Postanowienie SN z dnia 24 lipca 2024 r., sygn. I USK 212/23
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z odwołania P. F.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Tarnowie
o rentę z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie służby wojskowej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w dniu 24 lipca 2024 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie
z dnia 12 stycznia 2023 r., sygn. akt III AUa 2044/20,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału
w Tarnowie na rzecz P. F. tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych z ustawowymi odsetkami za czas po upływie tygodnia od dnia doręcznia zobowiązanemu orzeczenia do dnia zapłaty.
[SOP]
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w Krakowie wyrokiem z 12 stycznia 2023 r., po rozpoznaniu apelacji P. F. od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie z 29 maja 2020 r., zmienił zaskarżone orzeczenie oraz poprzedzającą je decyzję organu rentowego i przyznał odwołującemu się P. F. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy powstałej w czasie służby wojskowej od dnia 1 kwietnia 2018 r. na okres 5 lat oraz zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Tarnowie na rzecz odwołującego się kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, a nadto stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.
W wywiedzionej od powyższego wyroku skardze kasacyjnej organ rentowy podniósł zarzuty naruszenia: (-) art. 278 § 1 i art. 286 k.p.c. mających zastosowanie w związku z art. 391 § 1 k.p.c., przez samodzielne dokonanie przez Sąd Apelacyjny ustalenia okresu niezdolności do pracy ubezpieczonego, w oderwaniu od opinii biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii narządu ruchu oraz z zakresu neurologii, stosując w sposób nieuprawniony swoistego rodzaju „uśrednienie” tych stanowisk, oscylując między ustaloną przez biegłych trwałą oraz trzyletnią niezdolnością do pracy, choć Sąd nie był uprawniony do samodzielnego rozstrzygania – wbrew rozbieżnym opiniom biegłych - kwestii wymagającej posiadania wiadomości specjalnych, jaką jest ustalenie okresu niezdolności do pracy wywołanej istnieniem występujących u strony schorzeń; (-) art. 278 § 1 i art. 286 w związku z art. 365 § 1 w związku z art. 391 § 1 k.p.c., przez oparcie wyroku o opinie biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii narządu ruchu, który w kolejnych opiniach konsekwentnie utrzymywał, że stan opiniowanego nie uległ poprawie od dnia wypadku w 1996 r., choć w wyrokach Sądu Okręgowego w Tarnowie i Sądu Apelacyjnego w Krakowie, sygn. IV U 1484/13 (III AUa 1505/14) i IV U 1107/15 (III AUa 987/17), prawomocnie ustalono, że po dniu 30 czerwca 2013 r. wnioskodawca nie był niezdolny do pracy, a opinia biegłego ortopedy - traumatologa zawiera wnioski zgoła przeciwne;(-) art. 382 oraz art. 278 § 1 i art. 286 k.p.c. mających zastosowanie na podstawie art. 391 § 1 k.p.c., przez oparcie wyroku o opinie biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii narządu ruchu, które - jak zauważył Sąd drugiej instancji - zawierały wzajemne sprzeczności, a ponadto biegły ten w swojej opinii głównej w sposób jednoznaczny postulował o powołanie biegłego neurochirurga, którego ocena niezdolności do pracy odwołującego się - zdaniem właśnie biegłego ortopedy - w tym przypadku powinna być decydująca; (-) art. 382 k.p.c. oraz art. 278 § 1 i art. 286 k.p.c. mających zastosowanie na podstawie art. 391 § 1 k.p.c., przez zupełne pominięcie zalegającej w aktach sprawy opinii biegłego z zakresu neurochirurgii, o powołanie którego wnosił biegły ortopeda, choć opinia biegłego neurochirurga wyjaśniała w sposób kategoryczny i konkretny wszystkie sporne kwestie medyczne, a w szczególności wskazywała na poprawę stanu zdrowia ubezpieczonego po przebytych zabiegach operacyjnych w maju i czerwcu 2016 r., zaś Sąd drugiej instancji uznał ją za odosobnioną, mylnie łącząc jednocześnie jej treść z treścią opinii psychiatrycznej; (-) art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz.U. z 2022 r., poz. 2287) w związku z art. 12 ust. 1 i 3 oraz art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2022 r., poz. 504 ze zm.), przez ich niewłaściwe zastosowanie i przyznanie P. F. renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy powstałej w czasie służby wojskowej od dnia 1 kwietnia 2018 r. na okres 5 lat, choć w omawianej sprawie przepisy te nie mogą mieć zastosowania, gdyż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy, a tym bardziej niezdolność ta nie powstała w czasie pełnienia przez niego służby wojskowej w 1996 r.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
