Wyrok NSA z dnia 21 lutego 2024 r., sygn. I OSK 2404/20
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Monika Nowicka Sędziowie: sędzia NSA Elżbieta Kremer sędzia del. WSA Joanna Skiba (spr.) Protokolant: starszy asystent sędziego Marta Sikorska po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2024 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta Gdyni wykonującego zadania starosty z zakresu administracji rządowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 grudnia 2019 r. sygn. akt I SA/Wa 868/19 w sprawie ze skargi K. B. na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia 1 lutego 2019 r. nr DO.8.6613.1274.2016.RP w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 3 grudnia 2019 r. sygn. akt I SA/Wa 868/19, po rozpoznaniu sprawy ze skargi K. B. na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia 1 lutego 2019 r. nr DO.8.6613.1274.2016.RP w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji:
1. uchylił zaskarżoną decyzję i decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 8 listopada 2016 r. nr DO.8.6613.423.2016.MP;
2. zasądził od Ministra Rozwoju na rzecz K. B. kwotę 697 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Sąd I instancji stwierdził, że kontrolowana w postępowaniu nadzorczym decyzja obarczona jest kwalifikowaną wadą prawną, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2023 r. poz. 775 t.j. dalej k.p.a.). Poza sporem jest, że Z.P. - współwłaścicielka przedmiotowej nieruchomości - w dacie rozstrzygania o jej wywłaszczeniu i przyznaniu odszkodowania nie żyła. Jednocześnie z treści decyzji Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku z 31 maja 1972 r. wynika, że rozstrzyga ona o wywłaszczeniu za odszkodowaniem części nieruchomości stanowiącej współwłasność R. N. i Z. P., a więc o odjęciu prawa własności. Kwestionowana decyzja, wbrew twierdzeniom organu nadzoru, kształtuje zatem sytuację prawną osoby nieżyjącej poprzez pozbawienie jej prawa własności przedmiotowej nieruchomości i przyznanie na jej rzecz odszkodowania z tytułu wywłaszczenia. To zaś oznacza, że powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w stosunku do podmiotu, który nie mógł mieć wówczas statusu strony w rozumieniu art. 28 k.p.a. Skoro zatem w przedmiotowej sprawie doszło do wydania decyzji o wywłaszczeniu za odszkodowaniem w stosunku do osoby zmarłej, to wbrew temu co wywodził Minister Inwestycji i Rozwoju należy przyjąć, że rozstrzygnięcie to obarczone jest od dnia jego podjęcia wadą, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. co skutkować winno stwierdzeniem jego nieważności, o ile oczywiście na przeszkodzie takiemu rozwiązaniu nie stoją okoliczności, o których stanowi art. 156 § 2 in fine k.p.a. (nieodwracalne skutki prawne jakie decyzja wywołała). Zdaniem Sądu w tych okolicznościach należy się zgodzić ze skarżącą, że odmowa stwierdzenia jej nieważności przez Ministra Infrastruktury i Budownictwa narusza ww. przepis w stopniu mającym wpływ na wynika sprawy, poprzez błędną subsumcję stanu faktycznego do normy prawnej w nim zawartej. W konsekwencji narusza tenże przepis także utrzymująca ją w mocy zaskarżona decyzja Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia 1 lutego 2019 r. To z kolei prowadzić musi do ich uchylenia.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
