Postanowienie SN z dnia 9 października 2019 r., sygn. III UK 384/18
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jolanta Frańczak
w sprawie z odwołania G. w Ś.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W.
z udziałem zainteresowanych: B.P., A.K., E.M., B.A., I.K., Z.M., A.M., R.K., W.W., G.D.
o wysokość podstawy wymiaru składek,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 9 października 2019 r.,
na skutek skargi kasacyjnej odwołującej się od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 7 grudnia 2017 r., sygn. akt III AUa (…), III AUz (…),
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od odwołującej się na rzecz organu rentowego kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w (…) wyrokiem z dnia 7 grudnia 2017 r. oddalił apelację G. w Ś. (dalej jako płatnik składek) od wyroku Sądu Okręgowego w Ś. z dnia 21 marca 2017 r., wydanego w sprawie przy udziale zainteresowanych: B.P., A.K., E.M., B.A., I.K., Z.M., A.M., R.K., W.W. i G.D., oddalającego odwołania płatnika składek od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. z dnia 25 stycznia 2016 r., ustalających dla zainteresowanych jako pracowników lub zleceniobiorców płatnika składek podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne.
W wyrokach Sądów meriti przyjęto, że zatrudnieni przez płatnika składek pracownicy (zainteresowani), których miejsce pracy znajdowało się w Niemczech, bo tam wykonywali usługi opiekuńcze, nie przebywali w podróży służbowej, ponieważ nie można uznać, iż byli kierowani przez pracodawcę do wykonywania określonych czynności poza miejsce ich pracy, co jest charakterystyczną cechą podróży służbowej w rozumieniu art. 77 § 1 k.p. W rzeczywistości byli oni pracownikami zatrudnionymi za granicą przez polskiego pracodawcę na podstawie umów o pracę lub umów zlecenia podpisanych w Polsce. Tym samym nie ma do nich zastosowania wyłączenie wymienione w § 2 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe (Dz.U. z 1998 r. Nr 161, poz. 1106 ze zm., dalej jako rozporządzenie z dnia 18 grudnia 1998 r.), lecz § 2 pkt 16 tego rozporządzenia, według którego nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne część wynagrodzenia pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców, z wyłączeniem osób wymienionych w art. 18 ust. 12 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (obecnie jednolity tekst: Dz.U. z 2019 r., poz. 300, dalej jako ustawa systemowa) - w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z tym zastrzeżeniem, że tak ustalony miesięczny przychód tych osób stanowiący podstawę wymiaru składek nie może być niższy od kwoty przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy. Jako że celem wypłacania diet przez płatnika składek było w rzeczywistości obejście prawa przez opłacanie niższych składek na ubezpieczenia społeczne zainteresowanych, z wyłączeniem z podstawy wymiaru składek tychże diet w myśl § 2 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 r. Tym samym diety te są w całości przychodem stanowiącym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia w rozumieniu art. 18 ust. 1 ustawy systemowej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
