Postanowienie SN z dnia 14 października 2021 r., sygn. I PSK 100/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Korzeniowski
w sprawie z powództwa S.M.
przeciwko F. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w T.
o odszkodowanie za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę,
o sprostowanie świadectwa pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 14 października 2021 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w K.
z dnia 12 maja 2020 r., sygn. akt X Pa (…),
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od S.M. na rzecz strony pozwanej 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w K. wyrokiem z 12 maja 2020 r. zmienił wyrok Sądu Rejonowego w T. z 4 grudnia 2019 r. i oddalił powództwo S.M. o odszkodowanie wniesione po wypowiedzeniu umowy o pracę.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano na podstawę przedsądu z art. 398 § 1 pkt 4 k.p.c. „gdyż jest oczywiście uzasadniona, a jej uwzględnienie skutkować będzie zmianą zapadłego wyroku i przyznaniem pracownikowi należnego mu odszkodowania za niezgodne z przepisami prawa wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas oznaczony. Sąd Odwoławczy w sposób oczywiście wadliwy uznał, iż złożone powodowi wypowiedzenie nie narusza przepisów o wypowiadaniu umów o pracę z pominięciem faktu, iż wskazane powodowi w oświadczeniu z dnia 23 maja 2019 r. przyczyny wypowiedzenia nie były dostatecznie konkretne i w sposób oczywisty (na pierwszy rzut oka) nie poddawały się w związku z tym ocenie. Sąd Odwoławczy przyznał wprost, iż oceniał okoliczności in extenso podczas gdy podane w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę przyczyny powinny być konkretne, a kognicja Sądów Pracy powinna być wyłącznie do nich zawężona. Innymi słowy, okoliczności podane pracownikowi na uzasadnienie decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy, a następnie ujawnione w postępowaniu sądowym, muszą być takie same, zaś pracodawca pozbawiony jest możliwości powoływania się przed organem rozstrzygającym spór na inne przyczyny mogące przemawiać za słusznością tejże decyzji. Sąd II instancji przekroczył zakres tej kognicji, albowiem przyjął iż cyt. „powód nie był pracownikiem punktualnym, bardzo rzadko zdarzało się, że powód przychodził do pracy punktualnie k 106 v, bardzo często szef przychodził do biurowca i pytał gdzie jest powód, prezes nieraz się denerwował i mówił powodowi aby wziął się do roboty k 107, J.K.W. „powód nie był punktualnym pracownikiem, nie przychodził na godz. 8-to były kilkugodzinne opóźnienia k 108, po tylu latach szef jednak nie wytrzymał” k 109. Podobnie B.B. k 110)”. Stąd powyższa ocena Sądu odwoławczego jest nie tylko zupełnie dowolna (pominięto okoliczności, iż powód wykonywał liczne obowiązki pracownicze poza biurem), ale prawnie irrelewantna, albowiem w uzasadnieniu wypowiedzenia nie wskazano spóźnień jako przyczyny rozwiązania umowy o pracę. Wobec powyższego powód nie musiał się do takich zarzutów ustosunkowywać, a Sądy tych okoliczności nie powinny badać. Powyższe świadczy zatem o oczywistej wadliwości wyroku Sądu II instancji, a skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona”.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
