Postanowienie SN z dnia 15 listopada 2023 r., sygn. II PSK 163/22
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jolanta Frańczak
w sprawie z powództwa J. B.
przeciwko P. sp. z o.o. z siedzibą w K.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 15 listopada 2023 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku
z dnia 10 czerwca 2022 r., sygn. akt VII Pa 8/22,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od powoda na rzecz pozwanej tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych z ustawowymi odsetkami za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia powodowi orzeczenia do dnia zapłaty.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w Gdańsku wyrokiem z dnia 10 czerwca 2022 r. oddalił apelację powoda J. B. od wyroku Sądu Rejonowego w Malborku z dnia 4 listopada 2021 r. oddającego powództwo przeciwko pozwanej P. Spółki z o.o. w K. (dalej jako Spółka) o zapłatę kwoty 21.830,97 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków przez pracodawcę (pkt 1) oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.350 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym (pkt 2).
W wyrokach Sądów meriti przyjęto, że pozwana nie dopuściła się naruszenia podstawowych obowiązków pracodawcy wobec powoda, a zatem rozwiązanie przez niego umowy w trybie art. 55 § 1 k.p. było nieuzasadnione. Powód, zatrudniony jako osoba odpowiedzialna za bhp, nie zdołał wykazać, aby z winy pracodawcy nie miał możliwości sprawowania nadzoru w sprawach z zakresu bhp i aby doznał z tego powodu rozstroju zdrowia oraz że pracodawca nie wypłacał mu wynagrodzenia z tytułu obciążenia czynnościami wykraczającymi poza jego obowiązki. Przeciwnie, dokumentacja medyczna zgormadzona w sprawie wskazuje, że powód zachorował na cukrzycę w 2006 r. i choroba ta nie miała związku z jego pracą. Z zeznań świadków oraz bardzo licznej, drobiazgowej dokumentacji i korespondencji wynika, że miał on pełną swobodę w zakresie wykonywania swoich obowiązków. Jego polecenia i zalecenia pokontrolne w sprawach bhp były wykonywane na bieżąco, tylko niekiedy po upływie dłuższego czasu, co wynikało z przyczyn obiektywnych, a nie z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa innych pracowników pozwanej. Brak więc było podstaw do uznania, że pracodawca uniemożliwiał powodowi wykonywanie obowiązków wynikających z § 2 ust. 1 pkt 1-22 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 września 1997 r. w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. z 1997 r. Nr 109, poz. 704, dalej jako rozporządzenie z dnia 2 września 1997 r.), zwłaszcza że zgodnie z tym rozporządzeniem służba bhp ma co do zasady charakter doradczy i kontrolny. Powód nie zdołał również wykazać nierównego traktowania oraz by nadmiar obowiązków wymagał od niego pracy w godzinach nadliczbowych.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
