Postanowienie SN z dnia 24 maja 2024 r., sygn. I CSK 3679/23

24 maja 2024 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Dariusz Dończyk

na posiedzeniu niejawnym 24 maja 2024 r. w Warszawie
‎w sprawie z powództwa K. S.
‎przeciwko G. M.
‎o zapłatę,
‎na skutek skargi kasacyjnej K. S.
‎od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie
‎z 22 marca 2023 r., VII Ca 462/22,

1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

UZASADNIENIE

Określone w art. 398⁴ § 2 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania zostaje spełnione, jeśli skarżący wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania przewidzianego w art. 398⁴ § 2 może być zatem osiągnięty jedynie przez powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym, które – zgodnie z art. 398⁹ § 1 k.p.c. - będą mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie z 22 marca 2023 r. (sygn. akt VII Ca 462/22) został zaskarżony w całości skargą kasacyjną przez powódkę K.S. W ramach podstawy kasacyjnej z art. 398 § 1 pkt 2 k.p.c. zarzucono w niej naruszenie art. 365 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z 24 listopada 2020 r. sygnatura akt I ACa 211/19 przesądził, że łącząca strony umowa była umową nazwaną, tj. umową przedwstępną, kwalifikowaną z art. 389 k.c. i zawierała istotne postanowienia umowy przyrzeczonej, podczas gdy Sąd Apelacyjny takiego ustalenia nie dokonał. W ramach podstawy kasacyjnej z art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c. zarzucono natomiast naruszenie art. 389 § 1 k.c. - poprzez przyjęcie, iż zawarta pomiędzy stronami umowa datowana na dzień 24 września 2009 r. jest umową przedwstępną – oraz art. 390 § 3 k.c. w zw. z art. 394 § 3 k.c. poprzez uznanie, iż roszczenie stanowi roszczenie o zwrot zadatku z umowy przedwstępnej, podczas gdy roszczenie winno być kwalifikowane jako roszczenie o zwrot zadatku danego przy innego rodzaju umowie, niż umowa przedwstępna i tym samym nie ulega przedawnieniu w terminie roku od dnia jej zawarcia (art. 390 § 3 k.c.). Powódka wniosła o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania z powodu jej oczywistej zasadności. W ocenie strony powodowej umowa datowana na 24 września 2009 r. nie posiada wszystkich koniecznych elementów umowy przedwstępnej. Stanowisko takie stoi w sprzeczności z ustaleniami Sądu Apelacyjnego w Szczecinie poczynionymi w sprawie I ACa 211/19. Nie można wobec tego stosować do niej art. 390, w tym art. 390 § 3 k.c., co czyni zarzut przedawnienia bezskutecznym i uzasadniania - dla oceny roszczenia powódki - stosowanie ogólnym terminów przedawnienia.

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się