Postanowienie SN z dnia 7 lutego 2024 r., sygn. II USK 143/23
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Sobutka
w sprawie z odwołania D. Ż.
przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie
o wysokość emerytury policyjnej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 7 lutego 2024 r.,
skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku
z dnia 23 stycznia 2023 r., sygn. akt III AUa 2229/21,
I. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
II. zasądza od D. Ż. na rzecz Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie kwotę 240,00 (dwieście czterdzieści) złotych, wraz z odsetkami, o których mowa w art. 98 § 11 k.p.c. - tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Decyzją z 5 czerwca 2017 r. Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Warszawie, po uzyskaniu w dniu 7 kwietnia 2017 r. z Instytutu Pamięci Narodowej informacji o przebiegu służby D. Ż., ponownie ustalił wysokość jego policyjnej emerytury, określając jej wysokość od 1 października 2017 r. na kwotę 2.069,02 zł.
Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, wyrokiem z dnia 29 września 2021 r. (sygn. akt VII U 1946/21), oddalił odwołanie i zasądził od ubezpieczonego D. Ż. na rzecz pozwanego organu rentowego kwotę 180 zł tytułem zwrotem kosztów zastępstwa procesowego. Zdaniem Sądu Okręgowego przeprowadzone postępowanie umożliwiło ustalenie, czy w spornym okresie od 16 listopada 1985 r. do 31 sierpnia 1989 r. D. Ż. pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa i w związku z tym, czy dopuszczalne i prawidłowe było wydanie przez organ rentowy decyzji o obniżeniu emerytury osoby odwołującego się w oparciu o przepisy ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r.
Zgromadzona w sprawie dokumentacja osobowa, w ocenie Sądu Okręgowego, stanowi wiarygodny dowód w sprawie. Sąd I instancji nie miał podstaw do zakwestionowania danych zawartych w tej dokumentacji. Z dokumentacji tej wynika, tak jak na to wskazuje pełnomocnik organu rentowego, że odwołujący pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b policyjnej ustawy emerytalnej. Sąd Okręgowy stwierdził, że w okolicznościach niniejszej sprawy bezsprzecznie w spornym okresie D. Ż. wykonywał służbę w organach Milicji Obywatelskiej w pionie Służby Bezpieczeństwa. Wcześniej z dniem 1 lipca 1980 r. ubezpieczony został wcielony do Brygady WOP w G. dla potrzeb Milicji Obywatelskiej, zaś po przeszkoleniu unitarnym został skierowany do służby w Zmotoryzowanym Odwodzie MO w Pododdziale Centralnego Podporządkowania KWMO w G.. Elektroniczne akta osobowe z przebiegu służby potwierdziły niewątpliwie, że w spornym okresie pełnił on służbę na rzecz totalitarnego państwa w organach Milicji Obywatelskiej w pionie Służby Bezpieczeństwa oraz faktycznie wykonywał czynności na rzecz tej formacji. Podkreślenia wymaga, zdaniem Sądu Okręgowego, że ubezpieczony wielokrotnie przejawiał wolę służby na rzecz totalitarnego państwa. W opinii służbowej z 31 sierpnia 1987 r. stwierdzono, że odcinek pracy, na który został skierowany ubezpieczony w Wydziale III, wymagał wysokiego kunsztu pracy operacyjnej, umiejętności odpowiedniego zachowania się w sytuacjach trudnych i nieprzewidywalnych, a także dużego osobistego wkładu pracy. W tym względzie ubezpieczony należał do wyróżniających się pracowników. Dalej wskazano, że zaangażowanie ubezpieczonego w pracy zawodowej miało materialne odbicie w prowadzeniu 7 spraw operacyjnych, pozyskaniu i obsłudze 5 tajnych współpracowników. Zwrócono uwagę, że ubezpieczonego w bieżącej pracy operacyjnej cechowała dociekliwość i konsekwencja w działaniu. Z uwagi na prezentowany wysoki poziom wiedzy ogólnej D. Ż. wielokrotnie był kierowany do prowadzenia rozmów operacyjnych z przeciwnikiem politycznym; na tym odcinku ubezpieczony osiągnął znaczące efekty. Nie uszło przy tym uwadze Sądu Okręgowego, że od 1 stycznia 1989 r. ubezpieczonemu przyznano dodatek operacyjny wyższego szczebla. W uzasadnieniu wniosku personalnego wskazano, że ubezpieczony był pracownikiem samodzielnym, realizującym sprawy operacyjne prowadzone na zabezpieczane przez Wydział III ugrupowania opozycyjne. Podkreślono, że ubezpieczony systematycznie dążył do zwiększania ilości obsługiwanej sieci tajnych współpracowników oraz do uzyskiwania coraz lepszych wyników w pracy oraz zwiększenia operatywności i efektywności. Zdaniem Sądu Okręgowego wszystkie te okoliczności wskazują, że w spornym okresie od 16 listopada 1985 r. do 31 sierpnia 1989 r. D. Ż. pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa, a zatem ze względu na spełnienie przesłanki z art. 13b ust. 1 ustawy zaopatrzeniowej zaskarżona decyzja pozwanego jest prawidłowa. Z dokumentacji zebranej w aktach sprawy wynika, że działania odwołującego zmierzały do inwigilowania obywateli. W toku postępowania zostały przedstawione dowody, z których wynika, że odwołujący w sposób oczywisty wspierał, propagował, utożsamiał się z zasadami państwa totalitarnego (np. z działaniami zmierzającymi do zastraszania jednostek, grup obywateli lub innego im szkodzenia). Tego rodzaju działania zostały wykazane.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
