Wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2024 r., sygn. I FSK 1515/20
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Hieronim Sęk (spr.), Sędzia NSA Ryszard Pęk, Sędzia WSA (del.) Dominik Mączyński, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej I. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 3 lutego 2020 r. sygn. akt I SA/Wr 491/19 w sprawie ze skargi I. O. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 26 lutego 2019 r. nr 0201-IOV1.4103.83.2018 w przedmiocie podatku od towarów i usług za sierpień 2016 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od I. O. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu kwotę 5400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
1. Skarga kasacyjna i dalsze czynności procesowe.
1.1. I. O. (dalej: Strona lub Skarżąca) pismem z dnia 7 maja 2020 r. wniosła skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 3 lutego 2020 r., sygn. akt I SA/Wr 491/19.
1.2. Wyrokiem tym, wydanym na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.; dalej: P.p.s.a.), oddalono skargę Strony na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (dalej: Dyrektor IAS) z dnia 26 lutego 2019 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT) za sierpień 2016 r. Sąd uznał bowiem, że decyzja ta odpowiada prawu.
1.3. Z relacji Sądu pierwszej instancji na temat stanu sprawy i jego oceny wynikało, że: - zaskarżoną decyzją Dyrektor IAS utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Celno-Skarbowego we Wrocławiu z dnia 25 kwietnia 2018 r., którą określono Stronie niższą niż wykazana w deklaracji kwotę różnicy podatku VAT do zwrotu za sierpień 2016 r. (745 zł w miejsce 118.210 zł); - Strona prowadziła działalność gospodarczą w zakresie obrotu sprzętem elektronicznym i telekomunikacyjnym; - organy odmówiły jej prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury od M. sp. z o.o. w W. dokumentującej nabycie podzespołów IT, gdyż czynność ta nie została dokonana; - Strona zawyżyła również wartość wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: WDT) ujmując w niej wspomniane podzespoły IT jako WDT na rzecz B. w Czechach (dalej: B.) oraz podatek należny z tytułu usług transportowych związanych z wykazaną WDT, podważając nabycie usług transportowych od W. w P.; - cały proceder został zidentyfikowany jako "karuzela vatowska", w której Stronie w łańcuchu dostaw przypisano rolę "beneficjenta" deklarującego WDT (według stawki 0%), co umożliwiało uzyskanie zwrotu różnicy podatku na rachunek bankowy; - Strona nie miała żadnego udziału w zawieraniu transakcji zakupu i sprzedaży towarów, wszystkim kierował jej mąż (główny odbiorca towaru, udziałowiec i zarządzający czeskim podmiotem B.); - celem tych czynności było wyłudzanie zwrotu podatku VAT, do czego dochodziło na etapie "znikającego" podatnika, a każdy z uczestników łańcucha transakcji osiągał zyski z tytułu zaangażowania w ten proceder; - Strona nabywała podzespoły w rażąco niskich cenach, a następnie w błyskawicznym tempie sprzedawała je dalej; - towary od momentu ich "nabycia" do momentu ich wydania na rzecz B. znajdowały się w magazynach centrów logistycznych; - dostawy odbywały się na zasadzie tzw. odwróconego łańcucha płatności, tj. finalny odbiorca towarów finansował zakupy swoich dostawców, przed nabyciem towarów i otrzymaniem faktury; - Strona nie posiadała władztwa nad rzekomo nabywanymi towarami, więc nie mogła przenieść prawa do dysponowania towarem na odbiorcę wystawionych przez nią faktur; - w zakresie zarzutów związanych z brakiem podpisu na decyzjach organów obu instancji Sąd wskazał, że decyzje te miały formę dokumentu elektronicznego, były opatrzone podpisem osób upoważnionych i jako takie zostały doręczone zawodowemu pełnomocnikowi Strony zgodnie z obowiązującymi przepisami; - nie można było mówić o zachowaniu staranności i rzetelności kupieckiej przez Skarżącą, gdy czynności między kontrahentami przeprowadzano tak, że nie zachodziła konieczność angażowania się w poszukiwanie nabywcy towarów, angażowania własnych środków finansowych przeznaczonych na zapłatę za nabywany towar, jeśli nie nadzorowano dostawy i transportu towaru, nie zwierano umów, nie sprawdzano towaru, mimo że przedmiotem dostawy miał być towar o znacznej wartości; - w tych okolicznościach Skarżąca co najmniej powinna wiedzieć o oszukańczym charakterze transakcji; - ustalenia faktyczne w zakresie obrotu karuzelowego były prawidłowe (jakkolwiek istniał towar, to nie był on przedmiotem rzeczywistego obrotu), zatem zachodziły podstawy do zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.; dalej: u.p.t.u.).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
