
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia WSA (del.) Agnieszka Olesińska (sprawozdawca), Protokolant asystent sędziego Julia Zielska, po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej R. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 lutego 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 1249/22 w sprawie ze skargi R. J. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 25 marca 2022 r., nr 1401-IEE3.711.1.23.2022.7.MBZ w przedmiocie egzekucji świadczeń pieniężnych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie na rzecz R. J. kwotę 560 (słownie: pięćset sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
|III FSK 952/23 | |
| | |
UZASADNIENIE
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 lutego 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 1249/22 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę R. J. (dalej jako: skarżący) na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 25 marca 2022 r. w przedmiocie odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego.
Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu wskazał, że podstawę rozstrzygnięcia postanowienia organu pierwszej instancji, utrzymanego w mocy zaskarżonym postanowieniem, stanowił art. 59 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (obecnie Dz.U.2022.479., dalej u.p.e.a.) w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej z dniem 30 lipca 2020 r. - ustawą z 11 września 2019 r. o zmianie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r., poz. 2070, z późn. zm.). Zgodnie z art. 13 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 ustawy zmieniającej, do postępowań egzekucyjnych wszczętych na podstawie u.p.e.a. i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej stosuje się przepisy dotychczasowe. Kwestionowane przez skarżącego rozstrzygnięcie zostało zatem prawidłowo podjęte na gruncie poprzedniego stanu prawnego w ramach egzekucji wszczętej przed nowelizacją. Zdaniem sądu pierwszej instancji, niezasadny był zarzut skarżącego, że tytuł wykonawczy został wystawiony niezgodnie z art. 27 § 1 pkt 3 u.p.e.a. Tytuł wykonawczy zawierał wymagane ustawą elementy: określenie wysokości należności podatkowych, terminu od którego nalicza się odsetki z tytułu niezapłacenia należności w terminie oraz rodzaju i stawek tych odsetek. Skarżący zarzucił, że wysokość egzekwowanej należności pieniężnej została określona z "pominięciem obowiązujących norm prawnych", w nawiązaniu do czego WSA podkreślił, że w zaskarżonym postanowieniu podstawą prawną do wystawienia tytułu wykonawczego nr [...], w tym również do określenia wysokości dochodzonej kwoty należności pieniężnej, była ostateczna decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z 21 listopada 2016 r., nr 1439- PP.4211.18.2016.AK, a WSA w Warszawie wyrokiem z 25 kwietnia 2018 r. oddalił skargę R. J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 lutego 2017 r. nr 1401-PDM-2/4211.177.2016.3.MC utrzymującą w mocy powyższą decyzję Naczelnika US w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego oraz wysokości straty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2011 r. Wyrok ten jest prawomocny. Zatem zdaniem sądu pierwszej instancji, obowiązek stwierdzony tytułem wykonawczym o nr [...] istnieje, a w sprawie nie wystąpiły okoliczności, które uzasadniałyby zarzut nieistnienia obowiązku. Obowiązek zapłaty zobowiązania wynikał z decyzji, która stała się ostateczna i prawomocna w administracyjnym toku postępowania i jako taka stanowiła podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego. WSA podkreślił, że DlAS także z urzędu zbadał i ustalił, że zobowiązanie wynikające z powyższej decyzji nie uległo przedawnieniu. Dodał, że prawidłowo uznano, że w sprawie nie doszło do naruszenia art. 54 § 1 pkt 2 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U.2021.1540 z późn. zm.; dalej: O.p.). Zgodnie z tym przepisem, odsetek za zwłokę nie nalicza się za okres od dnia następnego po upływie terminu, o którym mowa w art. 227 § 1 O.p., do dnia otrzymania odwołania przez organ odwoławczy. Zarzut strony dotyczył nieuwzględnienia w sprawie nienaliczania odsetek za okres od dnia następnego po upływie terminu, o którym mowa w art. 227 § 1 (14 dni), do dnia otrzymania odwołania przez organ odwoławczy. W sprawie nie wystąpiły podstawy do zastosowania ww. przepisu. WSA wyjaśnił, że odwołanie od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z 21 listopada 2016 r., nr 1439-PP.4211.18.2016.AK wpłynęło do organu pierwszej instancji 9 grudnia 2016 r., natomiast do organu odwoławczego zostało przekazane 15 grudnia 2016 r., zatem bez przekroczenia terminu wynikającego z art. 227 § 1 O.p. Zdaniem WSA w Warszawie nie zasługiwał także na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 54 § 1 pkt 3 O.p., wynikający z uzasadnienia skargi. Zgodnie z powyższym przepisem, odsetek za zwłokę nie nalicza się za okres od dnia następnego po upływie terminu, o którym mowa w art. 139 § 3, do dnia doręczenia decyzji organu odwoławczego, jeżeli decyzja organu odwoławczego nie została wydana w terminie, o którym mowa w art. 139 § 3 O.p. Za niezasadny sąd ten uznał także zarzut naruszenia art. 54 § 1 pkt 7 O.p. z uwagi na nieuwzględnienie przerw w naliczaniu odsetek za zwłokę ze względu na długość trwania postępowania podatkowego przed organem pierwszej instancji. Sąd ten podkreślił, że zarzut naruszenia tego przepisu, podobnie jak zarzut naruszenia 54 § 1 pkt 3 O.p., zostały sformułowane bardzo ogólnikowo. W istocie zostały sformułowane dopiero na etapie skargi do sądu. Ani we wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego, ani w zażaleniu, skarżący nie wskazał na żadne okoliczności wskazujące chociażby na to, że strona zarzuca naruszenie art. 54 § 1 O.p. Dyrektor lAS natomiast szczegółowo wyjaśnił, odnosząc się w odpowiedzi na skargę do przebiegu postępowania, że w sprawie wystąpiły okoliczności wynikające z art. 54 § 2 ww. ustawy. Podkreślił, że w sprawie zostały uwzględnione przerwy w naliczaniu odsetek za okres od 3 kwietnia 2017 r. do 21 listopada 2018 r., zgodnie z art. 70 § 6 pkt 2 i art. 70 § 7 pkt 2 O.p. Z kolei odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 107 § 1 pkt 7 k.p.a., sąd pierwszej instancji stanął na stanowisku, że wydane w sprawie postanowienia w obu instancjach zawierały prawidłowe pouczenie, ponadto strona była reprezentowana przez doradcę podatkowego. Skarżącemu, jak wynika z uzasadnienia zarzutu tego przepisu, chodziło o wadliwość uzasadnienia. Ten zarzut zdaniem WSA w Warszawie również nie zasługiwał na uwzględnienie, albowiem zaskarżone postanowienie zawierało pełne uzasadnienie faktyczne i prawne w zakresie podjętego rozstrzygnięcia. W tym stanie rzeczy, w ocenie sądu pierwszej instancji, wszystkie zarzuty podniesione w skardze okazały się niezasadne. Wyrok ten w całości dostępny jest na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl (CBOSA).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
