Postanowienie SN z dnia 12 września 2019 r., sygn. II UK 343/18
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt
w sprawie z wniosku E. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.
z udziałem zainteresowanych: M. R., J. O.
o ustalenie istnienia obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 12 września 2019 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 5 czerwca 2018 r., sygn. akt III AUa (…),
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od E. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Gdańsku kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w (…) wyrokiem z dnia 5 czerwca 2018 r., sygn. akt III AUa (…), oddalił apelację płatnika składek E. Sp. z o.o. z siedzibą w P. od wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 8 sierpnia 2017 r., sygn. akt VII U (…), oddalającego odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G.: (-) z dnia 28 października 2016 r. stwierdzającej, że J. H. (obecnie O.), jako zleceniobiorca u płatnika składek, podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu w okresie od 8 lipca 2014 r. do 10 lipca 2014 r. oraz od 14 lipca 2014 r. do 16 lipca 2014 r. oraz ustalającej jednocześnie podstawy wymiaru składek za powyższy okres; (-) z dnia 28 października 2016 r. stwierdzającej, że M. R., jako zleceniobiorca u płatnika składek, podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu w okresie od 27 kwietnia 2013 r. do 28 kwietnia 2013 r., od 22 maja 2014 r. do 28 maja 2014 r., od 18 kwietnia 2015 r. do 20 kwietnia 2015 r. i od 25 kwietnia 2015 r. do 27 kwietnia 2015 r. oraz ustalającej podstawy wymiaru składek za powyższy okres.
Wyrok Sądu Apelacyjnego płatnik składek zaskarżył w całości. Zarzucono naruszenie prawa materialnego, to jest: (-) art. 734 § 1 k.c. i art. 750 k.c. przez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że umowy łączące skarżącą Spółkę z zainteresowanymi stanowiły umowy zlecenia, a w konsekwencji niewłaściwie zastosowanie art. 6 ust. 1 pkt 4 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2019 r., poz. 300, dalej: „ustawa systemowa”), art. 13 pkt 2 ustawy systemowej, art. 66 ust. 1 pkt 1e ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2019 r., poz. 1373) przez przyjęcie, że zainteresowani, którzy zawarli ze Spółką umowy o dzieło w rzeczywistości wykonywali umowy zlecenia i z tego tytułu podlegają ubezpieczeniu społecznemu oraz zdrowotnemu; (-) art. 627 k.c. przez jego niezastosowanie, pomimo że umowy zawierane przez skarżącą Spółkę z zainteresowanymi miały cechy umów o dzieło i pomimo faktu, że wolą stron było takie ukształtowanie stosunku prawnego, a w rezultacie błędne przyjęcie, że umowy zawierane z zainteresowanymi miały charakter umów starannego działania, do których na podstawie art. 750 k.c. stosuje się przepisy o zleceniu i w związku z tym zainteresowanych obejmował obowiązek ubezpieczeniowy; (-) art. 353 k.c. przez pominięcie możliwości kształtowania przez strony umowy ich praw i obowiązków w swobodny sposób, w granicach określonych przez art. 58 k.c. i 65 k.c. oraz nieuwzględnienie zgodnego zamiaru stron i celu umów poddanych ocenie w niniejszej sprawie; (-) art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez jego niezastosowanie i uznanie, że organ rentowy uprawniony jest do wydania decyzji w oparciu o przepisy prawa, które mają charakter na tyle ogólny, że nie zawierają podstaw do ingerencji w treść umów stron, zawartych zgodnie z ich wolą ani kryteriów kwalifikacji i podstaw unieważniania zawartych przez strony umów o dzieło; nie ma także w wyżej wymienionych przepisach odesłań do stosowania przez organ Kodeksu cywilnego i zawartych w nim konstrukcji nieważności czynności prawnych; regulacje te nie określają dopuszczalnego momentu czasowego weryfikacji umów, w związku z czym ubezpieczony jest „zaskakiwany” decyzją organu o skutkach wstecznych, jak i znajduje się w stanie niepewności prawnej co do skuteczności umowy w sferze ubezpieczeń społecznych.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
