Postanowienie SN z dnia 15 września 2021 r., sygn. I USK 186/21
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Piotr Prusinowski
w sprawie z odwołania J. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi w Ł.
o emeryturę pomostową,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 15 września 2021 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w [...]
z dnia 30 grudnia 2019 r., sygn. akt III AUa [...],
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 30 grudnia 2019 r. Sąd Apelacyjny w [...] oddalił apelację J. K. od wyroku Sądu Okręgowego w S. z dnia 11 września 2018 r., którym to oddalono jego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Oddziału w Ł. z dnia 23 kwietnia 2018 r. odmawiającej J. K. prawa do emerytury pomostowej z uwagi na nieudowodnienie wykonywania pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych, jak i art. 32 i 33 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Za pracę w szczególnych warunkach organ rentowy nie uznał okresu zatrudnienia od 23 maja 1979 r. do 2 stycznia 1985 r. w T..
Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd pierwszej instancji prawidłowo uznał, że do stażu pracy J. K. w warunkach szczególnych, jako kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, można zaliczyć jedynie okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie T. od lutego 1984 r. do 2 stycznia 1985 r. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala natomiast na jednoznaczne stwierdzenie, że ubezpieczony w spornym okresie zatrudnienia od 23 maja 1979 r. do 31 stycznia 1985 r. w Przedsiębiorstwie T., nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach określonej w wykazie A dział VIII poz. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, albowiem w tym okresie pracował również jako kierowca samochodu Żuk, którego ciężar całkowity nie przekracza 3,5 tony. Sąd Apelacyjny podkreślił, że dopuszczalność dowodzenia okoliczności dotyczących charakteru pracy na potrzeby ustalenia uprawnienia do świadczenia emerytalnego przy pomocy wszelkich dostępnych dowodów, w tym zeznań świadków i przesłuchania strony nie oznacza jednak, że sąd każdorazowo uzna zeznania świadków za wystarczające dla ustalenia spornego charakteru zatrudnienia i rodzaju wykonywanej pracy. W takiego rodzaju sprawach Sąd winien dokonać oceny charakteru pracy ubezpieczonego pod kątem możliwości uznania jej za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, przy czym dowody z zeznań świadków winny być traktowane jako równorzędne dowody z dowodami z dokumentów takimi jak świadectwa pracy, umowy, angaże, po czym winna zostać oceniona ich wiarygodność. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy słusznie stwierdził, że osobowe źródła dowodowe nie potwierdziły w sposób niebudzący wątpliwości twierdzeń ubezpieczonego co do charakteru jego pracy w spornym okresie. Sąd Apelacyjny na podstawie art. 235 § 1 k.p.c. oddalił zgłoszone w apelacji wnioski dowodowe uznając, że okoliczności sporne zostały dostatecznie wyjaśnione a wniosek zmierza jedynie do przedłużenia postępowania.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
