Postanowienie SN z dnia 30 listopada 2021 r., sygn. II USK 353/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jolanta Frańczak
w sprawie z wniosku H. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. i P. B.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.
o podstawę wymiaru składek,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 30 listopada 2021 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy H. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 6 sierpnia 2020 r., sygn. akt III AUa […], III AUz […],
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od H. […] spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. na rzecz organu rentowego kwotę 1.800 zł (jeden tysiąc osiemset) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w B. wyrokiem z dnia 27 marca 2019 r. oddalił odwołanie E. N. i H. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. (dalej jako płatnik składek) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. z dnia 29 listopada 2017 r., którą organ rentowy ustalił podstawy wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składek za wymienione w decyzji okresy i zasądził od odwołujących się na rzecz organu rentowego kwoty po 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego (pkt 1) oraz zmienił pozostałe decyzje i ustalił, że podstawę wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe i zdrowotne dla ubezpieczonych: E. N., P. J., K. U., A. S., J.Z., i P. B. stanowią kwoty zadeklarowane przez płatnika składek oraz zasądził od organu rentowego na rzecz płatnika składek kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego (pkt 2).
Zdaniem Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na poczynienie stanowczego stwierdzenia, aby ubezpieczeni w ramach zawartych umów o dzieło wykonywali faktycznie pracę w nadgodzinach na rzecz płatnika składek jako swojego pracodawcy. Stąd wyłącznie decyzja wydana w stosunku do ubezpieczonej E. N. była prawidłowa. Natomiast decyzje wydane w stosunku do pozostałych ubezpieczonych - z braku wykazania przesłanek zawartych w art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (obecnie jednolity tekst: Dz.U. z 2021 r., poz. 423 ze zm., dalej jako ustawa systemowa) - należało uznać za błędne i podlegające zmianie przez ustalenie, że podstawę wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe i zdrowotne ubezpieczonych stanowią kwoty zadeklarowane przez Spółkę z o.o. z siedzibą w B. (dalej jako spółka „H.”).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
