Postanowienie SN z dnia 8 stycznia 2025 r., sygn. V KS 27/24
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel
w sprawie B. G. i J. P.
oskarżonych z art. 220 § 1 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 8 stycznia 2025 r.,
skarg obrońców w trybie art. 539a k.p.k.,
na wyrok sądu odwoławczego – Sądu Okręgowego w Kaliszu
z dnia 12 lipca 2024 r., sygn. akt IV Ka 429/24,
uchylający wyrok Sądu Rejonowego w Kaliszu
z dnia 30 sierpnia 2023 r., sygn. akt II K 776/21
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić skargi;
2. obciążyć oskarżonych kosztami postępowania sądowego przed Sądem Najwyższym.
[J.J.]
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 30 sierpnia 2023 r. (sygn. akt II K 776/21) uniewinniono B. G. od zarzutu popełnienia czynu z art. 220 § 1 i § 2 k.k. i art. 156 § 1 pkt 2 i § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i J.P. od zarzutu popełnienia czynu z art. 220 § 1 i § 2 k.k. i art. 156 § 1 pkt 2 i § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 12 lipca 2024 r. (sygn. akt IV Ka 429/24) uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę Sądowi I instancji do ponownego rozstrzygnięcia.
Na powyższe orzeczenie skargi wnieśli obrońcy obu oskarżonych.
Adwokat Ł. J., obrońca J. P. zarzucił wyrokowi:
„1) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 437 § 2 k.p.k. polegającą na uchyleniu wyroku Sądu I instancji i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania w sytuacji, gdy nie zaistniały przesłanki określone w art. 454 k.p.k., gdyż - pomimo formalnego powołania przez sąd odwoławczy powyższego przepisu - brak jest podstaw do wydania wobec oskarżonego wyroku skazującego, brak więc było podstaw do uchylenia orzeczenia Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 30 sierpnia 2023 roku. Sąd Okręgowy w Kaliszu błędnie uznał, iż podstawy takie zaistniały, co z kolei było konsekwencja błędnego uznania przez Sąd II instancji, że poglądy biegłego M.S. (wyrażone w treści jego opinii pisemnej, k. 447 akt), zacytowane przez Sąd I instancji w treści uzasadnienia na k. 768 akt (a dotyczące rzekomego narażenia pracowników na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu) są poglądami własnymi Sądu I instancji i stanowią element ustalone przez Sąd stanu faktycznego, podczas gdy ustalenia faktyczne Sąd I instancji - w szeroki sposób opisane przez Sąd I instancji w treści uzasadnienia wyroku - są całkowicie odmienne od ustaleń w. biegłego (Sąd I instancji niejako rozprawia się w treści uzasadnienia z argumentami biegłego, które to argumenty biegłego Sąd II instancji błędnie odczytał jako argumenty Sądu I instancji); Sąd I instancji w sposób kompletny i wyczerpujący przedstawił (w części uzasadnienia zatytułowanej podstawa prawna wyroku - zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej) ustalony przez siebie stan faktyczny oraz dokonał oceny prawnej ww. stanu faktycznego, z której to oceny - wbrew twierdzeniom sądu II instancji - w sposób jednoznaczny i dobitny wynika, że sąd I instancji nie podzielał zapatrywania biegłego S. dotyczącego rzekomego wystąpienia naruszeń BHP (szczegółową analizę rozbieżności pomiędzy ustaleniami biegłego i ustaleniami Sądu I instancji w tym zakresie obrońca zawarł w tabeli na stronie 9 niniejszej skargi), a w konsekwencji, biorąc pod uwagę swoje własne ustalenia - nie podzielał również zapatrywania biegłego dotyczącego narażenia pracowników na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (biegły w ocenie obrony nie był zresztą uprawniony do wyrażenia tego typu zapatrywania, albowiem stanowi to ocenę materiału dowodowego i zarezerwowane jest dla uprawnień sądu),
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
