Postanowienie SN z dnia 18 października 2023 r., sygn. I PSK 103/22
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z powództwa D.G.
przeciwko Szpitalowi Specjalistycznemu w N.
o odszkodowanie z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 18 października 2023 r.,
skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w Nowym Sączu
z dnia 21 marca 2022 r., sygn. akt IV Pa 36/21,
1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2) nie obciąża powódki kosztami postępowania kasacyjnego pozwanego.
M.G.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Nowym Sączu wyrokiem z dnia 21 marca 2022 r. oddalił apelację wniesioną przez powódkę D.G. od wyroku Sądu Rejonowego – Sądu Pracy w Nowym Targu z dnia 5 października 2021 r., oddalającego powództwo o zasądzenie od pozwanego Szpitala Specjalistycznego w N. odszkodowania w kwocie 20.570 zł za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu w okresie od dnia 1 czerwca 2019 r. do dnia 28 lutego 2021 r., a nadto o ustalenie, że począwszy od marca 2021 r. wynagrodzenie zasadnicze powódki będzie wynosić 4.399 zł miesięcznie.
Powódka D.G. wniosła do Sądu Najwyższego skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 21 marca 2022 r., zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając naruszenie prawa materialnego, to jest art. 183a k.p. w związku z art. 183c k.p. w związku z art. 8 k.p., art. 112 k.p., art. 183c § 3 k.p., art. 22 k.p. i art. art. 183b § 1 k.p. w związku z art. 6 k.c., a także naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. oraz art. 233 k.p.c.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżąca podniosła między innymi, że w niniejszej sprawie występuje potrzeba wykładni przepisów art. 11 k.p. oraz art. 18 k.p., które budzą poważne wątpliwości. W opinii skarżącej, doktryna i orzecznictwo mają poważne problemy z interpretacją znaczenia pracy o jednakowej wartości, dlatego sądy mają trudność z zakwalifikowaniem poszczególnych prac do tej właśnie grupy, czyli takiej, która przedstawia jednakową wartość. Skarżąca powołała się przy tym przykładowo na komentarze do art 18 k.p. (Komentarz do Kodeksu Pracy Tom I. Art. 1-113, 2020, wyd. V, pod red. K.W. Barana oraz Komentarz do Kodeksu Pracy, A. M. Świątkowski, 2018, wyd. 6, legalis,), w których mówi się wprost, że „najwięcej trudności stwarza interpretacja prac porównywalnej wartości z tego względu, że zakłada się porównywanie prac de facto niejednorodnych” oraz „w razie rozbieżności zapatrywań między stronami stosunku pracy na temat wartości wykonywanych prac przez porównywane kategorie pracowników (np. kobiety i mężczyzn), z których jeden pracownik domaga się od pracodawcy wynagrodzenia wypłacanego według wyższej stawki niż osobie innej płci, sąd pracy powinien powołać biegłego, który w oparciu o przedstawione przez strony sporu dowody dokumentujące kwalifikacje zawodowe, praktykę i doświadczenie zawodowe, zakres odpowiedzialności, wysiłek związany z wykonywaniem porównywalnych prac oceni wartość wykonywanych prac, za które pracownik domaga się wypłaty takiego samego wynagrodzenia”. Komentarze te jednoznacznie potwierdzają więc, że w doktrynie występują poważne wątpliwości w zakwalifikowaniu poszczególnych prac pod kątem jednakowej wartości, ponieważ w przypadku rozbieżności twierdzeń między stronami co do jednakowej wartości wykonywanych prac, sąd nie jest w stanie wypowiedzieć się sam konkretnie w oparciu przedstawione dokumenty, czy przedstawiona praca ma jednakową wartość czy też nie. Tym bardziej - wbrew wskazaniom komentarza - w kwestii tej, która jest jednak problemem rangi prawnej, a nie faktycznej, nie powinien wypowiadać się biegły.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
