Postanowienie SN z dnia 7 listopada 2019 r., sygn. I UK 47/19
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jolanta Frańczak
w sprawie z odwołania E.S.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Z.
o prawo do emerytury,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 7 listopada 2019 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 26 września 2018 r., sygn. akt III AUa (…),
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w (…) wyrokiem z dnia 26 września 2018 r. oddalił apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Z. od wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 23 kwietnia 2018 r., zmieniającego decyzję organu rentowego z dnia 11 stycznia 2018 r. i przyznającego wnioskodawcy E.S. prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 5 grudnia 2017 r.
W wyrokach Sądów meriti przyjęto, że okresy przebywania wnioskodawcy na zwolnieniach lekarskich i pobierania z tego tytułu zasiłku chorobowego, wynoszące łącznie 1 rok, 7 miesięcy i 6 dni, nie podlegają wyłączeniu z okresów pracy w szczególnych warunkach. Przerwy w pracy spowodowane czasową niezdolnością do świadczenia pracy są bowiem okresami, w których pracownik zachowuje status osoby wykonującej pracę w szczególnych warunkach. Zgodnie z ust. 1a dodanym - na mocy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 121, poz. 1264), obowiązującej od dnia 1 lipca 2004 r. - do art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm., dalej jako ustawa emerytalna), przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (pkt 1) oraz okresów, w których na mocy szczególnych przepisów pracownik został zwolniony ze świadczenia pracy, z wyjątkiem okresu urlopu wypoczynkowego (pkt 2 - skreślony z dniem 1 listopada 2005 r. ustawą z dnia 1 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych - Dz.U. Nr 169, poz. 1412). Jednak, zdaniem Sądu Apelacyjnego, wykazanie w dniu 1 stycznia 1999 r. określonego w art. 184 ustawy emerytalnej okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1 tej ustawy. Art. 184 ustawy emerytalnej stanowi bowiem samoistną podstawę prawa do emerytury i ma zastosowanie do tych ubezpieczonych, którzy w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli pełny staż ubezpieczeniowy, w tym wymagany okres pracy w szczególnych warunkach, lecz nie osiągnęli wieku emerytalnego. Natomiast art. 32 tej ustawy emerytalnej ma zastosowanie do ubezpieczonych, którzy chociażby jeden z tych okresów osiągnęli po wejściu w życie tej ustawy, nie później niż do dnia 31 grudnia 2008 r. W ocenie Sądów obu instancji organ rentowy błędnie zatem uznał, że okresy niewykonywania przez wnioskodawcę pracy wskutek czasowej niezdolności do pracy, przypadające w okresie świadczenia pracy w szczególnych warunkach przed dniem 1 stycznia 1999 r., podlegają wyłączeniu z tego kwalifikowanego okresu pracy.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
