Postanowienie SN z dnia 5 grudnia 2019 r., sygn. II PK 44/19
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z powództwa M.G.
przeciwko Okręgowemu Inspektoratowi Pracy w B.
o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 5 grudnia 2019 r.,
skarg kasacyjnych powódki i strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w T.
z dnia 26 października 2018 r., sygn. akt IV Pa (…),
1) odmawia przyjęcia do rozpoznania obu skarg kasacyjnych,
2) znosi wzajemnie między stronami koszty pomocy prawnej w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w T. wyrokiem z dnia 26 października 2018 r. oddalił apelację wniesioną przez pozwany Okręgowy Inspektorat Pracy w B. od wyroku częściowego Sądu Rejonowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w T. z dnia 13 lutego 2018 r., przywracającego powódkę M. G. do pracy w pozwanym i zasądzającego na jej rzecz od pozwanego kwotę 15.036 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, a nadto zmienił wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 22 czerwca 2018 r. w ten sposób, że oddalił powództwo M. G. o pozostałą część wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.
Obie strony postępowania wniosły do Sądu Najwyższego skargi kasacyjne od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 26 października 2018 r.
Powódka M. G. zaskarżyła wyrok Sądu Okręgowego w części zmieniającej wyrok Sądu pierwszej instancji z dnia 22 czerwca 2018 r. i oddalającej powództwo o pozostałą część wynagrodzenia za pracę, zarzucając temu wyrokowi naruszeniu prawa materialnego, to jest art. 8 k.p.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powódka powołała się na oczywistą zasadność tego środka zaskarżenia w zakresie błędnego zastosowania w tej sprawie art. 8 k.p. ze względu na uznanie, że powódka swoim zachowaniem nadużyła przysługującego jej prawa, a jej działanie było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i społeczno-gospodarczym celem tego prawa. Zdaniem powódki, Sąd drugiej instancji w ogóle nie wskazał, jakie konkretnie zasady współżycia pracownik naruszył oraz z jakim społeczno-gospodarczym celem jego zachowanie było sprzeczne. Podniosła też, że Sąd drugiej instancji podtrzymał ustalenia i ocenę Sądu pierwszej instancji, że skarżąca podlegała ochronie związkowej, uznając tym samym, że rozważania Sądu pierwszej instancji o tym, że taka ochrona formalnie jej przysługiwała i że związek zawodowy miał przymiot związku reprezentatywnego, były jak najbardziej słuszne. Potwierdził więc, że działanie skarżącej - jakkolwiek ocenione - było zgodne z prawem. A skoro tak, to skarżącej jak najbardziej należało się wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
