Wyrok NSA z dnia 27 listopada 2024 r., sygn. I GSK 1504/21
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Michał Kowalski Sędzia NSA Bogdan Fischer (spr.) Sędzia NSA Krzysztof Sobieralski Protokolant asystent sędziego Katarzyna Domańska po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2024 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej J. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 lipca 2021 r. sygn. akt VIII SA/Wa 461/21 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia [...] marca 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania wsparcia dla producentów owoców i warzyw 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od J. K. na rzecz Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 15 lipca 2021 r., sygn. akt VIII SA/Wa 461/21 oddalił skargę J. K. (dalej "skarżący", "strona") na decyzję Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia [...] marca 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania wsparcia z tytułu tymczasowego wsparcia producentów niektórych owoców i warzyw.
Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie sprawy.
Dyrektor Mazowieckiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa złożył wniosek do Prezesa ARiMR o stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie udzielenia wsparcia nr [...] z dnia [...]maja 2015 roku dla producenta J. K. z uwagi na fakt, iż decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa.
Prezes ARiMR wszczął postępowanie w sprawie nieważności decyzji z dnia [...] maja 2015 r., które został zakończone wydaniem w dniu 3 października 2019 decyzji nr [...] w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji nr [...] z dnia [...] maja 2015 roku wydanej w sprawie udzielenia wsparcia. Od decyzji tej strona odwołała się. Po rozpatrzeniu odwołania Minister Rolnictwa i Rozwoju decyzją z dnia [...] stycznia 2020 roku utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji z dnia [...] października 2019 roku.
W dniu [...] grudnia 2020 roku Dyrektor Mazowieckiego Oddziału ARiMR wydał decyzję nr [...] o odmowie przyznania wsparcia, w której odmówił przyznania J. K. wsparcia finansowego z tytułu wycofania na bezpłatną dystrybucję 4800 kg jabłek. Od decyzji organu pierwszej instancji skarżący złożył odwołanie.
Utrzymując decyzję organu I instancji W mechanizmie mogą brać udział jako beneficjenci tylko uznane organizacje producentów, które realizują program operacyjny i których uznanie nie zostało zawieszone oraz producenci indywidualni, którzy nie są członkami takich organizacji, Prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wskazał, że w mechanizmie mogą brać udział jako beneficjenci tylko uznane organizacje producentów, które realizują program operacyjny i których uznanie nie zostało zawieszone oraz producenci indywidualni, którzy nie są członkami takich organizacji, a którzy spełniają wymogi przewidziane w § 4 ust.1 pkt 2 rozporządzenia RM. Organ ustalił, że w dniu składania powiadomienia skarżący był członkiem uznanej organizacji producentów F. sp. z o.o. w D.. Producent przeprowadzając operacje wycofania produktów z rynku w celu bezpłatnej dystrybucji był też członkiem organizacji producentów wbrew przepisom prawa krajowego i unijnego. Wypłata wsparcia finansowego na rzecz F. sp. z o.o. skutkuje wykluczeniem skarżącego z katalogu podmiotów uprawnionych do udziału w mechanizmie, bowiem był on członkiem uznanej organizacji producentów, która odpowiednio w latach 2013 – 2015 i 2016 – 2018 realizowała program operacyjny. Strona będąc producentem owoców, będącym członkiem uznanej organizacji producenckiej owoców i warzyw realizującym program operacyjny, która otrzymała wsparcie w tym samym mechanizmie DOW, utraciła zdaniem organu odwoławczego uprawnienia do indywidualnego wsparcia finansowego, w ramach przedmiotowego mechanizmu.
Skarżąca zaskarżyła tę decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z dnia 15 lipca 2021 r., sygn. akt VIII SA/Wa 461/21 ją oddalił. Sąd I instancji podzielił ustalenia organu dokonane w niniejszej sprawie. Zdaniem Sądu I instancji organ dokonał prawidłowych ustaleń. Wskazał na brzmienie § 4 ust. 1 rozporządzenia RM z 2014 r. i podkreślił, że tak sformułowany przepis jasno wskazuje, że producentowi indywidualnemu wsparcie w ramach przedmiotowego mechanizmu przysługuje pod warunkiem, że nie jest on członkiem organizacji producentów owoców i warzyw, która realizuje program operacyjny. W sprawie niniejszej nie istniały podstawy aby skarżący jako indywidualny producent rolny uczestniczył w programie pomocowym w sytuacji gdy w takim programie uczestniczyła organizacja producencka F. sp. z o.o., której J. K. był członkiem. W takiej sytuacji faktyczno- prawnej mógł on dokonywać wycofania owoców z rynku na bezpłatną dystrybucję za pośrednictwem swojej organizacji producenckiej. Fakt dokonania wycofania owoców z rynku jest jednym z warunków do otrzymania pomocy. Skarżący nie spełniał warunków prawnych określonych w rozporządzeniu RM - § 4 ust. 1 i 2 oraz w przepisach rozporządzenia nr 1031/2014 – art. 5 ust.1.
