Postanowienie SN z dnia 23 listopada 2021 r., sygn. III PSK 120/21
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Piotr Prusinowski
w sprawie z powództwa P. K.
przeciwko Skarbowi Państwa Aresztowi Śledczemu w L.
o zapomogę pieniężną,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 23 listopada 2021 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w L.
z dnia 14 listopada 2019 r., sygn. akt VIII Pa (…),
I. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
II. nie obciąża powoda kosztami postępowania kasacyjnego;
III. przyznaje adwokat K. S. od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w L. tytułem wynagrodzenia za reprezentowanie powoda w postępowaniu kasacyjnym z urzędu 1.200 zł (jeden tysiąc dwieście) podwyższone o stawkę podatku od towarów i usług.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 14 listopada 2019 r. Sąd Okręgowy w L. oddalił apelację powoda P. K. od wyroku Sądu Rejonowego w L. z dnia 9 kwietnia 2019 r. w sprawie przeciwko Skarbowi Państwa Aresztowi Śledczemu w L. o zapomogę pieniężną.
Sąd Okręgowy rozpoznając apelację zastosował prawo materialne w postaci art. 204 ustawy o Służbie Więziennej uznając, że w zaistniałym stanie faktycznym powód nie ma roszczenia wobec pozwanego o wypłatę bezzwrotnej zapomogi pieniężnej. Jego zdaniem z brzmienia art. 204 ust. 1 ustawy wynika, że zapomoga jest świadczeniem fakultatywnym, przez co jej wypłata zależy wyłącznie od osoby uprawnionej do jej przyznania. Sąd Okręgowy zauważył, że w przeciwieństwie do innych należności, zapomoga nie jest obligatoryjnym dodatkiem o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego, który należny jest z mocy ustawy, jak np. w przypadku dodatków wskazanych w art. 58 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej. Nie jest też świadczeniem pieniężnym wymienionym w art. 193 ust. 1 pkt 1-2, 4-7, nagrodą roczną, bądź dodatkowym wynagrodzeniem za wykonywanie zadań wymienionych w art. 208 ust. 1 ustawy. W przypadku tych należności ustawa określa precyzyjnie warunki, które muszą zostać spełnione, aby funkcjonariusz miał roszczenie o ich wypłatę. Inaczej natomiast sytuacja kształtuje się w przypadku zapomogi przewidzianej w art. 204 ustawy o Służbie Więziennej. Zgodnie z brzmieniem przepisu w sytuacji, gdy warunki bytowe funkcjonariusza uległy znacznemu pogorszeniu, „można przyznać bezzwrotną zapomogę pieniężną”. Zdaniem Sądu Okręgowego ustawodawca wyraźnie przewidział, że przyznanie zapomogi nie jest uzależnione od spełnienia warunków z art. 204 ust. 1 omawianej ustawy. Warunek przewidziany w art. 204 ust. 1 w postaci pogorszenia warunków bytowych spowodowanych w szczególności zdarzeniami losowymi, długotrwałą chorobą własną lub członka rodziny, bądź śmiercią członka rodziny, stanowi jedynie kryterium, bez którego zapomoga nie mogłaby zostać w ogóle przyznana. Natomiast przepis art. 204 ust. 2 nakłada na przełożonego obowiązek uwzględnienia wszystkich tych okoliczności mających wpływ na sytuację materialną funkcjonariusza i jego rodziny przy przyznawaniu zapomogi. Jednak żaden z tych przepisów, w ocenie Sądu Okręgowego, nie nakłada obowiązku wypłaty zapomogi nawet w sytuacji, gdy funkcjonariusz w sposób bezsprzeczny udowodni, że jego warunki bytowe uległy znacznemu pogorszeniu.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
