Postanowienie SN z dnia 12 grudnia 2019 r., sygn. I PK 7/19
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Korzeniowski
w sprawie z powództwa T. P.
przeciwko L. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
o odszkodowanie, zadośćuczynienie i rentę wyrównawczą,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 12 grudnia 2019 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 6 czerwca 2018 r., sygn. akt III APa (…),
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. nie obciąża powoda kosztami postępowania kasacyjnego strony pozwanej.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w (…), rozpoznając ponownie apelację pozwanego pracodawcy Sp. z o.o. L w W. - po wyroku Sądu Najwyższego z 20 stycznia 2015 r., I PK 148/14 – zmienił wyrok Sądu Okręgowego w B. z 7 maja 2013 r. w punktach 1, 2, 3 i 4 w ten sposób, że zasądził od pozwanego na rzecz powoda T. P. 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami, oddalając apelację w pozostałej części oraz rozstrzygnął o kosztach. Uzupełnił postępowanie o dowód z opinii sądowo-lekarskiej placówki naukowej i o dowód z opinii zespołowej kolejnych biegłych z zakresu neurochirurgii- neurotraumatologii, ortopedii-traumatologii i neurologii. Ustalił, iż normalnym następstwem urazu kręgosłupa w postaci przeciążenia struktur wiązadłowo-mięśniowo-stawowych lędźwiowego odcinka kręgosłupa, jakiego powód doznał w dniu wypadku przy pracy u pozwanego 29 grudnia 2005 r. był zespół bólowy, który wymagał leczenia zachowawczego do 24 marca 2006 r., natomiast pozostałe zmiany kręgosłupa wynikają z samoistnego stanu zdrowia i nie pozostają w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, z którego szkoda wynikła. Dolegliwości związane z urazem przeciążeniowym kręgosłupa lędźwiowego utrzymywały się u powoda przez okres 3 miesięcy od daty zdarzenia. Natomiast w okresie późniejszym (tj. po marcu 2006 r.) rozstrój zdrowia powoda był skutkiem schorzeń samoistnych kręgosłupa – tj. dyskopatii wielopoziomowej – choroby zwyrodnieniowej struktur kręgosłupa. Sąd Apelacyjny uznał, że istota sporu została w sposób stanowczy wyjaśniona. Roszczenie powoda o zadośćuczynienie było tylko częściowo uzasadnione (art. 445 § 1 k.c.). W pełni zasadna była apelacja pracodawcy skierowana do odszkodowania i renty wyrównawczej, bowiem po krótkim okresie po wypadku (po 24 marca 2006 r.) rozstrój zdrowia wynikał ze zmian patologicznych kręgosłupa (zmian samoistnych) i nie pozostawał w normalnym związku przyczynowym z urazem wypadkowym. Szkoda nie pozostawała w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem przy pracy.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