Następnie skarżący został powyższy wyrok i na podstawie art. 173 § 1 ustawy
z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2167 ze zm.), dalej "p.p.s.a." wniósł skargę kasacyjną od wyroku WSA w Warszawie VIII Wydział Zamiejscowy z dnia 15.07.2021 r. sygn. akt. VIII SA/Wa 461/21. Powyższemu wyrokowi zaskarżył w całości.
Powyższemu wyrokowi zarzucił, że został wydany z naruszeniem przepisów ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi tj. art. 3 § 1, art. 134 § 1, art. 135, art. 141 § 4, art. 145 § 1 pkt. 1 lita i lit. c oraz art., 151 p.p.s.a. oraz art. 1 § 1 i § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych w związku z art. 7 Konstytucji RP i art. 2 Konstytucji RP oraz art. 64 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP w związku z art. 6 art. 7 art. 8 i art. 9 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postepowania administracyjnego (Dz.U z 2018 roku, poz.2096 z późn. zm.), dalej "k.p.a." w stopniu mającym istotny wpływ na wynik postępowania. Oddalając wniesioną skargę WSA w Warszawie VIII Wydział Zamiejscowy w Radomiu i utrzymując w obrocie prawnym zaskarżoną decyzję WSA nie wykonała funkcji kontrolnych w zakresie kontroli legalności działania organów administracji.
Wydając zaskarżony wyrok i utrzymując w obrocie prawnym decyzje WSA w Warszawie VIII Wydział Zamiejscowy w Radomiu naruszył normy postępowania przed sądami administracyjnymi w stopniu mającym istotny wpływ na wynik postępowania oraz normy prawa materialnego;
- poprzez ograniczenie kontroli legalności działania organów i nie dokonanie kontroli legalności działania organów w całym postępowaniu od momentu zgłoszenie przez skarżącego zamiaru uczestnictwa w programie do zakończenia postępowania decyzją z dnia 18.02.2021 r., w szczególności wykonania obowiązków organu wynikających z art. 8 k.p.a. i art. 9 k.p.a. w związku z art. 64 ust. 1 Konstytucji RP i art. 2 Konstytucji RP obowiązku prawidłowego poinformowania skarżącego o warunkach uczestnictwa w programie po zgłoszeniu przez skarżącego zamiaru uczestnictwa w programie stanowi to naruszenie przez WSA w Warszawie VIII Wydziała Zamiejscowy w Radomiu 3 § 1, art. 134 § 1, art. 135 art. 141 § 4, art. 145 § 1 pkt. 1 lita i lit. c oraz art. 151 p.p.s.a. oraz art. 1 § 1 i § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych w związku z art. 7 Konstytucji RP i art. 2 Konstytucji RP oraz art. 64 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP w związku z art. 6, art. 7, art. 8 i art. 9 k.p.a. w stopniu mającym istotny wpływ na wynik postępowania,
- poprzez jednozdaniowe ustosunkowanie się w uzasadnieniu wyroku sporządzonym przez WSA ustosunkowania się do zarzutów skargi naruszenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufania do organów państwa art. 8 k.p.a. i zasady informowania strony art. 9 k.p.a. w całym postępowaniu od momentu zgłoszenia przez skarżącego zamiaru udziału w programie - stanowi to naruszenie przez WSA w tj art. 3 § 1, art. 134 § 1, art. 135, art. 141 § 4, art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a i lit. c oraz art. 151 p.p.s.a. w związku z art. 6, art. 7, art. 8 i art. 9 k.p.a. w stopniu mającym istotny wpływ na wynik postępowania
- naruszenie art. 64 ust. 2 Konstytucji - poprzez niewłaściwe zastosowania polegające na nie zastosowaniu konstytucyjnej zasady równej ochrony własności w ocenie legalności działania organów.
Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o wydanie wyroku po rozpatrzeniu skargi na rozprawie z udziałem stron. Wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku WSA w Warszawie VIII Wydział Zamiejscowy w Radomiu w całości oraz uchylenie decyzji Prezesa ARiMR oraz decyzji organu I-ej instancji albo uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie do ponownego rozpatrzenia przez WSA w Warszawie VIII Wydziała Zamiejscowy w Radomiu. Ponadto wniósł o zasądzenie od Prezesa ARiMR w Warszawie na jego rzecz kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm obowiązujących.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ w pełni poparł stanowisko zawarte w zaskarżonym wyroku Sądu I instancji i wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej oraz zwrot kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym. Naczelny Sąd Administracyjny nie stwierdził aby w rozpoznawanej sprawie wystąpiła którakolwiek z przesłanek nieważności postępowania – określonych w art. 183 § 2 p.p.s.a. – jak też aby zachodziły przesłanki wymagające uchylenia wydanego w sprawie orzeczenia oraz odrzucenia skargi lub umorzenia postępowania (art. 189 p.p.s.a.). Z tego względu Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając sprawę związany był granicami skargi kasacyjnej, czyli wnioskami skargi kasacyjnej i jej podstawami. Zaznaczenia wymaga, że zakres kontroli instancyjnej dokonywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny jest ograniczony w tym sensie, że jest wyznaczony zarzutami i żądaniami strony zawartymi w skutecznie wniesionej skardze kasacyjnej. Innymi słowy, NSA może uwzględnić tylko te zarzuty kasacyjne, które zostały wyraźnie wskazane w skardze kasacyjnej.
Ze względu na zakres i konstrukcję podniesionych w petitum skargi kasacyjnej zarzutów oraz sposób w jaki je uzasadniono, wstępnie przypomnieć należy, że skarga kasacyjna powinna być sporządzona zgodnie z wymogami określonymi w art. 174 i art. 176 p.p.s.a. Dlatego wprowadzony został obowiązek sporządzania skargi kasacyjnej przez osoby mające odpowiednie przygotowanie zawodowe. Prawidłowe sformułowanie podstaw kasacyjnych i ich należyte uzasadnienie ma kluczowe znaczenie dla wyniku sprawy, ponieważ Naczelny Sąd Administracyjny, mocą art. 183 § 1 p.p.s.a., jest związany granicami skargi kasacyjnej, czyli wnioskami skargi kasacyjnej i jej podstawami. Zatem zakres kontroli instancyjnej dokonywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny jest ograniczony w tym sensie, że jest wyznaczony zarzutami i żądaniami strony zawartymi w skutecznie wniesionej skardze kasacyjnej. Jak już wskazano, NSA może uwzględnić tylko te zarzuty kasacyjne, które zostały wyraźnie wskazane w skardze kasacyjnej. Nie może natomiast zastępować strony i uzupełniać przytoczonych podstaw kasacyjnych oraz badać, czy sąd administracyjny pierwszej instancji nie naruszył innych przepisów. Naczelny Sąd Administracyjny nie może również modyfikować zgłoszonych zarzutów kasacyjnych i ich uzasadnienia pod kątem okoliczności danej sprawy. Musi bazować na zarzutach i ich uzasadnieniu sformułowanym przez wnoszącego skargę kasacyjną.
Zgodnie z art. 176 p.p.s.a. prawidłowe określenie podstaw kasacyjnych oznacza obowiązek wnoszącego skargę kasacyjną powołania konkretnych przepisów prawa, którym zdaniem autora skargi kasacyjnej uchybił Sąd I instancji w zaskarżonym orzeczeniu oraz uzasadnienia ich naruszenia. Przytoczenie podstaw kasacyjnych polega na wskazaniu, czy strona skarżąca zarzuca naruszenie prawa materialnego, czy naruszenia przepisów postępowania, czy też oba te naruszenia łącznie. Konieczne jest przy tym wskazanie konkretnych przepisów naruszonych przez sąd, z podaniem jednostki redakcyjnej (numeru artykułu, paragrafu, ustępu, punktu). Uzasadnienie skargi kasacyjnej ma za zadanie wykazanie trafności (słuszności) zarzutów postawionych w ramach podniesionych podstaw kasacyjnych, co oznacza, że musi zawierać argumenty mające na celu "usprawiedliwienie" przytoczonych podstaw kasacyjnych. Skarżący kasacyjnie zarzucając naruszenia tzw. materialne (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) jest zobowiązany do konkretnego wskazania nie tylko, które przepisy prawa materialnego zostały przez Sąd naruszone zaskarżanym orzeczeniem, lecz także na czym polegała ich błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być prawidłowa wykładnia oraz właściwe zastosowanie. Zarzucając zaś naruszenie prawa procesowego (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.) strona winna wskazać przepisy tego prawa, które zostały naruszone przez Sąd I instancji i wpływ tego naruszenia na wynik sprawy, tj. na zapadłe rozstrzygnięcie, przez który należy rozumieć istnienie uprawdopodobnionego związku przyczynowego pomiędzy uchybieniem procesowym podniesionym w zarzucie skargi kasacyjnej a wydanym w sprawie zaskarżonym orzeczeniem Sądu I instancji.
