Postanowienie SN z dnia 13 lutego 2024 r., sygn. I USK 131/23
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jolanta Frańczak
w sprawie z odwołania K. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Rybniku
o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w dniu 13 lutego 2024 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach
z dnia 10 listopada 2022 r., sygn. akt III AUa 1128/21,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od odwołującej się na rzecz organu rentowego tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści) z ustawowymi odsetkami za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia odwołującej się orzeczenia do dnia zapłaty.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 10 listopada 2022 r. zmienił zaskarżony apelacją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Rybniku wyrok Sądu Okręgowego w Rybniku z dnia 10 maja 2021 r., którym zmieniono decyzję organu rentowego z dnia 17 czerwca 2020 r. odmawiającą ubezpieczonej K. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową i przyznano jej prawo do tej renty na okres pięciu lat, w ten sposób, że oddalił odwołanie oraz zasądził od ubezpieczonej na rzecz organu rentowego kwotę 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.
Sąd Apelacyjny w motywach zaskarżonego wyroku odwołał się do opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy R. S., według której ubezpieczona nie utraciła zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych w związku ze stwierdzoną u niej w 1983 r. chorobą zawodową. W swojej opinii biegły stwierdził, że przebyte przez ubezpieczoną wirusowe zapalnie wątroby typu B (bez jakichkolwiek objawów) i nosicielstwo tego wirusa nie ograniczały jej zdolności do wykonywania pracy w zawodzie pielęgniarki (ani nie powodowały przeciwskazania do wykonywania tej pracy), podobnie jak pozostałe stwierdzone u niej schorzenia, tj. otyłość, cukrzyca typu 2, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia gospodarki tłuszczowej, jak też ewentualna niewydolności żylna, które zresztą nie mają związku ze stwierdzoną chorobą zawodową. Biegły nie zgodził się z tezami powołanej przez Sąd Okręgowy biegłej z zakresu chorób zakaźnych B.S., podkreślając, że samo stwierdzenie choroby zawodowej (a faktycznie nosicielstwa) nie oznacza istnienia choćby częściowej niezdolności do pracy. Sąd Apelacyjny podzielił wnioski opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, wskazując, że jej autor jest lekarzem specjalistą z wysokim poziomem wiedzy i wieloletnim doświadczeniem orzeczniczym co do weryfikacji zdolności do pracy, a sporządzona przez niego opinia zawiera ocenę zdolności ubezpieczonej do pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez nią kwalifikacji. Opinia biegłej B. S. skupia się natomiast wyłącznie na samym istnieniu zakażenia oraz możliwości ewentualnych następstw zdrowotnych tego zakażenia, nie dając odpowiedzi na kluczową w sprawie kwestię, tj. czy spełniona została przez ubezpieczoną przesłanka przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, wymieniona w art. 12 i art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2023 r., poz. 1251 ze zm., dalej jako ustawa emerytalna), jaką jest niezdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. W konsekwencji, wbrew twierdzeniom ubezpieczonej, między obiema opiniami brak sprzeczności, które wymagałyby rozstrzygnięcia na drodze kolejnej opinii.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
