Postanowienie SN z dnia 11 września 2019 r., sygn. III PK 146/18
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Myszka
w sprawie z powództwa M. K.
przeciwko […] Szpitalowi Specjalistycznemu […] w L.
o zadośćuczynienie z tytułu mobbingu i odszkodowanie z tytułu dyskryminacji,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 11 września 2019 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w L.
z dnia 17 maja 2018 r., sygn. akt VIII Pa (…),
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, bez obciążania skarżącej kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w L. VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 17 maja 2018 r. oddalił apelację powódki M. K. od wyroku Sądu Rejonowego w L. VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 15 grudnia 2017 r. oddalającego powództwo przeciwko […] Szpitalowi Specjalistycznemu […] w L. o zadośćuczynienie i odszkodowanie w związku z mobbingiem oraz o odszkodowanie z tytułu dyskryminacji.
Zasadniczy spór w tej sprawie wymagał ustalenia, czy pozwany dopuścił się działań mobbingowych względem powódki oraz czy w związku z tymi działaniami doszło do rozstroju jej zdrowia, a w konsekwencji czy powódka zasadnie domagała się zasądzenia na jej rzecz zadośćuczynienia. Po analizie materiału dowodowego, w tym przede wszystkim zeznań świadków, Sąd drugiej instancji doszedł do przekonania, że źródeł konfliktu powódki ze współpracownikami i przełożonymi należy upatrywać „w braku akceptacji organizacji pracy w Zakładzie Diagnostyki oraz braku umiejętności właściwej komunikacji własnych oczekiwań. Brak było natomiast po stronie przełożonych i współpracowników powódki działań, które wyczerpywały by znamiona mobbingu”. W konsekwencji ustalony stan faktyczny nie uzasadniał zastosowania art. 94 k.p. W ocenie Sądu drugiej instancji, powódka nie wykazała również dyskryminacji w rozumieniu której mowa w art. 18 k.p., za którą w szczególności nie można było braku dodatku do wynagrodzenia w kwocie 500 zł, którego oprócz powódki nie otrzymywali również inni diagności zmianowi. W konsekwencji nie było podstaw do zasądzenia na rzecz powódki odszkodowania w związku z dyskryminacją. Za nieuzasadnione Sąd drugiej instancji uznał również roszczenie o zamieszczenie publicznych przeprosin na łamach prasy oraz na stronie internetowej, o które powódka wniosła dopiero w apelacji, ponieważ modyfikacja żądania pozwu przez rozszerzenie powództwa jest dopuszczalna tylko do wydania wyroku przez Sąd pierwszej instancji, a po jego powódka rozszerzać żądania już nie może.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
