Postanowienie SN z dnia 3 listopada 2021 r., sygn. I USK 296/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z odwołania M.R.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych […] Oddziałowi w W.
o podleganie ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w dniu 3 listopada 2021 r.,
skargi kasacyjnej odwołującej się od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 8 października 2020 r., sygn. akt III AUa […],
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w […] wyrokiem z dnia 8 października 2020 r., wydanym na skutek apelacji wniesionej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych […] Oddział w W. od wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 1 czerwca 2020 r., zmienił ten wyrok i oddalił odwołanie od decyzji organu rentowego z dnia 8 maja 2019 r., stwierdzającej, że odwołująca się M.R. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu oraz dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 31 grudnia 2016 r.
Odwołująca się M.R. wniosła do Sądu Najwyższego skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 8 października 2020 r., zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego, to jest art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, a także art. 6 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 8 ust. 6 pkt 1 oraz art. 1 ust. 2, art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżąca powołała się na oczywistą zasadność tego środka zaskarżenia. Jej zdaniem, nie budziło bowiem wątpliwości, że Sąd drugiej instancji dopuścił się naruszenia przepisów prawa materialnego skutkującego oczywiście błędnym wyrokiem. Uznanie skargi kasacyjnej za oczywiście uzasadnioną zasadne jest również w kontekście wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2018 r., III UK 193/17, zgodnie z którym „(...) okresy pobrania z przyczyn znanych lub zależnych od organu rentowego świadczeń z określonego tytułu ubezpieczeń społecznych nie mogą być wyłączone z podlegania spornym ubezpieczeniom społecznym ze skutkiem wstecznym (ex tunc lub ab initio) ze względu na brak podstaw prawnych do „odzyskania” wypłaconych świadczeń od osoby, która je pobrała z zawinienia organu rentowego, bo te nie były świadczeniami nienależnie pobranymi w rozumieniu art. 84 ustawy systemowej. Natomiast popełnione w tym zakresie potencjalnie błędy organu rentowego nie powinny być powielane w kolejnych decyzjach dotyczących rodzaju, przebiegu i zakresu określonego tytułu ubezpieczeń społecznych ani w zakresie świadczeń z ubezpieczeń społecznych od prima facie zawyżonej podstawy wymiaru (...)”. W niniejszej sprawie Sąd drugiej instancji, dopuszczając się naruszenia art. 2 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej oraz art. 6 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 8 ust. 6 pkt 1 oraz art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 4 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, doprowadził zaś do sytuacji, w której skarżąca została wyłączona z ubezpieczeń społecznych z datą wsteczną, a w świetle wskazanego orzeczenia Sądu Najwyższego jest to niedopuszczalne i powoduje, że skarga kasacyjna posiada usprawiedliwione podstawy. Sąd Apelacyjny całkowicie pominął wymieniony wyrok podczas orzekania i uznał, że możliwe jest orzeczenie o wyłączeniu skarżącej z ubezpieczeń społecznych z datą wsteczną, uznając, że nie wykonywała ona czynności związanych z działalnością gospodarczą od dnia 31 grudnia 2016 r.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