Rozpoznawana skarga kasacyjna nie spełnia wszystkich powyższych wymogów. Zauważyć przede wszystkim należy, że - obok tego, że wyartykułowany w petitum skargi kasacyjnej zarzut naruszenia przepisów postępowania nie jest spójny w odniesieniu do wskazanych ich podstaw prawnych, jak też różnie określonych przejawów tegoż naruszenia - uzasadnienie skargi kasacyjnej nie jest skorelowane z wszystkimi wskazywanymi zarzutami w tym sensie, że odnosi się wyłącznie do niektórych zarzutów (kwestii) oraz tylko niektórych powołanych w petitum skargi kasacyjnej regulacji prawnych. Przy tym w odniesieniu tylko do części z powołanych w uzasadnieniu regulacji wskazano na czym naruszenie miało polegać oraz - w przypadku regulacji procesowych - podjęto próbę uprawdopodobnienia ich istotnego wpływu na wynik sprawy. Mając na uwadze powyższe, w kontekście uchwały NSA z 26 października 2009 r., sygn. akt I OPS 10/09 (dostępna na: www.orzeczenia.nsa.gov.p.; dalej powoływane orzeczenia tamże), Naczelny Sąd Administracyjny dokonał oceny zarzutów w zakresie w jakim odnosi się do nich uzasadnienie skargi kasacyjnej spełniające wymogi, o których była mowa na wstępie.
W tym miejscu Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, że zarzut naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. nie został zgłoszony jako samodzielny zarzut lecz stanowi element jednego zbiorczego zarzutu w ramach którego wskazano szereg przepisów. Przepis ten stanowi: "Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną". Określa zatem granice rozpoznania skargi przez sąd I instancji. Natomiast granice danej sprawy wyznacza jej przedmiot wynikający z treści zaskarżonego działania organu administracji publicznej. Oznacza to, że o naruszeniu normy wynikającej z powyższego przepisu można byłoby mówić, gdyby sąd wykroczył poza granice sprawy, w której została wniesiona skarga, albo - mimo wynikającego z tego przepisu obowiązku - nie wyszedł poza zarzuty i wnioski skargi, np. nie zauważając naruszeń prawa, które nie były powołane przez skarżącego, a które Sąd I instancji zobowiązany był uwzględnić z urzędu (por. wyroki NSA z: 11 kwietnia 2007 r., sygn. akt II OSK 610/06; 24 września 2021 r., sygn. akt I GSK 289/21; 3 listopada 2021 r., sygn. akt II OSK 3805/18; 8 grudnia 2022 r. sygn. akt III OSK 1961/21; tamże). Sąd I instancji, zdaniem NSA, rozpoznając skargę, orzekał w granicach sprawy, gdyż oceniał wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 10 ust. 2 ustawy o ARiMR, decyzję Prezesa ARiMR z dnia 18 lutego 2021 r. utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora MOR ARiMR) z dnia 1 grudnia 2020 r. o odmowie przyznania wsparcia.
Dodać należy, że w ramach zarzutu naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. nie można kwestionować prawidłowości zajętego stanowiska prawnego i wyrażonych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku poglądów (por. wyroki NSA z: 2 lipca 2015r. sygn. akt I OSK 450/15; 28 grudnia 2021 r., sygn. akt I OSK 735/19; 9 listopada 2022r., sygn. akt I OSK 109/22, tamże) ani prawidłowości oceny materiału dowodowego (por. wyroki NSA z: 21 października 2010 r. sygn. akt I GSK 264/09; 25 marca 2011r. sygn. akt I FSK 1862/09; 15 października 2015 r. sygn. akt I GSK 241/14, tamże).
W niniejszej sprawie Sąd I instancji, rozpoznając skargę, dokonał oceny pod względem zgodności z prawem sprawy rozstrzygniętej zaskarżoną decyzją (a nie innej sprawy w znaczeniu przedmiotowym i podmiotowym), rozpoznając jej istotę. Nie naruszył zatem art. 134 § 1 p.p.s.a.
