Postanowienie SN z dnia 16 września 2021 r., sygn. II USK 246/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt
w sprawie z wniosku R. C.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych […] Oddziałowi w W.
o podleganie ubezpieczeniom społecznym,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 16 września 2021 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 17 lutego 2020 r., sygn. akt III AUa […],
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na rzecz R. C. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 3 grudnia 2015 r. Sąd Okręgowy w W. w pkt. 1, zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych […] Oddziału w W. z 3 listopada 2014 r., w ten sposób, że stwierdził, że R. C. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu od 1 października 2013 r. oraz dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu od 1 października 2013 r.
Sąd Apelacyjny w […], wyrokiem z dnia 17 lutego 2020 r. oddalił apelację organu rentowego od powyższego wyroku. Sąd ocenił, że organ rentowy nie wykazał, aby R. C. zdecydował się na prowadzenie działalności gospodarczej wyłącznie w celu osiągnięcia nieuzasadnionych świadczeń z systemu ubezpieczeń społecznych. Materiał dowodowy świadczy, że R. C. - od zgłoszenia działalności gospodarczej - wykonywał tę działalność. Cechowała się ona systematycznością, profesjonalizmem i nakierowana był na osiąganie zysku. Sąd podkreślił, że zamiar ciągłego prowadzenia działalności gospodarczej towarzyszy odwołującemu się od 2013 r., bowiem działalność ta, w zakresie usług sprzątania, jest nadal przez ubezpieczonego wykonywana.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku organ rentowy zarzucił rażące naruszenie prawa materialnego oraz prawa procesowego polegające na błędnej jego wykładni oraz niewłaściwym jego zastosowaniu przez nieuwzględnienie wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności oraz ocenę znajdującego się materiału dowodowego bez jego wszechstronnego rozważenia, a dokładniej: (-) art. 382 k.p.c. w związku z art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c., polegające na bezpodstawnym pominięciu faktów dotyczących prowadzenia działalności gospodarczej a nadto pominięcie dowodów wskazujących na nieprowadzenie przez odwołującego się działalności gospodarczej w celach zarobkowych od 1 października 2013 r. do chwili obecnej, wykonywanych w sposób powtarzalny usługach oraz możliwościach uzyskania przez odwołującego się znacznych przychodów w przyszłości (potencjału); (-) art. 234 k.p.c. w związku z art. 33 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (jednolity tekst: Dz.U. z 2017 r., poz. 2168 ze zm.) w związku z art. 2 tej ustawy, przez ich niewłaściwe zastosowanie i błędne przyjęcie, iż odwołujący się prowadzi od 1 października 2013 r. działalność gospodarczą w sytuacji, gdy takiej działalności nie prowadził a sam wpis do ewidencji działalności gospodarczej nie stanowi podstawy do podlegania ubezpieczeniom społecznym z tego tytułu; (-) art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i art. 431 k.c. przez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że odwołujący się podjął od 1 października 2013 r. działalność gospodarczą, podczas gdy, w ocenie organu rentowego, działalność ta nie miała cech zarobkowości i ciągłości, gdyż koszty prowadzenia działalności były wyższe od osiąganych przychodów; (-) art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2021 r., poz. 423), przez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż odwołujący się podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym i dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 1 października 2013 r. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej; (-) art. 83 § 1 k.c. w związku z art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, art. 18 ust. 8 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, przez jego niewłaściwe zastosowanie i bezpodstawne przyjęcie, iż odwołujący się podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym i dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 1 października 2013 r. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem zarejestrował działalność gospodarczą i zgłosił się do obowiązkowych ubezpieczeń emerytalnego, rentowego, wypadkowego oraz dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej oraz opłacił składki na ubezpieczenie społeczne od najwyższej przewidzianej przepisami prawa podstawy wymiaru składek, podczas gdy to zgłoszenie było dla pozoru w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego; (-) art. 83 § 1 k.c. w związku z art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przez jego niewłaściwe zastosowanie i bezpodstawne przyjęcie, iż odwołujący się od 1 października 2013 r. prowadził działalność gospodarczą, podczas gdy działalność ta była wykonywana dla pozoru; (-) art. 58 § 2 k.c., art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, art. 18 ust. 8 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, przez ich niewłaściwe zastosowanie i bezpodstawne przyjęcie, że odwołujący się zgłosił prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w celach zarobkowych, podczas gdy, w ocenie organu rentowego, zgłoszenie działalności było jedynie po to, by osiągnąć nieuzasadnione świadczenia, co pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, w konsekwencji czego dokonane przez niego zgłoszenie jest nieważne; (-) art. 6 k.p.c. przez brak przytoczenia wszystkich okoliczności faktycznych sprawy; (-) art. 328 § 2 k.p.c., przez pominięcie istotnych faktów ustalonych przez Sąd Apelacyjny w […] w orzeczeniu z dnia 28 czerwca 2017 r. i przyjęcie tylko własnych ustaleń; (-) art. 382 k.p.c., przez brak ustalenia okoliczności istotnych dla rozpatrzenia sprawy, przyjęcia tylko własnych ustaleń jako istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, pominięcie ustaleń dokonanych przez Sąd Apelacyjny w […] w orzeczeniu z dnia 28 czerwca 2017 r.; (-) art. 233 § 1 k.p.c., przez rażące naruszenie prawa procesowego, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
