Postanowienie SN z dnia 10 stycznia 2024 r., sygn. III USK 19/23
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Robert Stefanicki
w sprawie z odwołania D. O.
od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
o wysokość emerytury policyjnej i policyjnej renty inwalidzkiej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 10 stycznia 2024 r.,
na skutek skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu
z dnia 7 czerwca 2022 r., sygn. akt III AUa 1118/21,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
D.O. odwołał się od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie z 24 maja 2017 r., ponownie ustalających wnioskodawcy wysokość policyjnej emerytury i policyjnej renty inwalidzkiej.
Sąd Okręgowy w Świdnicy wyrokiem z 5 maja 2021 r. zmienił zaskarżone decyzje, zobowiązując Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie do przeliczenia emerytury policyjnej i policyjnej renty inwalidzkiej D. O. z pominięciem art. 15c ust. 1-3 i 22a ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (dalej jako ustawa zaopatrzeniowa) od 1 października 2017 r. Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca był absolwentem Wyższej Szkoły Oficerskiej im. Feliksa Dzierżyńskiego; następnie służył: od 30 lipca 1982 r. w Batalionach Centralnego Podporządkowania Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w W., od 1 czerwca 1984 r. do 10 września 1986 r. w Komisariacie Milicji Obywatelskiej w N.., od 1986 r. do 1989 r. w Wyższej Szkole Oficerskiej w L., od 1989 r. do 14 września 2001 r. ponownie w N.., od 14 września 2001 r. Wydział VI w O. III Centralnego Biura Śledczego Komendy Głównej Policji. Z dniem 30 września 2003 r. został zwolniony ze służby. W okresie służby zajmował następujące stanowiska: 1982 r. - milicjant plutonu liniowego Pododdziału Centralnego Podporządkowania Zmotoryzowanego Odwodu Milicji Obywatelskiej W.; 1983 r. - inspektor Grupy IV Służby Bezpieczeństwa Rejonowego Urzędu Spraw Wewnętrznych N.; 1990 r. - inspektor ds. prewencji Rejonowego Urzędu Spraw Wewnętrznych N.; 1990 r. - młodszy Specjalista Wydziału Operacyjno- Dochodzeniowego Komendy Rejonowej Policji N.; 1991 r. - starszy Asystent Wydziału Operacyjno-Dochodzeniowego Komendy Rejonowej Policji N.; 1996 r. - dyżurny Komendy Rejonowej Policji N.; 2000 r.- specjalista Zespołu Dyżurnych Sekcji Prewencji Komendy Powiatowej Policji N.; 2001 r. specjalista Wydziału VI Centralnego Biura Śledczego; nadane stopnie służbowe to: kapral Milicji Obywatelskiej, starszy kapral, plutonowy, podporucznik Milicji Obywatelskiej, podkomisarz Policji, komisarz, nadkomisarz. Wnioskodawca, pełniąc służbę w latach 1984-1986 w N. w wydziale V, zajmował się ochroną gospodarczą tj. ustaleniem marnotrawstwa, przejawów sabotażu. W wydziale V zajmował stanowisko inspektora, miał przełożonego i pracował w grupie. Zajmując się ochroną gospodarczą miał pod szczególnym nadzorem m.in. zakłady P. w G.. W jej ramach kontaktował się z kierownictwem i pracownikami zakładów. Nie wykonywał żadnych czynności operacyjnych. Z milicji przeszedł do pracy w Służbie Bezpieczeństwa, ale nie podejmował w czasie jej pełnienia działań operacyjnych, choć jednocześnie nie współpracował z organizacjami związkowymi i opozycyjnymi. Sąd I instancji ocenił, że nie ma podstaw do zastosowania wobec wnioskodawcy przepisu art. 15c i 22a ustawy zaopatrzeniowej. Sąd ten wskazał, że wnioskodawca jedynie formalnie pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa. Z jego zeznań wynika, że nie brał udziału w zadaniach mających na celu zwalczanie opozycji lub osób walczących o szeroko rozumiane prawa człowieka. Sąd I instancji za bezsporne uznał, że wnioskodawca nie podjął bez wiedzy i zgody przełożonych czynnej współpracy z osobami lub organizacjami działającymi na rzecz niepodległości Państwa Polskiego. W ocenie Sądu sam fakt, że wnioskodawca pełnił służbę w formacji, która została wymieniona w ustawie nie może przesądzać o tym, że pełnił on służbę na rzecz totalitarnego państwa. Sąd nie dopatrzył się by faktyczne czynności podejmowane przez wnioskodawcę miały charakter ukierunkowany na zwalczanie opozycji demokratycznej, organizacji i osób walczących o prawa człowieka i prawa związkowe lub organizacji o charakterze niepodległościowym.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