W konsekwencji nie naruszył także art. 3 § 1 p.p.s.a. (Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie.) oraz art. 1 § 1 i § 2 p.u.s.a. (§ 1- sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej; § 2-kontrola, o której mowa w § 1, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej), które mogłyby stanowić podstawę kasacyjną jedynie wówczas, gdyby np. sąd odmówił rozpoznania skargi, mimo prawidłowości jej wniesienia, czy też orzekał w sprawie, która nie podlega rozpoznaniu przez sądy administracyjne albo rozpoznając prawidłowo wniesioną skargę, dokonał kontroli w sprawie w oparciu o inne kryterium niż kryterium legalności bądź zastosował środek nieznany p.p.s.a. Skarga kasacyjna nie wskazuje, aby takie okoliczności w sprawie wystąpiły.
Jak już wyjaśniono, Sąd kasacyjny nie dopatrzył się, aby Sąd I instancji, rozpoznając skargę, nie orzekał w granicach sprawy.
Podobnie zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. został ujęty jako część zbiorczego zarzutu, w którym wskazano szereg przepisów – w ocenie skarżącego kasacyjnie naruszonych przez Sąd I instancji. W szczególności autor skargi kasacyjnej w jej uzasadnieniu podnosi, że Sąd I instancji "jednym zdaniem stwierdza, że przedstawione w skardze zarzuty nie zasługują na uwzględnienie" (s. 6 skargi kasacyjnej). Dalej wskazuje "W uzasadnieniu wyroku brak uzasadnienia dokonanego rozstrzygnięcia przez WSA. Poinformowanie tylko o dokonanym rozstrzygnięciu nie spełnia wymogów nałożonych przez ustawę na sąd administracyjny w art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który określa wymogi ustawowe uzasadnienia" (s. 7 skargi kasacyjnej).
W tym miejscu wskazania wymaga, że w orzecznictwie przyjmuje się, że naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną w dwóch przypadkach: po pierwsze, jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia, po drugie, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone w sposób uniemożliwiający przeprowadzenie jego kontroli przez Naczelny Sąd Administracyjny (por. uchwała składu siedmiu sędziów NSA z 15 lutego 2010 r., sygn. akt II FPS 8/09, ONSAiWSA z 2010, Nr 3, poz. 39). W rozpoznawanej sprawie NSA nie stwierdził, aby wystąpił którykolwiek z tych przypadków.
Według Sądu kasacyjnego uzasadnienie kontrolowanego wyroku Sądu I instancji, gdy chodzi o analizę przedstawionych w nim argumentów, nie uniemożliwia przeprowadzenia kontroli prawidłowości tego orzeczenia, co prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji uczynił zadość obowiązkowi sporządzenia uzasadnienia w sposób uwzględniający konsekwencje wynikające z towarzyszącej uzasadnieniu każdego orzeczenia sądowego funkcji kontroli trafności wydanego rozstrzygnięcia.
Przepis wymieniony jako pierwszy określa konieczne elementy uzasadnienia wyroku, co nie oznacza, że Sąd pierwszej instancji jest zobowiązany do szczegółowego odniesienia się do podniesionej w skardze argumentacji, a jedynie w stopniu pozwalającym na rozpoznanie sprawy. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada tym wymogom. Zaś sam wyrok poddaje się kontroli w granicach zakreślonych zarzutami skargi kasacyjnej.
Sąd w sposób jasny odniósł się do spornej kwestii oraz przedstawił motywy rozstrzygnięcia. To, że wnoszący skargę kasacyjną nie zgadza się z zajętym przez Sąd pierwszej instancji stanowiskiem nie oznacza, że doszło do naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. i to naruszenia mającego wpływ na wynik sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny za potrzebne uznał także wskazanie - na tle podnoszonych przez skarżącego kasacyjnie argumentów konstytucyjnej ochrony własności (których jednak nie uzasadnił, przywołując jedynie art. 64 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 2 Konstytucji RP) - że to skarżący kasacyjnie powiadomił organ o przystąpieniu do programu "Dalsze tymczasowe wsparcie producentów owoców i warzyw (DOW)", czego czynić nie musiał (przystąpienie było dobrowolne) oraz niezgodnie z rzeczywistym stanem, deklarował swój udział jako podmiot kwalifikujący.
W zakresie pozostałych regulacji prawnych powołanych przez skarżącego kasacyjnie jako naruszone, Naczelny Sąd Administracyjny nie będzie się wypowiadał, gdyż uzasadnienie w tym względzie nie spełnia wymogów, o których była już mowa. Poza tym nie mogły być one formalnie skuteczne wobec ustaleń już poczynionych.
Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej. O zasądzeniu kosztów postępowania Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 204 pkt 1 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c), w związku z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. a) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1935.).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
